Είναι κάτι στιγμές (συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους) που ξαφνικά σηκώνεις το κεφάλι σου και το βλέμμα σου αντικρίζει πράγματα που δε περίμενες.
Πολλές φορές, θέλοντας να προχωρήσεις στη ζωή, να πας μπροστά, αποφασίζεις να κάνεις τα πάντα για να τα καταφέρεις. Κι έτσι δουλεύεις σκληρά με το κεφάλι σκυμμένο. Και η σκληρή προσπάθεια κάποιες απ’ τις φορές μολύνεται απ’ τον εγωισμό. Και αυτό είναι το βήμα το λάθος…
Διότι οι μέρες περνούν κι εσύ συνεχίζεις να αγωνίζεσαι σκληρά πάντα με σκυμμένο το κεφάλι. Και ξεχνάς να κοιτάξεις ψηλά. Και ξεχνάς να κοιτάξεις τους ανθρώπους γύρω σου. Ξεχνάς. Η συνήθεια, βλέπεις….
Και όταν φτάσεις στο "αμήν" των δυνάμεών σου, τότε σηκώνεις το κεφάλι και αυτά που νόμιζες πως θα δεις δε τα βλέπεις. Και λες: "τόσο καιρό γιατί προσπαθούσα; Για το τίποτα"; Και απελπίζεσαι.
….
Χρειάζεται ανάσες οι ζωή. Και για να ξεκουράζεσαι. Αλλά και για να επαναπροσδιορίζεις τις επιλογές σου. Τι νόημα έχουν όλοι οι κόποι σου αν στο τέλος καταλήγεις με μια άδεια, κενή καρδιά; Τι νόημα έχουν τα λεφτά (έστω τα λίγα) -που ίδρωσες για να τ’ αποκτήσεις- αν η ψυχή σου μαυρίζει και μαραζώνει;
Βάλε ουρανό στη ζωή σου*, φίλε. Αυτό είναι που μας λείπει. Όσες προσπάθειες κι αν κάνουμε στη ζωή, αν δεν βρούμε το ουσιαστικό, τότε είναι σα να χτίζουμε παλάτια στην άμμο.
Δώσε λίγο απ’ τον κουρασμένο σου εαυτό στο Χριστό κι Εκείνος θα σου χαρίσει κάτι ανεπανάληπτο: αληθινή χαρά. Κι ελπίδα.
Θα δουλεύεις μετά και θα ‘σαι ευτυχισμένος. Και απελευθερωμένος.
