Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την.
Tα μονοπάτια της ίσως να είναι τραχιά κι απότομα.
Τι είναι εύκολο στην αγάπη;
Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδόσου…
Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψε την
Ακόμα κι αν η φωνή της
Μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου σαν το βοριά.
Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και σε σταυρώνει.
Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμά σου.
Κι όπως ανεβαίνει ως την κορφή σου
Και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο
Έτσι κατεβαίνει κι ως τις ρίζες σου και ταράζει την προσκόλληση τους στο χώμα.
Σα δεμάτια σταριού σε μαζεύει κοντά της.
Σε αλωνίζει για να σε ξεσταχυάσει.
Σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσει από τα φλούδια σου.
Σε αλέθει για να σε λευκάνει.
Σε ζυμώνει ώσπου να γίνεις απαλή.
Και μετά σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της για να γίνεις ιερό ψωμί για του Θεού το άγιο δείπνο.
Μη φοβάσαι να αγαπήσεις.
Μη φοβάσαι να αγαπηθείς!
Και μη πιστέψεις ότι μπορείς να κατευθύνεις την πορεία της αγάπης
Γιατί η αγάπη, αν σε βρει άξιο, θα κατευθύνει εκείνη τη δική σου πορεία.
Η αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία εκτός από την εκπλήρωσή της.
Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου:
Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που λέει το τραγούδι του στη νύχτα.
Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας.
Να πληγωθείς από την ίδια, την ίδια τη γνώση της αγάπης και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα.
Αλλά αν από το φόβο σου, γυρέψεις μόνο την ησυχία της αγάπης και την ευχαρίστηση της αγάπης
Τότε θα ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις τη “γύμνια” σου και να βγεις έξω από το αλώνι της αγάπης.
Και να σταθείς στον χωρίς εποχές κόσμο όπου θα γελάς, αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου και θα κλαις
Αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου και θα ζεις νομίζοντας πως το η μετριότητα είναι το όριο…
Μη φοβηθείς τα εμπόδια!
Υπάρχει μια γλυκιά ηρεμία μέσα στη τρικυμία των πάντων γύρω μας.
Εί ναι η Αγάπη που σε αγκαλιάζει και δεν αφήνει να βυθιστείς.
Την έζησες για λίγο, μη φοβηθείς για το πολύ…
