Του Επισκόπου Μεσαορίας Γρηγόριου
Την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Παραλύτου εορτάζεται η Μεσοπεντηκοστή. Δηλαδή βρισκόμαστε στο μέσον της εκκλησιαστικής περιόδου από το Πάσχα στην Πεντηκοστή.
Η Μεσοπεντηκοστή είναι Δεσποτική εορτή και αναφέρεται στην του Θεού Σοφία δηλ. τον Κύριο και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό.
Η ημέρα αυτή συνδυάζει τα θέματα, του Πάσχα αφ’ ενός και της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος αφ’ ετέρου, και προετοιμάζει την δόξα της αναλήψεως του Κυρίου, που θα εορτασθεί μετά από 15 ημέρες. Αυτό το μέσον των δύο μεγάλων εορτών, φέρνει στη σκέψη του χριστιανού το εβραϊκό επίθετο του Κυρίου, «Μεσσίας», το οποίο στα ελληνικά μεταφράζεται Χριστός.
Μεσούσης της εορτής του Ιουδαϊκού Πάσχα, ο Χριστός ανεβαίνει στο ιερό και διδάσκει. Η διδασκαλία Του προκαλεί τον θαυμασμό, αλλά και ζωηρά αντιδικία μεταξύ αυτού και του λαού και των διδασκάλων. Νέο, λοιπόν, θέμα προστίθεται: ο Χριστός είναι διδάσκαλος. Αυτός που ενώ δεν έμαθε γράμματα κατέχει το πλήρωμα της σοφίας, γιατί είναι η Σοφία του Θεού αυτή που κατασκεύασε τον κόσμο.
Συνεπώς, εκείνος που διδάσκει στον ναό, στο μέσον των διδασκάλων του Ιουδαϊκού λαού, στο μέσον της εορτής, είναι ο Μεσσίας, ο Χριστός, ο Λόγος του Θεού. Αυτός που αποδοκιμάζεται από τους δήθεν σοφούς του λαού Του είναι η του Θεού Σοφία.
Δεν μπορούσε να βρεθεί πιο παραστατική εικόνα για να δειχθεί ο χαρακτήρας του διδακτικού έργου του Χριστού. Στο διψασμένο ανθρώπινο γένος η διδασκαλία του Κυρίου ήλθε σαν ύδωρ ζων, σαν ποταμός χάριτος που δρόσισε το πρόσωπο της γης. Ο Χριστός είναι η πηγή της χάριτος, του ύδατος του αλλομένου εις ζωήν αιώνιον, που ξεδιψά και αρδεύει τις συνεχόμενες από βασανιστική δίψα ψυχές των ανθρώπων.
Κατά την εποχή του Βυζαντίου, αυτή την ημέρα γιόρταζε η μεγάλη Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, παρουσία του Πατριάρχη και του Βυζαντινού Αυτοκράτορα.
Στον τόπο μας, πανηγυρίζει ο νεόδμητος περικαλλής ναός της Του Θεού Σοφίας στον Στρόβολο.
