Μια ιστορική ομιλία του ομότιμου, σήμερα, καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών π. Γεωργίου Μεταλληνού, κατά την αναγόρευση σε επίτιμο Διδάκτορα του Πανεπιστημίου Αθηνών, του τότε Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Βαρθολομαίου, του σημερινού Οικουμενικού Πατριάρχου. Η ομιλία εκφωνήθηκε κατά την ειδική τελετή που έλαβε χώρα στην Αίθουσα Τελετών του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ανάμεσα σε άλλα αναφέρει ο π. Γεώργιος Μεταλληνός:
“…Υπάρχουν προσωπικότητες, που εντελώς αθόρυβα και ανεπίδεικτα επιτελούν έργο αξιοθαύμαστο, αναπτύσσοντας μια ισχυρή δυναμική και επηρεάζοντας καθοριστικά όχι μόνο το χώρο, στον οποίο πραγματώνεται η ύπαρξή τους, αλλά και την ίδια την εποχή τους.
Η επισήμανση και οφειλετική προβολή τέτοιων Μορφών περιποιεί τιμή πρώτιστα σ’εκείνον, που προβάλλει υποδειγματικά το έργο τους και επιβραβεύει την προσφορά τους. Αυτό ισχύει, αναντίρρητα με την απόφαση του τμήματός μας να τιμήσει και τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Γέροντα Χαληδόνος κ. Βαρθολομαίο, μία από τις περισσότερο ακτινοβόλους σήμερα Μορφές του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου, το οποίο επίσης τιμάται με την απόφαση αυτή. Tιμώντας εξ άλλου το Τμήμα μας ένα ακόμη απόφοιτο της Ιεράς Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, τιμά και την αδελφή Θεολογική Σχολή, η οποία ως το ανώτατο Εκπαιδευτικό Καθίδρυμα του πρώτου Θρόνου της Ρωμηοσύνης, ανέδειξε κατά τον 19ο και τον 20ο αι. “στρατιώτας πρέποντας”, κατά τον Κυρήνης Συνέσιο, στο Γένος και την Εκκλησία. Η θεώρηση της συγκροτήσεως και της ενεργού παρουσίας του τιμωμένου Ιεράρχου, που τιμητικά ανετέθη στον ομιλούντα, επιβεβαιώνει την ευστοχία αυτής της αποφάσεως.
…Ειδικεύθηκε στο Κανονικό Δίκαιο επί τριετίαν και ανακηρύχθηκε Διδάκτωρ από το Ινστιτούτο Ανατολικών Σπουδών, υπαγόμενο στο Ποντιφικό Γρηγοριανό Πανεπιστήμιο. Διδάκτωρ Ρωμαιοκαθολικού Πανεπιστημίου, σηματοδοτώντας έτσι τις επελθούσες μεταβολές στην εποχή του Οικουμενικού Διαλόγου, αλλά με θέμα απτόμενο ενός σημαντικότατου προβλήματος για τη ζωή και την πράξη της Ορθοδοξίας… Το ήθος και η επιστημονική συγκρότησή του ήσαν τα κίνητρα της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας για την μετά την επιστροφή του στην Πόλη (1968) ένταξη τού πολλά και καλά υποσχόμενου Διακόνου στη διακονία της, τόσο την ιερατική, όσο και την εκπαιδευτική. Διορίζεται βοηθός του Σχολάρχου της Χάλκης και το επόμενο έτος χειροτονείται πρεσβύτερος, πάλι από τον Γέροντά του Χαλκηδόνος Μελίτωνα, ενώ στο οφφίκιο του Αρχιμανδρίτου προχειρίσθηκε από τον ίδιο τον Πατριάρχη (Δημήτριο). Βλέποντας τη θεραπεία της Θεολογικής επιστήμης ως προέκταση της λειτουργικής και ποιμαντικής πράξεως της Εκκλησίας, συνέχισε την επιστημονική έρευνα, προοριζόμενος να διδάξει Κανονικό Δίκαιο… Το 1972 εκλήθη από τον νεοεκλεγέντα Οικουμενικό Πατριάρχη Δημήτριο να αναλάβει τη διεύθυνση του συσταθέντος τότε Ιδιαιτέρου Πατριαρχικού Γραφείου, αναδεικνυόμενος κυριολεκτικά το ALTER EGO του πρωτοθρόνου της Ορθοδοξίας. Την ημέρα των Χριστουγέννων του 1973 χειροτονήθηκε από τον Πατριάρχη και τα μέλη της Αγίας και Ιεράς Συνόδου σε επίσκοπο, μετά την εκλογή του σε Μητροπολίτη Φιλαδελφείας (Δεκέμβριος 1973). Η διακονία του ως διευθυντού του Ιδιαιτέρου Πατριαρχικού Γραφείου έληξε – επίσημα τουλάχιστον – μετά την εκλογή του σε Μητροπολίτη Χαλκηδόνος (Ιανουάριος 1990) και την δι’ αυτής αναγνώριση της προσφοράς του στην Εκκλησία, αλλά και των δυνατοτήτων του. Η παρουσία του, έτσι, στο Πατριαρχείο πραγματώνεται τώρα από μιά θέση περισσότερο υπεύθυνη και εμφανή.”
