Αγναντεύοντας την απέναντι όχθη αναρωτιέμαι πώς, ποιοι, πόσοι έζησαν, ζουν και θα ζήσουν ανάμεσα στα μικρά φωτάκια που αντανακλούν στην ασθενή μου όραση.
Τρεμοπαίζουν, πολύχρωμα και θορυβώδεις… και αν σταθείς για λίγο εκεί στο μπαλκόνι της ύπαρξής σου θα αφουγκραστείς τις ιστορίες που διηγούνται.
Μιλούν για κάποιους που μισήθηκαν και αγαπήθηκαν. Για κάποιους που γέρασαν μέσα στην νιότη τους. Για κάποιους άσωτους που δεν επέστρεψαν ποτέ. Για κάποιους που έζησαν μια ζωή δίχως το άρωμα της σύνεσης. Για κάποιους ποιητές που σιώπησαν μέσα στην πεζότητα του είναι τους. Για κάποιους νέους που ερωτεύθηκαν, για κάποιους άλλους που απογοητεύτηκαν. Για ακτιβιστές που τα παράτησαν. Για αστούς που απελπίστηκαν.
Για μεγάλους που ολιγοψύχησαν. Για πολιτικούς που πρόδωσαν, για πολίτες που αδιαφόρησαν. Για ανδρόγυνα που χώρισαν, για παιδιά που ορφάνευσαν, για μάτια που δάκρυσαν, για χέρια που παράλυσαν,για σώματα που χάθηκαν, για ψυχές που νεκρώθηκαν…
Και ανάμεσα σε αυτούς τους πολλούς θα σου μιλήσουν και για εκείνους που από σκιές γίνανε φως του κόσμου. Για εκείνους που από θνητοί γίνανε αιώνιοι.
Για εκείνους που από έσχατοι γίνανε πρώτοι και από κλητοί γίνανε εκλεκτοί…είναι όμως λίγοι, πολύ λίγοι.
Είναι εκεί ανάμεσα στα φώτα, ανάμεσα στους πολλούς. Ζούνε στον κόσμο καρτερώντας τα υπερκόσμια. Ζούνε μέσα στην κοινωνία των πολλών αλλά και στην μοναξιά των λίγων… Ζούνε μέσα στο παρόν αναπνέοντας το μέλλον, μένοντας σε στάση προσευχής μιλώντας ακόμη και για επίγεια…
Αγναντεύοντας την απέναντι όχθη αναρωτιέμαι…ποια ιστορία διηγείται η δική μου λάμπα -το δικό μου φωτάκι- στους απέναντι…
αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος
-120x86.jpg)
