Έχω ξαναγράψει για τα αποκριάτικα ξεφαντώματα και τους βαλεντίνους και όλες τις κοσμικές χαρές εδώ μέσα.Είναι μια χαρά πού πρέπει να γίνεται με μέτρο και είναι στα μέτρα του ανθρώπου του χωμάτινου , πού είναι δεμένος στην γη ακόμα. Γι αυτό δεν σηκώνω δάχτυλο κατηγορίας.
Όμως,είναι μια χαρά εφήμερη και υποκριτική, βεβιασμένη πολλές φορές.Ξεκουράζει. Ξεκουράζει τον άνθρωπο της ρουτίνας. Αλλά δεν τον ΑΝΑΠΑΥΕΙ. Προσέξτε την δύναμη των λέξεων. Άλλο ξεκούραση και άλλο ανάπαυση. Άλλο το εφήμερο και άλλο το διηνεκές και μένον.
Απόψε, λίγοι χριστιανοί θα προσέλθουν στους ναούς μας, προσκομίζοντας κόλλυβα και πρόσφορα για την ανάπαυση των κεκοιμημένων τους . Την ώρα πού θα ψάλλουμε και θα δεόμαστε εμείς, ο κόσμος θα προετοιμάζεται για την γιορτή των ερωτευμένων, λες και ο έρωτας είναι κάτι φυτεμένο και ημερήσιο,και άλλοι θα κάνουν τα αποκριάτικα σχέδια τους. Όμως. Σας το λέω με πλήρη συνείδηση δεν θα έχουν την μακαρία χαρά του ιερού καθήκοντος, ούτε την ευφροσύνη της αντίδοσης πού θα πάρουν οι προσφέροντες επειδή έδωσαν χαρά στους κεκοιμημένους τους.
Δεν ρητορεύω. Δεν διακρίνω μεταξύ δικαίων και αμαρτωλών. Θλίβομαι απλά πού οι ευκαιρίες πού δίνονται στην αγκαλιά της Εκκλησίας πηγαίνουν στράφι.
Θυμιατά και κόλλυβα; Καταθλιπτικά πράγματα και παρωχημένα, σου λέει. Ο θάνατος είναι ο άρχοντας των ανθρώπων. Παραμένουν δέσμιοι. Ορίζει την ζωή τους και γι αυτό τον φοβούνται και τον ξορκίζουν με χαρά ψεύτικη. Κάποιος σύγχρονος θεολόγος γράφει πώς η κοινωνία μας είναι τόσο θανατοκεντρική “ώστε και τα κρεββάτια μας μοιάζουν με μνήματα”.Ο Χριστιανός νικάει τον φόβο του Θανάτου , πού είναι χειρότερος και από τον θάνατο τον ίδιο, μαζί με τον Αναστημένο Χριστό.
Όταν βλέπω ανθρώπους να αποστρέφουν το πρόσωπο τους με φρίκη και τρόμο, μπροστά σε μια έξοδο κεκοιμημένου, επαναστατώ και θλίβομαι. Δεν είναι μόνο ασέβεια για την ιερότητα του λειψάνου, είναι ανοησία , υπεκφυγή και ψευδαίσθηση, πώς θα αποφύγουν τον θάνατο και τον ρεαλισμό του. Οι εχθροί της Εκκλησίας μας λένε πώς υπάρχουμε, η θρησκεία υπάρχει, μόνο και μόνο για να βοηθήσει τον άνθρωπο να ξεπεράσει τον φόβο του θανάτου και να τον διαχειριστεί σαν πραγματικότητα αδήριτη. Τους ευχαριστούμε. Άκοντες, παραδέχονται πώς ο χαρακτήρας της εκκλησίας μας δεν είναι απλά παρακλητικός, αλλά αναστάσιμος. Η κατά Χριστόν ζωή δίνει στον άνθρωπο την γενναία ώθηση να ξεπεράσει αυτόν τον φόβο, γιατί “θάνατος ουκ άπτεται” των χριστιανών. Ο θάνατος του Χριστού έγινε ο θάνατος του θανάτου.Και αν άγιοι και χριστιανοί εδειλίασαν ΄για μια στιγμή μπροστά στον θάνατο δεν ήταν παρά σκίρτημα φύσης ανθρώπινης ή τρόμος μετά ταπείνωσης για την μέλλουσα κρίση και κατάταξη τους.
Αδιανόητα πράγματα για τον ορθολογιστή και τον θανατοκεντρικό νου. Η Εκκλησία μας ψάλλει:
Ανέστη Χριστός εκ νεκρών, λύσας θανάτου τα δεσμά, ευαγγελίζου γη χαράν μεγάλην, αινείτε ουρανοί Θεού την δόξαν.
Αυτός ο ευαγγελισμός, η χαρά μεγάλη και η δόξα είναι τα στοιχεία πού δημιουργούν έναν χριστιανό πάνω και πέρα από τον θάνατο και τον φόβο του θανάτου!
-120x86.jpg)
