«Είναι κάποια ταινία κάποιου Ιταλού σκηνοθέτη, που βασίζεται σε κάποιο βιβλίο του Καζατζάκη, είναι, όπως λέγεται, απιθάνου βλασφημίας, γιατί προχωρεί η ταινία πολύ πέρα από τις φοβερές βλασφημίες που αναφέρει ο Καζατζάκης στο βιβλίο του αυτό για το Πρόσωπο του Ιησού Χριστού.
Αυτοί οι άνθρωποι που γράφουν ή σκηνοθετούν ή προβάλλουν στον κινηματογράφο για τον Καζατζάκη ή προτρέπουν οι εκπαιδευτικοί στα σχολεία να διαβάζουν οι μαθητές Καζατζάκη, πρέπει να είναι άνθρωποι ελαυνόμενοι υπό λεγεώνων δαιμόνων, σίγουρα. Γι’ αυτό, αγαπητοί μου, προτροπή μου είναι, κανείς, μα κανείς, έστω περίεργα, να μην πάει να δεί μία τέτοια βλάσφημη ταινία. Είπα ούτε από περιέργεια, γιατί αυτός που θα τολμήσει να πάει να δεί από περιέργεια -το ξαναλέω, όχι από ασεβή διάθεση- ξέρετε τι θα πάθει; Ακούστε τι θα πάθει. Θα δεχτεί τον κόλαφο του δαίμονα της βλασφημίας ισοβίως!Δεν θα του φεύγουν εκείνα που θα δεί και θα ακούσει ποτέ μέσα από την ψυχή του! Θα κάνει προσευχή και θα του έρχονται οι εικόνες αυτές. Θα πηγαίνει στην εκκλησία και θα του έρχονται αυτές οι βλασφημίες, θα τον δέρνει, υπογραμμίζω, ισόβια ο δαίμων της βλασφημίας! Είναι φοβερός ο δαίμων της βλασφημίας. Μην δώσομε ευκαιρίες στο δαίμονα της βλασφημίας να δούμε τέτοια πράγματα, γιατί δεν θα ησυχάσομε ποτέ!»
(Πράξεις, ομιλία 88η)
