Μ’ αγαπάς; Ρώτησα τον τρίχρονο, και…

– Μ’ αγαπάς; Ρώτησα τον τρίχρονο, και… κάτι μήνες περισσότερο, γιο μου.
– Ναι! Μου απάντησε μεμιάς.
– Πόσο; Τον ξαναρώτησα.
– Τόοοοοσο… μου είπε, ανοίγοντας τα δυο χεράκια του όσο περισσότερο μπορούσε!

– Εσύ μπαμπά μ’ αγαπάς; Ήταν η σειρά του να με ρωτήσει!
– Πολύ αγάπη μου, του είπα!
– Πόσο; Με ρώτησε πάλι.
– Από εδώ μέχρι τον ουρανό, του είπα με έμφαση, κοιτάζοντας ψηλά!
– Είναι μακριά ο ουρανός μπαμπά, με ρώτησε με αφέλεια!
– Ναι αγόρι μου, απάντησα

– Εμένα τα χεράκια μου δεν ανοίγουν περισσότερο, όμως μου είπε και φούσκωσε τα χειλάκια του για να μου δείξει την απογοήτευση του που η αγάπη του δεν… φτάνει τη δικιά μου!
– Όταν θα μεγαλώσεις αγόρι μου, θα καταλάβεις ότι η αγάπη δεν είναι ούτε μεγάλη, ούτε μικρή, είναι απλά αγάπη, του είπα αλλά ήμουν σίγουρος ότι δεν θα μπορούσε να καταλάβει!
– Μα είμαι μεγάλος μπαμπά, τι μωρό είμαι! Μου “πε με παιδική αφέλεια.

Μια παιδική αφέλεια που στο θέμα της αγάπης δεν πρόκειται ποτέ να ενηλικιωθεί. Γιατί όσο χρονών και να φτάσουμε ποτέ δεν πρόκειται να κατανοήσουμε το μεγαλείο της αγάπης.

«Είναι το μοναδικό αγαθό που όσο περισσότερο το μοιράζεσαι τόσο πιο… πλούσιος γίνεσαι, και όσο το φυλάς τόσο περισσότερο θα… ζητιανεύεις», είχα διαβάσει κάπου.

Σε μια δύσκολη εποχή που ζούμε που χρειάζεται να στερηθούμε πολλά από όλα τα αγαθά, που απολαύσαμε στο παρελθόν, ας φανούμε… σπάταλοι στην αγάπη!
Και ας μην περιμένουμε ανταπόκριση, ας μην τη συγκρίνουμε, ας μην της βάζουμε όρια.

Τα δύο παιδικά χεράκια του γιου μου, περιέχουν ολόκληρο το Σύμπαν και όχι απλά έναν ουρανό!