Είναι να μην σου έρθει “νόημα”…

Του αρχιμ.Παύλου Παπαδόπουλου

Προσπαθούσα να καταλάβω τους ανθρώπους που παίρνουν την απόφαση να τα αφήσουν όλα και να πάνε να γίνουν μοναχοί.

Προσπαθούσα να καταλάβω το γιατί.

Γιατί να μην ζήσουν μία ζωή μέσα στον κόσμο, να παντρευτούν, να κάνουμε παιδιά κι ας ζούνε όπως λέει η Εκκλησία, αφού και στον κόσμο μπορεί κάποιος να προκόψει πνευματικά, ακόμα και να αγιάσει…

Προσπαθούσα με την λογική να καταλάβω πως κατάφεραν αυτοί οι λίγοι να επιλέξουν κάτι το οποίο θα τους άλλαζε για πάντα, θα τους άλλαζε βαθιά. Κάτι το οποίο θα τους έβαζε στην διαδικασία μιας ζωής χωρίς “άδειες πνευματικές”, χωρίς διακοπές, μιας ζωής υπακοής και ταπείνωσης…μέσα στα μαύρα ράσα του χαροποιού πένθους, που πολλοί καταφρονούν, άλλοι κοροϊδεύουν, άλλοι αγνοούν…
“Αν σου έρθει “νόημα” τότε έφυγες…” ήταν η απάντηση που άκουσα από έναν αγαπημένο φίλο.
Και όντως αν σου έρθει “νόημα” τα αφήνεις όλα, καληνυχτείς τον κόσμο και πας για άλλες πολιτείες…ουράνιες, μυστικές, εκεί που η ζωή παίρνει το βαθύ νόημά της, εκεί που ο άνθρωπος νοηματοδοτεί την ύπαρξή του με την ύπαρξη του Χριστού.

Εκεί, που νόημα έχει η σχέση με τον Θεό και τους άλλους και όχι το τι θα φορέσουμε για το βράδυ ή το πώς θα κουρευτούμε, τί θα φάμε…
Βέβαια μπορεί να σου έρθει “νόημα” αλλά να παραμείνεις στον κόσμο.
Να μείνεις όχι από αδυναμία, αλλά από προσωπική επιλογή, και να ζεις πλέον στον κόσμο αλλά να είσαι “ουκ εκ του κόσμου τούτου”.
Να ζεις με νόημα.

Να ζεις την κάθε ημέρα σου όχι σαν “νέος” αλλά σαν σοφός, όχι έντονα αλλά όμορφα, όχι επικίνδυνα αλλά ερωτικά…
Διότι τελικά το “νόημα” είναι αυτό: Έρωτας και πόθος για την ζωή, για τους άλλους, για τον Θεό, για την Αγάπη, για το “Μετά” που θα’ ρθει μετά το τέλος…
Είναι να μην σου έρθει “νόημα”…αν σου’ ρθει, έφυγες…