Αυτοστιγμή, θυμήθηκα και την σπουδαία παραβολή του Χριστού. Δες εδώ κ εδώ. Γιατί να φωνάζω για τη μεγάλη γλώσσα της γειτόνισσας, για τις απατεωνιές του αφεντικού μου, για τα λάθη του συντρόφου μου; Ας κοιτάξω πρώτα μέσα μου.
Πόσο δύσκολο… Ζαλίζομαι! Έχει μια τρικυμία μέσα στην καρδιά μου! Βλέπω.. Βλέπω ένα κενό, ένα μαύρο χάος… Δεν αντέχεται αυτό το πράγμα.
Ας ασχοληθώ καλύτερα με τους άλλους. Έτσι θα καλύπτω το δικό μου χάος που βρυχάται μέσα μου.
Και μετά σκέφτομαι ότι μου λείπει η γαλήνη. Μου λείπει η ειρήνη της καρδιάς. Θέλω επιτέλους λίγο να ηρεμήσω! Να σταματήσει το τρελό καρδιοχτύπι…
– Ελάτε κοντά μου κι εγώ θα σας προσφέρω ανάπαυση.
– Μα πώς να’ρθω, Χριστέ μου; Είμαι χάλια. Το δρόμο δεν τον βρίσκω!
– Αν με ζητήσεις με ειλικρίνεια, εγώ θα’ρθω να σε βρω. Θα’ρθω εγώ να σε συναντήσω. Θα κάνω εγώ το πρώτο βήμα! Από σένα θέλω μόνο την καλή σου διάθεση…
