Κάθε μέρα…

Ήμουν μέσα σου εννέα μήνες.
Εννέα μήνες τρεφόμουν και ανέπνεα από σένα.
Και από την πρώτη στιγμή που συνδέθηκα μαζί σου με τον ομφάλιο λώρο, γεννήθηκε το πάντα.

Μάνα, μητέρα, μανούλα, μαμά.
Δεν είναι ρόλος, δεν είναι αξίωμα, ούτε κατάσταση. Είναι η αρχή και το τέλος του κόσμου, εν γένει, αλλά και του δικού μας.
Είναι εκείνη που σου μαθαίνει τις πρώτες σου λέξεις, σε βοηθάει σαν στυλοβάτης στα πρώτα σου βήματα και σου διεγείρει τα πρώτα σου συναισθήματα.
Αγάπη…ανιδιοτελής αγάπη.

Η μόνη στη ζωή μας που είναι αέναη και καθαρή σαν κρύσταλλο.
Το για ”πάντα” παίρνει νόημα, βάφεται με κόκκινο χρώμα και κοσμεί το κεντρικό κομμάτι της καρδιάς.
Στα πρώτα σου χρόνια είναι μπροστά σου για να σου δείχνει το δρόμο και μετέπειτα ένα βήμα πίσω για να σε προσέχει μη χαθείς.
Πάντα όμως εκεί.

Εκεί για να μοιραστείς όνειρα, σκέψεις, στόχους.

Εκεί για να ακούσει τους προβληματισμούς ή τα προβλήματα σου, για να πιεις ένα φλιτζάνι καφέ και να πεις τα όσα έγιναν στη μέρα σου.
Ανησυχεί για σένα πάντα.
Τι κι αν πήγες 25, 35, 45. Για εκείνη είσαι το μικρό της παιδί.

Τι κι αν έκανες δικά σου παιδιά, εκείνη έχει την αγωνία σου σαν την πρώτη μέρα που γύρισε από το μαιευτήριο μαζί με εσένα.
Δυνατή για να σου δίνει δύναμη ακόμη κι αν φοβάται. Να σε στηρίζει ακόμη και αν η ίδια καταρρέει.Να σε φροντίζει ακόμα και αν η ίδια χρειάζεται φροντίδα.
Ακούραστη ακόμη και αν τα χρόνια βάρυναν τους ώμους της.
Σε μαλώνει για να σου δείξει τα λάθη σου.

Σε τιμωρεί για να σε προετοιμάσει για έναν κόσμο που πρέπει να αναλαμβάνεις τις συνέπειες των πράξεων σου.
Σου μουτρώνει για να μάθεις να συγχωρείς.
Δεν υπάρχει σχολείο για μαμάδες.
Δεν υπάρχει συνταγή τέλειας μαμάς.
Από ένστικτο και αγάπη οδηγούνται.

Με τα λάθη τους,τις υπερβολές τους,την γκρίνια τους αλλά και με αυτό το ”εγώ είμαι εδώ” που σε ηρεμεί και σου αποπνέει ασφάλεια.
Μια τεράστια αγκαλιά που σε σφίγγει χωρίς να σε πνίγει.Μια γυναίκα που δίνει χωρίς να ζητάει.
Μαμά…μαμά…μαμά…

Μία λέξη με μόνο τέσσερα γράμματα, πως είναι δυνατόν να χωράει τόσα συναισθήματα και νόημα;
Το μόνο που αποζητά από σένα είναι να γίνεις ευτυχισμένος στη ζωή σου. Να απολαύσεις ό,τι ενδεχομένως εκείνη στερήθηκε.
Να πονέσεις όσο λιγότερο γίνεται στο διάβα σου, αν κι εκείνη θα τρέξει να φροντίσει τις πληγές σου.
Κομμάτι αναπόσπαστο, κινητήρια δύναμη, σιγουριά και αλήθεια.
Αυτό είσαι.

Σήμερα, λοιπόν, θα θυμηθώ να πω Σ’ΑΓΑΠΩ σε αυτή τη μαμά.
Γιατί θεωρούμε δεδομένο ότι το ξέρει αλλά ξεχάσαμε μέσα στις μέρες να το λέμε.
Και της έχει λείψει.

Σήμερα όμως θα της πω σ’αγαπάω και σε ευχαριστώ.
Μόνο αυτό.
Πες το και συ..
ΣΗΜΕΡΑ, όχι αύριο…!!