του συνεργάτη του ΒΗΜΑΤΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ Δημητρίου Π.Λυκούδη, Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών
Οι ιερείς, πρωτίστως, είναι άνθρωποι.
Έχουν τις αυτές ανάγκες, τους αυτούς προβληματισμούς, τα αυτά ενδιαφέροντα με εμάς και με όλους τους συνανθρώπους μας.
Ποιός απο εμάς θα θέσει όριο ή απαγόρευση ή, ακόμη χειρότερα, ποιός απο εμάς θα καταπατήσει το δικαίωμά τους ελεύθερα να αποφασίζουν και ελευθέρως να διαχειρίζονται την ελευθερία της βουλήσεως και του γνωμικού τους θελήματος, πολύ περισσότερο, όταν αυτό το δικαίωμα, σε καθέναν άνθρωπο, το σέβεται και δεν το παραβιάζει Αυτός ο ίδιος ο Πανάγιος Θεός; Η προσωπική μου ένσταση στο ως άνω θέμα έχει να κάνει όχι με την παραβίαση του “αυτεξουσίου” ενός εκάστου εξ ημών, αλλά με την εναρμόνισή μας εις τον περιβάλλοντα κόσμο μας ανάλογα με την ιδιότητα που έχει ο καθένας μας.
Πιο συγκεκριμένα, θεωρώ και υποστηρίζω ότι ελευθέρως δύναται καθένας να διατηρεί οτιδήποτε επιθυμεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, άλλωστε, ο χρόνος μας κρίνει άπαντες, πλην όμως, πρέπει να υπάρχει και μέτρο και όριο που καθένας μόνον αφ΄εαυτού πρέπει, και κρίνεται συνετό, να θέτει εις τον εαυτόν του. Η διακονία, η ιεραποστολή, η ποιμαντική δραστηριότητα κάποιας ενορίας με συναρπάζει, καθίσταται “τρόπος ζωής” δι΄εμέ και με αναπαύει απόλυτα.
Το “θεατρινίστικο” όμως κατάντημα των φωτογραφιών κατά την τέλεση των ιερών ακολουθιών και, όλως ιδιαιτέρως, ακόμη και κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας είναι κάτι που προσωπικά καί βδελύσσομαι καί μανιωδώς πολεμώ και απεχθάνομαι. Ο καθένας λοιπόν ας αναλογιστεί τι επιζητεί μέσα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ποιό είναι το όριο το προσωπικό και κυρίως, καθένας μας ας αναλογιστεί τελικά, σε ποιόν Θεό πιστεύει…!