Ζωηρά σύννεφα. Το φως του ήλιου κινείται υπέροχα ανάμεσά τους.
Προσπαθεί να φτάσει στα μάτια μας. Να μας δώσει χρώμα και ενθυμίσεις μιας χαρούμενης νιότης που ίσως δεν ζήσαμε. Προσπαθεί να αγγίξει την καρδιά μας, να την απομακρύνει από την βουή της φθοράς.
Μέσα στην καθημερινή πορεία των ανθρώπων οι στιγμές σιωπής είναι λίγες. Πραγματικής σιωπής. Στιγμές όπου η καρδιά και ο νους κάνουν για λίγο στασίδι μερικά σύννεφα, λίγα άστρα, έναν ουρανό. Και εκεί μέσα στην τελεία σιωπή ο άνθρωπος καλεί τον Λόγο και καλείται απ’ Αυτόν.
Λείπει από τον σύγχρονο άνθρωπο η ποίηση. Όχι σαν λογοτεχνικό είδος, αλλά ως τρόπος ζωής, ως οντολογικό ιδίωμα, ως αναγκαία τροφή του είναι του.
Λείπει από τον χριστιανό ο ουρανός. Όλοι σχεδόν αιχμαλωτιζόμαστε στις πεζές συνήθειες της καταναλωτικής κοινωνίας μας. Δουλειά, έσοδα, κατανάλωση, έξοδα, φαγητό, ύπνος, ανούσιες κοινωνικότητες και πάλι από την αρχή.
Λείπει σήμερα από τον κόσμο η όραση του κάλλους. Λείπει ο έρωτας, όχι της σάρκας, αλλά του προσώπου, της ψυχής. Κολλάμε σε υποκατάστατα του ωραίου, σε απομιμήσεις απολιθωμένων προτύπων, σε ηδονές που γίνονται οδύνες.
Πολλές φορές νομίζεις ότι οι άνθρωποι ζουν για να πεθάνουν. Ζούνε χωρίς να υποψιαστούν το κάλεσμα της Ζωής. Νομίζεις ότι η φαντασία των κλειστών ματιών είναι η λύση για τα αδιέξοδα που φαίνονται μπροστά μας.
Τα λίγα χρόνια που ζούμε μέσα στην φθορά μπορούν να μεταβληθούν σε προγεύσεις αιωνιότητος. Αρκεί να μην βγάλουμε απ’ την ζωή μας την χαρά και την πληρότητα που προκαλεί και διατηρεί η παρουσία της Χάρης του Θεού.
Όταν η εισπνοή της προσευχή μας γίνει λιμάνι Πνοή Ζωής τότε ξαναζωντανεύει μέσα μας η δυναμική του «κατ’εικόνα και καθ’ομοίωση».
Ο άνθρωπος πορεύεται προς τον Θεό ζώντας μέσα στην κτίση με πτώσεις και αναστάσεις, με την χαρμολύπη του τέλους που είναι αρχή, με το δάκρυ μιας επίγειας ευτυχίας που δεν είναι αιώνια, με την ταπείνωση μιας αποτυχίας η οποία γίνετε η φρόνηση και σύνεση. Ο άνθρωπος πορεύεται δια της ζωής στην Ζωή, αρκεί να μην ποθήσει περισσότερο την ευγένεια απ’ την αγάπη, αρκεί να μην ποθήσει περισσότερο την εγωιστική σιωπή από την τεταπεινωμένη “συγνώμη”, αρκεί να γίνει αγκαλιά για τους πάσχοντες, αρκεί να κάνει σάβανο την μετάνοια και νεκρικό προσκέφαλο την αυταπάρνηση.
Ας πλησιάσουμε θαρραλέα στην πόρτα του Ουρανού. Ας ζήσουμε την καθημερινότητα με τον ενθουσιασμό ενός παιδιού που ανακαλύπτει την μεγαλοσύνη του κόσμου. Κι ας πονέσουμε, ας ματώσουμε…έτσι θα μεγαλώσουμε.
Ας ανοίξουμε τα φτερά της ελπίδος κι ας πετάξουμε μακρυά από τα ανώφελα και μάταια. Ας μην είμαστε πλέον τα γκρίζα μάτια που κοιτούν σαν άψυχο μηχάνημα το κόσμο. Ας γίνουμε χρώμα του κόσμου τούτου, ας γίνουμε καθρέπτες του Κάλλους.
Ο κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τις επιλογές και την διάθεση που έχει για να ζήσει, να αγαπήσει, να συγχωρέσει, να ασκηθεί, να καθαρθεί, να θεωθεί…
Όταν δεις τον ουρανό μην μένεις σ’ αυτό που θα δεις, δες αυτό που κρύβει.
Δες το Πατρικό σου…και γύρνα σ’ αυτό.
αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος
