Πολλοί χριστιανοί της εποχής μας περιφρονούν τη νηστεία. Κι αυτό το κάνουν επειδή έχουν μάθει στον υλιστικό τρόπο ζωής. Έχουν την αίσθηση ότι η ζωή μας έχει περιορισμένο χρονικό ορίζοντα. Σύνθημα τους είναι αυτό των αρχαίων Στωικών φιλοσόφων: «Φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκωμεν».
Δεν πιστεύουν ότι υπάρχει άλλη ζωή. Ειρωνεύονται κάθε τι το εκκλησιαστικό. Ειρωνεύονται όσους πηγαίνουν εκκλησία, όσους κάνουν το σταυρό τους, όσους φέρνουν ιερέα στο σπίτι τους, ιδία δε κοροιδεύουν όσους νηστεύουν.
Άλλοι βέβαια κάνουν κάτι άλλο. Λένε: Αφού από αύριο αρχίζει αυστηρά νηστεία, σήμερα ας μεθύσω. Τούτο όμως, λέει ο άγιος Βασίλειος, δεν είναι ορθό. Γιατί δεν μπορεί να μπεί η νηστεία και η προσευχή σε μία ψυχή που λερώθηκε πριν από τη μέθη. Ο Θεός δεν υποδέχεται στις ιερές αυλές του Παραδείσου τους μέθυσους αλλά τους εγκρατείς και νηστευτάς.
Πράγματι! Πως μπορεί να λογιστεί νηστεία σ᾿ έναν χριστιανό που μυρίζει κρασί από την προηγούμενη μέρα κατά την οποία έπινε; Άλλωστε, όλοι γνωρίζουμε ότι η μέθη είναι πάθος που δύσκολα θεραπεύεται. Επομένως και στις ημέρες της νηστείας ενδέχεται να μεθύσεις.
Ο Απ. Παύλος, όμως, λέει ότι «μέθυσοι δεν θα κληρονομήσουν την βασιλεία του Θεού» (Α´ Κορ. 6,10).
Έτσι, σημειώνει ο Μ. Βασίλειος, αν έρχεσαι μεθυσμένος στη νηστεία ποιο το όφελος; Πράγματι! Ο άνθρωπος πολλές φορές δεν γνωρίζει τι ζητά. Θέλει και με το Χριστό να είναι και τα παιχνίδια του διαβόλου να παίζει. Θέλει δηλαδή και να ζεί κοσμικά, αλλά παραλλήλως να νηστεύει, όσο μπορεί-όπως λέει-, να εκκλησιάζεται, να κοινωνά των Αχράντων Μυστηρίων. Τούτο όμως είναι αδιανόητο γιατί δεν μπορούμε να δουλεύουμε δυό κυρίους. Συμμαχία με οποιοδήποτε τρόπο με τον εχθρό μας διάβολο δεν κάνουμε.
Γι᾿ αυτό η νηστεία μας πρέπει να είναι καθαρά, αποβάλλοντας από πάνω μας το πάθος της μέθης.
-120x86.jpg)
