Είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για την αρετή, ή μάλλον για τη θεοείδεια αυτήν, που μόνο όσοι την κέρδισαν και την πάσχουν μπορούν να μας αναφέρουν κάτι σχετικό. Ω μακάρια απλότητα, το ένδυμα και το σώμα της απάθειας και της τελειότητας και ο χώρος όπου αρέσκεται να κατοικεί ο Θεός!
Γι’ αυτή μίλησε ο Κύριός μας και την αναζήτησε στους ανθρώπους, αλλά τη βρήκε μόνο στα νήπια, στα «παιδία», που είναι άκακα και απλά και μας απείλησε, τρόπον τινά, ότι αν δεν την αποκτήσουμε στη ζωή αυτή, δεν θα γίνουμε δεκτοί στη βασιλεία του.
Όλα τα ιδιώματα της αγάπης, όπως ο απ. Παύλος τα περιγράφει, τα διαποτίζει η απλότητα. Αλλά και ο προ της πτώσεως άνθρωπος αυτήν είχε ζυμωμένη στην ύπαρξή του, γι’ αυτό και απουσίαζε ολοκληρωτικά απ’ αυτόν η πονηριά, η ιδιοτέλεια, η σκοπιμότητα, η έπαρση, η αποστροφή και η κατάρα του εγωισμού.
Όποιος αναζητά την απλότητα και θέλει να την κατακτήσει, ας αρχίσει να ξεριζώνει γρήγορα και με θάρρος τον καταραμένο εγωισμό και όλο το σύστημα της ιδιοτέλειας και της αυταρέσκειας, το ζόφο της πονηριάς και τα συναφή, και ας αγκαλιάσει απόλυτα την πίστη προς το Θεό. Αυτός με τη σειρά του θα μεριμνά για μας και θα μας βαστάζει· θα μας χαρίσει μάλιστα και τη δύναμη να νικήσουμε την υποκρισία, την προσποίηση, τη «σχηματοφάνεια», τις ολέθριες αυτές κακίες, που καθημερινά μας απειλούν.
(Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού, Συζητήσεις στον Άθωνα, Ψυχωφελή Βατοπαιδινά 13, σ. 123-124)
