Η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί την ισχυρή βάση στην οποία στηρίζεται το ωραίο οικοδόμημα της πίστεως μας!
Αδελφοί χριστιανοί Χριστός Ανέστη, η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί την ισχυρή βάση στην οποία στηρίζεται το ωραίο οικοδόμημα της πίστεως μας.
Αλήθεια! «Αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τότε είναι χωρίς νόημα το κήρυγμα μας, είναι χωρίς νόημα και η πίστη μας» (Α’ Κορ. 15, 14). Αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, αυτό σημαίνει ότι ο θάνατος είναι δυνατότερος από Αυτόν, ότι ο Χριστός είναι όπως και εμείς, ένας θνητός άνθρωπος.
Ας εορτάσουμε το πάθος του Χριστού όχι τυπικά, άλλα με συμμετοχή, με κοινωνία σ’ αυτό, με συμμόρφωση σ’ αυτό, για να συναντηθούμε και συνδυαστούμε με τον Χριστό, Αμήν.
«Του πληρώματος αυτού ημείς πάντες ηλάθημεν, και χάριν αντί χάριτος• ότι ο νόμος διά Μυήσεως εδόθη, η χάρις και η αλήθεια διά Ιησού Χριστού αγένωτο».
Αλλά ο Χριστός είναι Θεός. Επειδή είναι Θεός αναστήθηκε και αφού αναστήθηκε άρα είναι Θεός. Αναστήθηκαν βεβαίως και άλλοι εκ νεκρών, όπως ο Λάζαρος η θυγατέρα του Ιαείρου• αλλά αναστήθηκαν για να πεθάνουν πάλι. Ο Χριστός όμως «αφού αναστήθηκε εκ νεκρών, δεν θα πεθάνει πλέον, ο θάνατος δεν έχει πλέον εξουσία επάνω Του» (Ρω. 6, 9).
Με την Ανάσταση του Κυρίου εορτάζουμε τα νικητήρια κατά του θανάτου, του φοβερού τυράννου των ανθρώπων. Ο θάνατος θανατώθηκε! Το βασίλειο του θανάτου έπρεπε να πέσει, γιατί στηριζόταν σε σαθρές βάσεις: Την αδικία και την βία. Άδικος ο θάνατος, γιατί δεν άρπαξε πρώτα στο βασίλειο του τον Αδάμ ή την Εύα, όπως ήταν το δίκαιο, γιατί αυτοί πρώτοι αμάρτησαν, αλλά άρπαξε τον υιό τους, τον δίκαιο Άβελ. Βίαιος ο θάνατος, γιατί δεν έλαβε τον Άβελ με φυσικό τρόπο, με ασθένεια η γηρατειά, αλλά με απάτη, με δόλιο φόνο από τον αδελφό του Κάιν. Τέτοιος άδικος και βίαιος βασιλιάς δεν μπορούσε, αδελφοί, να βασιλεύει συνεχώς των ανθρώπων. Έπρεπε να καταργηθεί. Στο σκοτεινό του βασίλειο μπήκε ο Δυνατός! Μπήκε οπλισμένος με την θεότητα Του. Συνέλαβε τον θάνατο και τον «πάτησε», όπως λέει παραστατικά το αναστάσιμο απολυτίκιο.
Πώς, αδελφοί, ο Χριστός νίκησε τον θάνατο; Διά του θανάτου! «Θανάτω θάνατον πάτησες», ψάλλουμε. Όπως ο όφις εκείνος στον ωραίο κήπο της Εδέμ εξαπάτησε τούς προπάτορές μας και έφαγαν τον απαγορευμένο καρπό, έτσι και ο ίδιος τώρα απατήθηκε. «Πεπλάνηται ο πλάνος»!
Όταν κάποιος θέλει να πιάσει ένα ψάρι από την θάλασσα τότε ρίχνει σ’ αυτή το αγκίστρι, καλυμμένο όμως με το δόλωμα. Το ψάρι βλέπει το δόλωμα, ρίχνεται πάνω του για να το φάει, αλλά συλλαμβάνεται από το αγκίστρι, που είναι κάτω από αυτό. Το ίδιο συνέβη με τον θάνατο. Για να συλληφθεί ρίχτηκε στο βασίλειο του το άγκιστρο, η θεότητα του Κυρίου. Η θεότητα όμως ήταν σκεπασμένη με το δόλωμα, την ανθρώπινη δηλαδή φύση του Κυρίου. Ο θάνατος δέχτηκε τον Χριστό, τον Υιό της Παρθένου Μαρίας, σαν ένα από τους θνητούς. Τρόμαξε όμως, γιατί συνάντησε Θεό. «Έλαβε σώμα και Θεώ παριέτυχεν».
Όταν κάποιος καταπιεί μια βαρειά ουσία, για να ηρεμήσει κάνει εμετό και μαζί με τη βαρειά αυτή ουσία βγάζει όλα όσα είχε φάει από πριν. Το ίδιο συνέβη και με το θάνατο. Δε μπορούσε να βαστάσει στην κοιλιά του τον Θεό, γι’ αυτό τον απέβαλε από το στόμα του και μαζί μ’ Αυτόν έβγαλε και όλους τους πεθαμένους. Κενώθηκε το βασίλειό του.
