Η πολεμική φύση της πίστης μας

π. Παντελεήμων Κρούσκος

Τρεις σταυρούς επήξατο εν Γολγοθά ο Πιλάτος, δύο τοις ληστεύσασι, και ένα του Ζωοδότου, ον είδεν ο Άδης, και είπε τοις κάτω· 

Ω λειτουργοί μου και δυνάμεις μου τις ο εμπήξας ήλον τη καρδία μου; ξυλίνη με λόγχη εκέντησεν άφνω και διαρρήσομαι, τα ένδον μου πονώ, την κοιλίαν μου αλγώ, τα αισθητήριά μου, μαιμάσσει το πνεύμά μου, και αναγκάζομαι εξερεύξασθαι τον Αδάμ και τους εξ Αδάμ, ξύλω δοθέντας μοι· ξύλον γαρ τούτους εισάγει πάλιν εις τον Παράδεισον.

Μετά σου λέει δεν είμαστε “πολεμική” πίστη.

Υπάρχει μεγαλύτερος πόλεμος και δυναμισμός, από την αναμέτρηση του Θεανθρώπου με τον Άδη-θάνατο, συνεκδοχή του σατανά; Ένας πόλεμος πού μεταφέρεται στον καθημερινό πνευματικό αγώνα του πιστού.

Όχι απλά υπέρβαση και εκμηδένιση του θανάτου, όπως το βρίσκουμε στις ηρωϊκές ιδεολογίες. Όχι απλώς συμφιλίωση με τον θάνατο, όπως επιχειρούσαν οι των ελευσινίων μυστηρίων. Μάχη σώμα με σώμα, σκληρή, επίπονη, με επιμονή, θάρσος, καθημερινές πτώσεις και καθημερινές μικρές νίκες.

Όπλο είναι ο σταυρός. Όπλον ειρήνης αήττητον τρόπαιον.

Όλα τα τροπάρια του Σταυρού είναι πολεμικά. Μια χριστιανική οικουμένη σε διαρκή πόλεμο με τον βαρβαρισμό,την ειδωλολατρία, τον μυστικισμό, αργότερα με τον στυγνό ορθολογισμό.

Ένας πόλεμος πού ανάγει στον εσωτερικό πνευματικό και αόρατο πόλεμο, αλλά και εμπνέεται από αυτόν μέσα στην ιστορία.

Σωσον Κύριε τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν σου, νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος και το σον φυλάττων διά του Σταυρού σου πολίτευμα.

Εδώ αναιρείται και σταματα κάθε πασιφισμός και δεν υπάρχει περιθώριο για το “σφάξε με αγά μου να αγιάσω”.

Ο χριστιανός είναι μαχητής. Είτε αυτό αφορά την ιστορική του πορεία ως γένος ή την εσωτερική και πνευματική πορεία ως μονάδα θεούμενη.

Όλα τα άλλα είναι στάσιμα, επικίνδυνα και ελώδη ύδατα. Υπεύθυνα για την παράδοση μας στους μεγάλους και μικρούς θανάτους αυτής της ζωής.