«Γεννήθηκε καί μεγάλωσε στη Ρουμανία. Από μικρή ήταν πολύ κοντά στο Θεό. Γι’ αυτό καί ο πατέρας της την μάλωνε πολύ σκληρά: “Που ήσουν; Όλη μέρα στην εκκλησία πάς με τους παπάδες σου; Τί σου πρόσφερε ο Θεός;”
Η ίδια δεν έλεγε τίποτα, μόνο δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της. Τη νύχτα προσευχόταν πολλές ώρες. Τα αδέλφια της της φώναζαν: “Τί σου δίνει ο Θεός; Τί μας ζαλίζεις με τους παπάδες σου; Τί σου δίνει η πίστη σου;”…
Όταν τελείωσε το πανεπιστήμιο, πήγε στο μοναστήρι. Ο πατέρας της την έψαχνε για πολύ καιρό καί αφού την έφερε στο σπίτι την χτύπησε φρικτά. Για δεύτερη φορά έφυγε από το σπίτι, προκειμένου να δώσει τον εαυτό της στο Θεό, αλλά καί πάλι ο πατέρας της τη βρήκε, την χτύπησε, της έσχιζε το ράσο, της έβγαλε από το λαιμό το… σταυρό καί της πήρε όλες τις εικόνες της. Τότε εκείνη του είπε: “Καλά, μου τα πήρες όλα, αλλά την ψυχή δεν μπορείς να μου την πάρεις”.
Βλέποντας ο πατέρας της ότι δεν μπορεί να την κάνει να παρεκκλίνει από την ορθόδοξη ζωή, σε συνεννόηση με κάποιους γιατρούς τη στιγματίζουν με τη διάγνωση της ψυχασθένειας καί την αναγκάζουν να παίρνει ψυχοφάρμακα εφ ορού ζωής. Τα δυο τελευταία χρόνια της ζωής της τα πέρασε στο νοσοκομείο με σωληνάκια στη μύτη σε κατάσταση αφασίας καί παραλυσίας. Έτσι βασανισμένη παρέδωσε το πνεύμα της σ’ Εκείνον πού τόσο είχε αγαπήσει. Στόν τάφο της άρχισαν να γίνονται θαύματα».
Αναρωτιέσαι ίσως σε ποια αγία να ανήκει αυτός ο βίος; Ίσως να φέρνεις στο νου σου την αγία Βαρβάρα (έζησε τον 3ο μ.Χ. αιώνα) ή την αγία Ειρήνη (έζησε τον 4ο μ.Χ. αιώνα) ή την αγία Μαρκέλλα από τη Χίο (έζησε τον 15ο μ.Χ. αιώνα) ή την αγία Χρυσή (έζησε τον 18ο μ.Χ. αιώνα). Κι όμως ο βίος πού διάβασες ανήκει σε μια νέα, πού “μαρτύρησε” για το Χριστό, τον 21ο αιώνα, στις 6 Απριλίου του 2004. Το όνομά της; Ντανιέλα. Η Ντανιέλα έδωσε την μαρτυρία της αγάπης της στο Χριστό, όχι μόνο στο σπίτι της, μα καί στο σχολειό της. «Βοηθούσε τους συμμαθητές της στα μαθήματα και καθόταν τη -νύχτα καί έγραφε γι’ αυτούς.
Ήταν πολύ καλή μαθήτρια, τόσο στό σχολείο, όσο καί στο πανεπιστήμιο. Όταν ήταν φοιτήτρια, περιποιούνταν μια παράλυτη γερόντισσα, πού την είχαν ξεχάσει όλοι. Την έπλενε, της έκανε τις αγορές, της τραγουδούσε, της διάβαζε κι έφερνε χαρά στην ψυχή της γερόντισσας. Στό σχολικό χορό, όταν τελείωσε το λύκειο, δεν ήθελε να πάει κι έλεγε στους συμμαθητές καί καθηγητές της: “Δεν μπορώ. Ξέρετε ότι σας αγαπώ όλους πολύ, αλλά συγχωρέστε με, δεν μπορώ να έρθω στο τραπέζι”. Μια φορά κάποιος την χτύπησε πολύ, αν καί ήταν αθώα. Αφού υπέμεινε με σιωπή το ξύλο, γονάτισε καί φίλησε το πόδι πού με αγριότητα την είχε χτυπήσει».