Ο Χριστός μας, αδελφοί, νίκησε τον θάνατο, γιατί νίκησε την αμαρτία, που είναι το κεντρί του θανάτου (Α’ Κορ. 15, 56). Ο θάνατος συνδέεται με την αμαρτία. Καθαρά το είπε ο Θεός στους πρωτοπλάστους: «Την ημέρα που θα φάτε από το δέντρο αυτό, θα πεθάνετε» (Γεν. 2, 17). Αν αμάρταναν, θα πέθαιναν. Είχαν την δυνατότητα να Μην αμαρτήσουν αμάρτησαν όμως και γι’ αυτό πέθαναν. Ο σταυρικός θάνατος του Χριστού μας υπήρξε εξιλαστήρια θυσία των αμαρτιών. Αφού, λοιπόν, εξαλείφθηκε η αμαρτία, καταργήθηκε και το επακόλουθο της αμαρτίας, ο θάνατος.
Αδελφοί χριστιανοί! Η αμαρτία συνδέεται με τον θάνατο. Όσο περισσότερες αμαρτίες κάνουμε, τόσο περισσότερο θνητοί γινόμαστε. Και όσο λιγότερες αμαρτίες τόσο και περισσότερο αθάνατοι. Τον δρόμο προς την αθανασία, που μας άνοιξε ο Κύριος με την Ανάσταση Του, πρέπει να τον περάσουμε με αγώνα κατά της αμαρτίας. Ο αγώνας αυτός, σε μας που ζούμε μετά την Ανάσταση του Χριστού, είναι εύκολος, γιατί πολεμάμε με νικημένο εχθρό, τον διάβολο, και γιατί έχουμε δυνατά μέσα, τα οποία χάρισε ο Χριστός στην Εκκλησία Του, για την νικηφόρο έκβαση του αγώνα μας.
Η αμαρτία μας αιχμαλωτίζει, μας βάζει σε μνήματα, μας ενταφιάζει. Όταν αμαρτάνουμε γινόμαστε νεκροί και ας λέμε ότι ζούμε (Από. 3, 1). Ο Κύριος μας βγήκε από το μνήμα, αναστήθηκε. Και εμείς, αδελφοί, ας βγούμε από τα μνήματα των αμαρτιών μας, ας αναστηθούμε πνευματικά.
Νεκροί βγείτε από τα μνήματα! Ποιά τα μνήματα; Είναι τα καβούκια των παθών μας, των κακών μας επιθυμιών.
Βγείτε από τα μνήματα της έχθρας, από τις σπηλιές του μίσους.
Χριστός Ανέστη! Ανδρόγυνα χωρισμένα, μονοιαστείτε – αδέλφια μαλωμένα, φιληθείτε. Δώστε όλοι τα χέρια και αγαπηθείτε.
Χριστός Ανέστη! Βγείτε από τα μνήματα. Βγείτε από τους χώρους, φύγετε από τους τόπους εκείνους που δεν αρμόζουν στην χριστιανική μας ιδιότητα. Για σένα, άνδρα, που είχες ταφεί στην ταβέρνα και σε έχανε η οικογένεια σου, ο άγγελος τώρα πρέπει να πει: «Αναστήθηκε. Ουκ εστίν ώδε – δεν είναι δω». Πώς θα πετύχουμε όλοι μας την νεκρανάσταση από τα μνήματα των παθών μας; Ο Κύριος αναστήθηκε από τον τάφο, γιατί με το Σώμα του ήταν ενωμένη η θεότητα. Και ‘μείς θα νικήσουμε τον πνευματικό θάνατο όχι μόνοι μας, άλλα με τα θεία μέσα, τα οποία μας χάρισε ο Χριστός μας και έχει η Εκκλησία. Με την προσευχή και μάλιστα την λειτουργική προσευχή, με την θεία Κοινωνία, με την ιερή εξομολόγηση, με την μελέτη της Αγίας Γραφής και των Πατέρων της Εκκλησίας μας.
Αγαπητοί μου αδελφοί! Ελάτε για την δόξα του Ανανάσταντος Κυρίου μας και την σωτηρία μας, ελάτε να αρχίσουμε μια νέα ζωή, μια «άλλη βιωτή της αιωνίου απαρχής», όπως ψάλλει η Εκκλησία μας. Αυτή η ζωή είναι πραγματική ζωή. Τότε αναστημένοι και εμείς, «νεκροί ως προς την αμαρτία, άλλα ζωντανοί για τον Θεό» (Ρω. 6, 11) θα βλέπουμε καθαρότερα το λαμπρό Πρόσωπο του Αναστημένου Κυρίου και θα γευόμαστε περισσότερο την χαρά της Αναστάσεως Του.
Από το «Κυριακοδρόμιο Ευαγγελίων»
υπό Αρχιμανδρίτου Ιερεμίου Φούντα
-120x86.jpg)
