Ο βιοχημικός Ααρών Τσιχανόβερ τιμήθηκε με το βραβείο Νομπέλ Χημείας 2004 για την μεγάλη του επιτυχία στον πόλεμο κατά του καρκίνου (ανακάλυψε το ένζυμο-καταστροφέα των πρωτεινών που προκαλούν τον καρκίνο).
Ο επιφανής επιστήμονας έδωσε μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη (BHMAGAZINO, σελ. 56, εφημ. ΒΗΜΑ 18/11/2005). Εκεί ανάμεσα στα άλλα, λέει και τα εξής:
– Αν με ρωτήσετε τι είμαι και σας πω «επιστήμονας», και μετά μου ζητήσετε να σας εξηγήσω τι εννοώ, θα σας πω ότι είμαι ένας θεατής. Δεν κάνω κάτι. Ακολουθώ απλά τον Θεό, τα βήματα του Θεού. Αυτός είναι που κάνει τα πάντα. Όλες οι ανακαλύψεις είναι δικές του. Εγώ δεν ανακάλυψα τίποτε. Εκείνος με οδηγεί στο να κάνω επιστημονικές ανακαλύψεις. Καί τότε αναρωτιέμαι, στην περίπτωση που κάτι πάει στραβά, πως θα μπορέσω να το διορθώσω. Αυτό αποτελεί το μέγιστο της δικής μου παρέμβασης. Πως να σας το πω; Εγώ είμαι ένα είδος ερευνητή· ένας άνθρωπος που αποκαλύπτει πράγματα. Η δουλειά μου είναι να αποκαλύπτω τα μυστικά της φύσης. Καί όταν αποκαλύπτεις τα μυστικά της φύσης, γίνεσαι πολύ ταπεινός.
Γιατί η πολυπλοκότητα της δημιουργίας είναι τόσο μεγάλη, που ο άνθρωπος αναγκάζεται να τοποθετήσει τον εαυτό του στις σωστές διαστάσεις· και τότε δεν θέλει ούτε εξουσία, ούτε τίποτε.
Είναι άξια θαυμασμού η ταπείνωση του μεγάλου αυτού επιστήμονα. Μήπως όμως είναι και ένας δριμύς έλεγχος για την δική μας ελλιπή ταπείνωση; Ταπείνωση όχι πιά ενώπιον του μεγαλείου της δημιουργίας του κόσμου, αλλά ενώπιον του Χριστού και του έργου Του για την σωτηρία μας.
Στον εσπερινό της Κυριακής της Πεντηκοστής γονατίζουμε την ώρα που διαβάζονται εκείνες οι ωραιότατες ευχές της εορτής. Η σωματική αυτή κίνηση είναι συμβολική: δείχνει την ταπείνωσή μας. Γιά να είναι όμως σωστή και πλήρης πρέπει να συνοδεύεται και από την ταπείνωση της ψυχής. Αφού, σώμα και ψυχή συνιστούν τον ένα άνθρωπο. Γι᾿ αυτό, λέμε σε ένα τροπάριο των αποστίχων (Κυριακή Πεντηκοστής, εσπέρας): «Εμείς, αν και προερχόμαστε από τους απίστους, ειδωλολάτρες και ορθολογιστές, αξιωθήκαμε του θείου φωτός· γιατί στηριχθήκαμε στα λόγια και τα διδάγματα των αποστόλων, που μιλούν για την δόξα του Θεού, του ευεργέτου των όλων. Μαζί μ᾿ αυτούς, λοιπόν, υποκλίνοντας καρδιές και γόνατα, με πίστη ας προσκυνήσωμε το Άγιο Πνεύμα, τον Σωτήρα των ψυχών μας.»
Το να γονατίσουμε σωματικά είναι μάλλον κάτι εύκολο. Το δύσκολο είναι το γονάτισμα της ψυχής μας, δηλ. η ταπείνωση. Γιατί άραγε; Γιατί, ταπείνωση σημαίνει: εμπιστεύομαι τον Χριστό σε όλα. Καί κάνω υπακοή σ΄Αυτόν, σε όλα. Είτε μου αρέσουν, είτε όχι. Γιατί ξέρω ότι οι οδηγίες του Χριστού με οδηγούν κοντά Του. Στην πράξη, αυτό επιτυγχάνεται με την υπακοή στις πνευματικές συμβουλές και οδηγίες του ιερέα-πνευματικού πατέρα που μας οδηγεί με ασφάλεια στον Χριστό.
Περιοδικό Λυχνία, Ι. Μ. Νικοπόλεως και Πρεβέζης, 2007
-120x86.jpg)
