Η εορτή του Αγίου Δημητρίου εις την Αγίαν Γην(ΦΩΤΟ&ΒΙΝΤΕΟ)

ΕΙΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ

Την Κυριακήν, 26ην Οκτωβρίου/ 8ην Νοεμβρίου 2015, εωρτάσθη υπό του Πατριαρχείου η εορτή του αγίου ενδόξου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του μυροβλύτου, εις τον εντός της Αγιοταφιτικής Αδελφότητος ιερόν αυτού Ναόν, εξ ου και φέρει το όνομα αυτού η προσκειμένη αυτώ Σχολή του «Αγίου Δημητρίου», πριν μεν λειτουργήσασα ως Ιερατική, νυν δε ως Αραβόφωνος διά τους μαθητάς των τέκνων του ποιμνίου του Πατριαρχείου.

Εις τον Ιερόν αυτόν Ναόν εωρτάσθη η μνήμη του αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Θεσσαλονικέως, του κατά τον υμνωδόν «αναζωγραφήσαντος τα πάθη του Χριστού», του «εγκαλλωπίσματος των μαρτύρων», του «εν τω σταδίω θαρρύναντος τον Νέστορα και καθελόντος του Λυαίου την έπαρσιν» και καταστάντος πολιούχου της Θεσσαλονίκης και προστάτου και πρέσβεως των εν αληθεία τιμώντων αυτόν.

Τού Εσπερινού αφ᾽ εσπέρας και της θ. Λειτουργίας ανήμερα της εορτής προεξήρξεν ο Γραμματεύς της Αγίας και Ιεράς Συνόδου Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Λύδδης κ. Δημήτριος, εν συλλειτουργία Αγιοταφιτών Ιερομονάχων και διακόνων, εν ψαλμωδία δεξιά εις μεν τον Εσπερινόν του Πρωτοψάλτου του Πανιέρου Ναού της Αναστάσεως Αρχιμανδρίτου π. Αριστοβούλου, εις δε την θ. Λειτουργίαν του Σχολάρχου καθηγητού δοκίμου μοναχού π. Δημητρίου Λυκούδη, συμψαλλόντων μαθητών της Πατριαρχικής Σχολής Σιών και αριστερά του Τυπικάρη του ιερού Ναού των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης και επιμελητού του Ιερού Ναού τούτου και ηγουμένου της Ι. Μονής Αγίων Θεοδώρων της Παλαιάς Πόλεως των Ιεροσολύμων Αρχιμανδρίτου π. Αλεξίου, εν προσευχή Αγιοταφιτών Πατέρων, μοναζουσών, μαθητών και καθηγητών της Πατριαρχικής Σχολής της Αγίας Σιών, προσκυνητών και μαθητών και δασκάλων της Σχολής του Αγίου Δημητρίου, ήτις και εδεξιώθη την Αρχιερατικήν Συνοδείαν μετά την θ. Λειτουργίαν, παρουσιάζουσα μικράν εκδήλωσιν προς τιμήν του προστάτου αυτής Αγίου Δημητρίου.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΩΜΗΝ ΡΑΦΙΔΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ.

Την ιδίαν ημέραν, Κυριακήν, 26ην Οκτωβρίου / 8ην Νοεμβρίου 2015, εωρτάσθη υπό του Πατριαρχείου η εορτή του αγίου ενδόξου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του μυροβλύτου εις τον Ιερόν αυτού Ναόν της Ελληνορθοδόξου Αραβοφώνου Κοινότητος εις την κώμην των Ραφιδίων, εκτισμένον εις την καρδίαν της Παλαιάς Πόλεως της Νεαπόλεως (Nablus) της Σαμαρείας εις απόστασιν ουχί μεγάλην εκ του Φρέατος του Ιακώβ. Ο Ιερός Ναός ούτος, εκτισμένος μάλλον υπό του αειμνήστου Πατριάρχου Ιεροσολύμων Κυρίλλου περί το 1850 είναι ο δεύτερος σήμερον Ναός της άλλως τε ουχί μεγάλης εις αριθμόν μελών της Κοινότητος ταύτης, χρησιμοποιούμενος έτι και σήμερον κατά διαστήματα διά την λατρείαν, καθότι αύτη έχει ανεγείρει προ τινων ετών άλλον μεγαλοπρεπή και περικαλλή Ναόν εις τον κέντρον της Νέας Πόλεως της Nablus προς τιμήν του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.

Εις τον παλαιόν τούτον Ναόν του αγίου Δημητρίου προεξήρξεν της θ. Λειτουργίας κατά την ως άνω ημέραν προς τιμήν του «καθελόντος την έπαρσιν του Λυαίου και θαρρύναντος τον Νέστορα εν τω σταδίω» και μαρτυρήσαντος τον Χριστόν και μυροβλύζοντος αγίου Δημητρίου, συλλειτουργούντων αυτώ του Γέροντος Αρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Αριστάρχου και του Σεβασμιωτάτου πρώην Μητροπολίτου Ζάμπιας κ. Ιωακείμ, του ηγουμένου του Φρέατος του Ιακώβ Αρχιμανδρίτου Ιουστίνου, του οσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου π. Ιερωνύμου, του Αρχιδιακόνου π. Ευλογίου και του διακόνου π. Συνεσίου, ψαλλόντων αραβιστί και ελληνιστί των Ιεροψαλτών του Ιερού Ναού υπό την καθοδήγησιν του Πρωτοψάλτου του Πανιέρου Ναού της Αναστάσεως Αρχιμανδρίτου π. Αριστοβούλου, ακολουθούντος και του ευσεβούς εκκλησιάσματος ανδρών και γυναικών και παιδίων.

