Ο Αλεξανδρείας Θεόδωρος για τον «Άνθρωπο του Θεού»: Είναι αδύνατον να μην συγκινηθεί κάποιος

Όπως θα γνωρίζετε οι περισσότεροι από τις 26 Αυγούστου άρχισε να προβάλλεται στους κινηματογράφους της Ελλάδος και της Κύπρου η ταινία «Ο άνθρωπος του Θεού», μία ταινία αφιερωμένη στον Άγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως τον Θαυματουργό.

O Άγιος Νεκτάριος είναι από τους προσφιλείς μου Αγίους και έζησε στο περιβάλλον του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας. Θα ήθελα να μεταφέρω τις σκέψεις μου, αυτές που μου δημιουργήθηκαν παρακολουθώντας την ταινία, γιατί πιστεύω ότι η ταινία αυτή μπορεί να δώσει πολλή παρηγοριά και ενίσχυση στους πιστούς στις δύσκολες αυτές μέρες που διέρχεται η ανθρωπότητα.

Την ταινία σκηνοθετεί η Σερβικής καταγωγής Yelena Popovic που υπογράφει και το σενάριο. Συμμετέχουν πολλοί διεθνούς φήμης ηθοποιοί. Νομίζουμε ότι πρώτη φορά παρουσιάζεται στο ελληνικό κοινό μία ταινία που εξυμνεί έναν Άγιο της Εκκλησίας με ανάλογη σοβαρότητα και επαγγελματισμό.

Βέβαια όλοι γνωρίζουμε τον βίο του Αγίου Νεκταρίου, τις αδικίες και συκοφαντίες που υπέμεινε, έχουμε διαβάσει πολλά σχετικά βιβλία. Όμως είναι πολύ διαφορετικό όταν όλα αυτά αποτυπώνονται στην μεγάλη οθόνη. Λένε ότι μία εικόνα ίσον με χίλιες λέξεις και έχουν απόλυτο δίκιο. Ο Άγιος μίλησε με τόσο ζωντανό τρόπο στην καρδιά μου.

Ο πρωταγωνιστής απόδωσε τον Άγιο με τον καλύτερο τρόπο. Κάτι πολύ δύσκολο, γιατί ναί μεν με την υποκριτική τέχνη μπορείς να βγάλεις στην οθόνη τον χαρακτήρα, τα συναισθήματα και της πιο δύσκολης προσωπικότητας, όταν όμως έχεις να υποδυθείς έναν Άγιο εκεί τα πράγματα γίνονται πολύ πιο δύσκολα. Είχα αρχικά ενδοιασμούς πως θα μπορεί να φανεί ο Άγιος από έναν ηθοποιό, όμως βλέποντας τον Άρη Σερβετάλη να παίζει τον ρόλο του Αγίου, την έκφρασή του, τις κινήσεις του, τον λόγο του αλλά και την σιωπή του, θαύμασα και ελκύσθηκα από την μορφή του. Είπα:

Έτσι ακριβώς θα πρέπει να ήταν ο Άγιος Νεκτάριος!

Όμως και οι άλλοι ηθοποιοί ήταν πάρα πολύ καλοί στους ρόλους τους. Φάνηκε πολύ ωραία ο χαρακτήρας του Κώστα, του γραμματέα του Αγίου Νεκταρίου, του Χρήστου του Προέδρου της Ριζαρείου Σχολής, της κυρίας Βούλας, της μητέρας της δόκιμης Μαρίας που συκοφάντησε τον Άγιο, της τυφλής μοναχής Ξένης, της μοναχής Ευφημίας και όλων των υπολοίπων.

Νομίζω, είναι αδύνατον κάποιος να δεί την ταινία και να μην συγκινηθεί, να μην δακρύσει είτε στην μία σκηνή είτε σε κάποια άλλη. Δεν μπορώ να μπω σε τεχνικές λεπτομέρειες για την ταινία, γιατί δεν είμαι ειδικός, όμως καταλαβαίνω ότι έχει υψηλή αισθητική και δίνει το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Ο Άγιος μιλά στις καρδιές των θεατών, και αυτό είναι και το πιο σημαντικό. Η ταινία δίνει μηνύματα πίστεως, ελπίδας, υπομονής, ταπεινότητος, αγιότητας. Η αγιότητα, η Χάρη του Θεού είναι αυτή που νικά κάθε πειρασμό, κάθε δοκιμασία, κάθε αδιέξοδο και όχι η δική μας εξυπνάδα και κομπορρημοσύνη.

Πιστεύω ταπεινά ότι η ευχή του Αγίου έδωσε την έμπνευση στους δημιουργούς της ταινίας, ώστε να αποτυπωθεί όσο το δυνατόν καλύτερα με τα σύγχρονα μέσα η ζωή του και ευχόμαστε οι πρεσβείες του να συνοδεύουν όλους μας.

Από το περιβάλλον του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας ο Άγιος Νεκτάριος συκοφαντήθηκε και διώχθηκε το 1891. Εβδομήντα οκτώ έτη μετά την κοίμησή του, εκατόν επτά μετά την εκδίωξή του από την Αλεξάνδρεια, στις 15 Ιανουαρίου 1998 Η Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας εξέδωσε Συνοδική διαγνώμη «προς εκζήτησιν συγχωρήσεως παρά του Αγίου Νεκταρίου διά την γενομένην εις αυτόν αδικίαν υπό των προαπελθόντων πατέρων και αδελφών του Πατριαρχικού θρόνου Αλεξανδρείας».

Και τώρα εγώ ο ταπεινός και έσχατος διάδοχος του θρόνου του Αποστόλου Μάρκου συστήνω ανεπιφύλακτα σε κάθε Ορθόδοξο να δεί αυτήν την ταινία, και θα αποκτήσει τον Άγιο Νεκτάριο βοηθό του και προστάτη του. Θα γίνει ο πραγματικός φίλος του, γιατί πραγματικά ο Άγιος Νεκτάριος ήταν ο άνθρωπος του Θεού.

Ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής
ΘΕΟΔΩΡΟΣ Β΄