Η Ντανιέλα ξεψύχησε τη Μ. Τρίτη του 2004. Ίσως μπορείς να θυμηθείς την κατάσταση πού επικρατούσε εκείνον τον καιρό στο σπίτι σας σε καθεστώς ελευθερίας. Μ. Τρίτη του 2004 ήταν, όταν η μεγάλη σου αδελφή, δευτεροετής τότε φοιτήτρια της Φιλοσοφικής, είχε φύγει από το σπίτι, γιατί είχαν κανονίσει με την παρέα της να περάσουν τις διακοπές του Πάσχα στο Εξωτερικό. Μάταια προσπαθούσε η μητέρα σου να τη βρει σε κάποιο από τα κινητά πού είχε, για να της αλλάξει την απόφαση.
Την χρονιά εκείνη, εσύ έκανες προετοιμασία για τις Πανελλήνιες καί σκεφτόσουν να μην παρακολουθείς τις ακολουθίες της Μ. Εβδομάδας, για να προλάβεις να τελειώσεις εγκαίρως την ύλη. Καί πράγματι, κάποιες φορές δεν πήγες καθόλου στην εκκλησία, αλλά καί όσες φορές πήγες ήσουν αρκετά καθυστερημένη.
Τί θα σκεφτόταν άραγε η Ντανιέλα αν ζούσε ανάμεσά σας; Ασφαλώς θα πονούσε πολύ η “ψυχή της, γιατί κάποιοι νέοι αφήνουν τόσο εύκολα το Χριστό καί θα έχυνε πολλά δάκρυα μπροστά στον Εσταυρωμένο παρακαλώντας Τον να στηρίζει τα χριστιανικά νιάτα σε κάθε εποχή.
Άλλα κι εσύ καί οι άλλες νέες της εποχής σου, πώς θα νιώθατε αν γνωρίζατε ότι σε μια γειτονική χώρα τον 21ο αιώνα μια νέα παίρνει το στεφάνι του μάρτυρα για την πίστη της στο Χριστό;
Εκείνη ξενυχτούσε στην προσευχή κι εσύ μειώνεις τις ώρες της λατρείας;
Εκείνη αρνούνταν τη συμμετοχή στις κοσμικές συγκεντρώσεις του σχολείου κι εσύ τόσο αβασάνιστα συμβιβάζεις Χριστό καί κόσμο;
Εκείνη ξυλοκοπήθηκε για την αγάπη του Χριστού κι εσύ διστάζεις να ομολογήσεις καί να δώσεις Χριστό στο σπίτι ή στο σχολείο;
Τώρα πού γνώρισες τη σύγχρονη μάρτυρα από το Βουκουρέστι, πού ακούει στο όνομα Ντανιέλα, να την παρακαλείς να σε στηρίζει στον προσωπικό σου αγώνα καί να δυναμώνει την πίστη σου. Να θυμάσαι πάντα τα λόγια της: “Μου τα πήρες όλα, αλλά την ψυχή δέν μπορείς να μου την πάρεις”.
Να είσαι σίγουρη ότι καί στην ελληνική γη υπάρχουν πολλές Ντανιέλες πού αγαπούν το Χριστό, πού καθημερινά Τον ομολογούν με την ζωή καί τα λόγια τους, πού αντιστέκονται στις προσκλήσεις καί προκλήσεις του κόσμου καί πού όταν οι περιστάσεις το απαιτούν καταθέτουν κι αυτές το προσωπικό τους μαρτύριο.
Από το περιοδικό «Προς τη Νίκη»
-120x86.jpg)
