Οι μοναχοί, μαζί με το κομποσχοίνι και την προσευχή, αγαπούσαν τα ωραία πράγματα και ήξεραν να τα εκτιμούν, είτε αυτά αναφέρονταν στην καθημερινή ζωή, είτε στα γράμματα και στη θεία λατρεία.
Οι μοναχοί στερούνταν τα πάντα, προκειμένου να φτιάξουν κάτι καλό και πρακτικό για το μοναστήρι τους…
Κανείς δεν μπορεί να παρουσιάσει πολιτισμό, αν δεν έχει ωραία καρδιά.
Το ξύλο, το μέταλλο, το χρώμα, η πέτρα, το χαρτί, το μελάνι, το ύφασμα δεν αξιοποιούνται, αν δεν πέσουν σε χέρια που έχουν συντομεύσει την απόσταση από το μεγάλο κέντρο του ανθρώπου, την καρδιά».
Πηγή: Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος, Καθηγούμενος Ι. Μονής Δοχειαρίου, Πρόλογος στο έργο «Παρουσία Ιεράς Μονής Δοχειαρίου», Άγιον Όρος 2001.