Εις το Κοινωνικόν της θ. Λειτουργίας ο Μακαριώτατος εκήρυξε εις το ευσεβές εκκλησίασμα τον θείον λόγον περί του αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου ελληνιστί, έχοντος ούτως:

Αθλήσεως καύχημα, μάρτυς Δημήτριε, Χριστόν ενδυσάμενος κατεπολεμησας εχθρόν τον ανίσχυρον. Πλάνην γαρ των ανόμων εν αυτώ καταργήσας, γέγονας τοις εν πίστει ευσεβείας αλείπτης. Διό σου και την μνήμην σεπτώς πανηγυρίζομεν», αναφωνεί ο μελωδός της Εκκλησίας.

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
ευλαβείς Χριστιανοί.

Η μνήμη του αγίου ενδόξου μάρτυρος και μυροβλήτου Δημητρίου εφαίδρυνε σήμερον την Εκκλησίαν του Χριστού και πάντας ημάς συνήγαγεν, ίνα τιμήσωμεν εορτίως τον μάρτυρα της αληθείας, δηλονότι της Χριστιανικής ημών πίστεως, εν τω φερωνύμω αυτού Ναώ.

Άπασα η Οικουμένη τιμά και γεραίρει τον Αθλοφόρον Δημήτριον, διότι ούτος ανεδείχθη λόγοις και έργοις μέγας υπέρμαχος εν τοις κινδύνοις αυτής, ως λέγει και ο μελωδός αυτού: «Μέγαν εύρατο εv τοις κιvδυvοις, σε υπέρμαχοv, η οικουμένη, Αθλοφόρε τα έθνη τροπούμενον. Ως ούν Λυαίου καθείλες την έπαρσιν, εν τω σταδίω θαρρύvας τον Νέστορα, ούτως Άγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος».
Όντως ο εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενος άγιος Δημήτριος εγένετο «καύχημα αθλήσεως» υπέρ της εις Χριστόν αληθινής πίστεως, διότι ούτος ενεδύθη, δηλαδή εξωπλίσθη, με τα όπλα του φωτός του Χριστού, ως παραγγέλλει ο θείος Παύλος: «αποθώμεθα ούν τα έργα του σκότους και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός», (Ρωμ. 13,12). Με άλλα λόγια, ο φίλος του Χριστού Δημήτριος απέθεσεν ως άλλα νυκτερινά ενδύματα τα έργα της αμαρτίας, τα οποία γίνονται εις το σκοτάδι και ενεδύθη ως άλλα όπλα τα φωτεινά έργα της αρετής. Επειδή δε ο Χριστός κατά την μαρτυρίαν του αγίου Ιωάννου του Ευαγγελιστού, «ην το φως το αληθινόν, ο φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον», (Ιωάν. 1,9), διά τούτο ο σοφός Παύλος και πάλιν λέγει «ενδύσασθε τον Κύριον Ιησούν Χριστόν και της σαρκός πρόνοιαν μη ποιείσθε εις επιθυμίας», (Ρωμ. 13,14).

Ο μάρτυς της αληθείας Δημήτριος κατά τον Άγιον Γρηγόριον τον Παλαμάν υπήρξεν εις όλα σπουδαίος, όχι μόνον με λόγια, διεκήρυξε την μαρτυρίαν του Χριστού, αλλά και αντιστάθηκε προς τους απίστους μέχρις αίματος. Το σώμα του αγίου Δημητρίου στήλην ακαθαίρετον ανέδειξεν, η οποία διαγράφει και απεικονίζει τα πάθη του Σωτήρος, εν ω με την πηγήν των μύρων και των θαυμάτων διά του σώματος αυτού διακηρύσσει και την ανάστασιν του σταυρωθέντος και την δυναμιν του αναστάντος Χριστού.
Με άλλα λόγια, διά του μαρτυρικού αυτού θανάτου και του μυροβλύζοντος αυτού σώματος ο Άγιος Δημήτριος επιβεβαιοί τους λόγους του σοφού Παύλου λέγοντος: «δεί γαρ το φθαρτόν τούτο σώμα ενδύσασθαι αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο (σώμα) ενδύσασθαι αθανασίαν… τότε γενήσεται ο λόγος ο γεγραμμένος, κατεπόθη ο θάνατος εις νίκος. που σου, θάνατε το κέντρον;που σου άδη το νίκος;» (Α’ Κορ. 15, 53-55).

