Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε πρέπει να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας να ξεπεράσουν τα αρνητικά συναισθήματα και τα επιγενόμενα των συνθηκών, μέσα στις οποίες ζούμε. Ένα πρώτο είναι η κατάθλιψη, η οποία έχει σχέση με τα βιώματα και τις εμπειρίες του παρελθόντος. Ένα δεύτερο είναι οι κρίσεις πανικού, η οποίες αφορούν στη διαχείριση του παρόντος, που συχνά είναι απαιτητικό και κουραστικό. Και ένα τρίτο είναι το άγχος, δηλαδή ο νοσηρός και αποδιοργανωτικός φόβος για το άγνωστο μέλλον.
Όλα αυτά και άλλα πολλά θεραπεύονται, άν ο καθένας μας θεραπεύσει πρώτα τον εαυτό του. “Ιατρέ θεράπευσον σεαυτόν πρώτον”. Πως όμως;
Οι κοσμικοί κύκλοι συνιστούν και έχουν περί πολλού την ευεξία του σώματος, την αρμονία του πνεύματος και τη γαλήνη της ψυχής. Άλλοι καλούν από την Ινδία τους Γκουρού για να φέρουν απάθεια και ευτυχία, από μια χώρα και μια θρησκευτική φιλοσοφία, η οποία όμως έχει καταδικάσει στη δυστυχία ένα τόσο καλό λαό. Αναζητούν οι θύραθεν φιλόσοφοι τρόπους αγωγής και μεθόδους εκπαιδεύσεως. Αλλάζουν συστήματα για την παιδεία και φωνάζουν στη διαπασών: “όλα είναι θέμα παιδείας”. Κι όμως έρχονται οι άγιοί μας και λένε ότι “το κακό θα έρθει από τους μορφωμένους”.
Καλά είναι όλα αυτά τα παιδαγωγικά και ψυχολογικά συστήματα. Ίσως μπορεί να προσφέρουν μια μικρή βοήθεια, μια μικρή ώθηση. Αλλά ποίος είναι πραγματικά ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων;
Τι λέγει ο άθεος, αλλά ειλικρινής Renan; “Ο Σωκράτης δεν μπόρεσε να αλλάξει ούτε τη γειτονιά του, ο Χριστός άλλαξε όλο τον κόσμο”.
Όλα είναι λοιπόν θέμα Χριστού. Όλα είναι θέμα χάριτος. Καθόμαστε τώρα και φτιάχνουμε νόμους επί νόμων, μια απέραντη πολυνομία και γραφειοκρατία και από την άλλη δεν μπορούμε να πιάσουμε τίποτε.
Καλούμε ειδικούς επί ειδικών: ψυχολόγους, συμβούλους, ψυχιάτρους, γραφιάδες, κι όλο προβλήματα αντιμετωπίζουμε.
Δημιουργούμε ομάδες θεραπείας και παλιά μια γειτονιά έλυνε όλα τα θέματα. Ζητούμε διαλεκτικότητα και συνεργασία όλων των φορέων, αφού όμως προκύψει το πρόβλημα, και δεν προλαβαίνουμε, γιατί ενεργούμε χωρίς Χριστό και Εκκλησία. Κατηγορούμε τους ιερείς και το κατηχητικό σχολείο και μετά ζητούμε εξορκισμούς και ευχέλαια.
Και στην περίοδο του μεσοπολέμου υπήρχε κρίση, κι όμως δεν είχαμε ούτε βία ούτε αυτοκτονίες. Αλλά τότε δούλευε η πίστη και η Εκκλησία δεν ήταν στο περιθώριο και στο στόχαστρο.
Η αλλαγή του κόσμου που είναι το ζητούμενο έχει αναγκαία και ικανή συνθήκη και βασική της προϋπόθεση την αλλαγή του ανθρώπου. Η αλλαγή δε του ανθρώπου δεν έρχεται ει μή μόνο με τη χάρη του Αγ. Πνεύματος, ἡ οποία τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί”.
Αυτό πρέπει να εμφυσήσουμε εμεις οι χριστιανοί στον κόσμο. Το πως αλλάζει ο άνθρωπος. Βεβαίως οι μέθοδοι και οι διαπιστώσεις και οι ανθρωπιστικές επιστήμες, καλά πράγματα είναι. Χρήσιμα εργαλεία. Πρέπει όμως να ενταχθούν μέσα στο μεγάλο εργαστήρι της αγιότητας που είναι η Εκκλησία και να δώσουμε προτεραιότητα στο Μυστήριο της Μετανοίας και Εξομολογήσεως, που από μόνο του κάνει τη μισή δουλειά στον τομέα της ψυχικής υγείας.
Ο Κύριος το είπε ξεκάθαρα:”Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν”. Αυτό ας το φωνάξουμε προς πάσαν κατεύθυνση. Σύνθημα αλλαγής πορείας στην κοινωνία και την ψυχή μας.