Γίνεται κατανοητόν, αγαπητοί μου αδελφοί, ότι αυτός ο οποίος ενδύεται τον Χριστόν, δηλονότι αυτός ο οποίος τηρεί τας εντολάς του Χριστού, γίνεται κοινωνός και μέτοχος του φωτός και της αναστάσεως του Χριστού. Της του θείου τούτου φωτός κοινωνός και μέτοχος εγένετο ο τον στέφανον του μαρτυρίου αναδησάμενος, Δημήτριος ο ένδοξος, ως λέγει και ο μελωδός αυτού: «Τον θείον του μαρτυρίου στέφανον, αναδησάμενος, περί Θεού χορεύεις αστραπαίς τοις εκείθεν λαμπόμενος, και φωτισμού πληρούμενος, μάρτυς αοίδιμε Δημήτριε».

Η ιερά μνήμη του σοφωτάτου εν διδαχαίς Δημητρίου, τιμάται ιδιαιτέρως υπό της Εκκλησίας, διότι ούτος διέπρεψεν εις τους νικητικούς αυτού αγώνας κατά του ψεύδους, της πλάνης και της μανίας των ειδώλων. Επέτυχε δε τούτο, με το διδασκαλικόν και κατηχητικόν αυτού έργον, διά του οποίου πλειάδες ψυχών ωδήγησεν εις τον δρόμον του φωτός της σωτηριώδους αληθείας. Μεταξύ δε τούτων διεκρίθη, ως λέγει ο βιογράφος (Συναξαριστής) του Δημητρίου, νεανίας τις, την πίστιν Χριστιανός και το όνομα Νέστωρ, προσελθών εις τον άγιον Δημήτριον, τον ευρισκόμενον εις την φυλακήν και είπεν «Δούλε του Θεού, βούλομαι συμπλακήναι τω Λυαίω, αλλά εύξαι υπέρ εμού». Ο δε Δημήτριος, τω σημείω του Σταυρού κατασφραγίσας το μέτωπον αυτού «και τον Λυαίον», φησίν, «νικήσεις και υπέρ Χριστού μαρτυρήσεις». Λαβών θάρρος και δύναμιν, ο Νέστωρ από τον Άγιον «αντέστη τω Λυαίω και την αλαζονείαν αυτού κατέβαλεν , αποκτείνας αυτόν».

Εις την εποχήν μας, αγαπητοί μου, η αλαζονεία (έπαρσις) των ανθρώπων και η μανία της νέας μορφής ειδωλολατρίας αποτελεί συνειδητήν και εσκεμμένη επανάστασιν εναντίον του Θεού και των νόμων αυτού. «Απόστα απ’ εμού, οδούς σου ειδέναι ου βούλομαι», (Ιώβ, 21,14). Στάσου μακράν μου, φύγε από κοντά μου, δεν θέλω να γνωρίζω τα θελήματά σου, λέγει ο άνθρωπος της αποστασίας και της ανομίας εις τον Θεόν. Τούτο σημαίνει ότι ο άνθρωπος του Θεού και μάλιστα του Χριστού κηρύσσεται εχθρός και τίθεται υπό διωγμόν.

Ιδού λοιπόν διά τι τιμώμεν σήμερον τον μεγαλομάρτυρα του Χριστού Δημήτριον. Διότι ούτος είναι η αψευδής μαρτυρία του ενδύματος του φωτός και της αφθαρσίας του Χριστού. Ούτος ο Δημήτριος, διά λόγων ιερών τε και έργων και δι’ αιμάτων μαρτυρίου, αλλά θαυμάτων τε και μύρων ευαγγελίζεται Χριστόν εσταυρωμένον και αναστάντα.
Δεηθώμεν του μάρτυρος του Χριστού Δημητρίου και μετά του μελωδού είπωμεν: «Μάρτυς του Χριστού, Δημήτριε, ως ποτε του Λυαίου την οφρύν και την έπαρσιν και το ίππειον θράσος καθείλες, χάριτι θεία τον γενναίον κρατύνας, εν τω σταδίω Νέστορα, του Σταυρού τη δυνάμει, ούτω καμέ, ταίς ευχαίς σου κράτυνον αθλοφόρε, κατά δαιμόνων πάντοτε και παθών ψυχοφθόρων», Αμήν.

Εις το «Μετά Φόβου», πολλοί των πιστών προσήλθον εις την θ. Κοινωνίαν μεθ’ ην ο Μακαριώτατος ανέγνωσε την ευχήν των κολλύβων προς τιμήν του αγίου και άμα τη απολύσει, διένειμε το Αντίδωρον και εικόνας εις τους πιστούς.

Άμα τη συμπληρώσει τούτων η Κοινότης εδεξιώθη τον Πατριάρχην εις την παρακειμένην αίθουσαν με κέρασμα, τη μεσημβρία δε παρέθεσε τράπεζαν ευχαριστούσα τον Μακαριώτατον διά την ποιμαντικήν ευθύνην Αυτού ως ούσαν λίαν ενισχυτικήν διά την συνέχισιν της ζωής και της συνυπάρξεως αυτών εις το πολυθρησκευτικόν περιβάλλον της περιοχής ταύτης.