“Γυρίζουμε στην πατρίδα πιο γελαστοί και πιο αισιόδοξοι για ένα καλύτερο και δικαιότερο αύριο”.ανέφερε μεταξύ άλλων στην ομιλία του κατά τη Θεία Λειτουργία στους Αγίους Θεοδώρους Ίμβρου ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος.
Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία:
Φίλτατε ποιμενάρχα ημών των Ιμβρίων και λοιποί Ιερώτατοι και προσφιλέστατοι αδελφοί Ιεράρχαι,
Εξοχώτατε κ. Υπουργέ Μακεδονίας- Θράκης,
Τίμιον πρεσβυτέριον,
Αγαπητοί μου αδελφοί, συμπατριώται, συνέκδημοι, φίλοι, προσκυνηταί όλοι μας της Μεγαλόχαρης,
Ιδού και πάλιν όλοι εμείς στην Ίμβρο, στο νησί της καρδιάς μας, των καϋμών μας, των πατέρων μας, της ατέλειωτης νοσταλγίας μας. Εμένα προσωπικά με εκφράζουν ως άριστα τα λόγια του μεγάλου συμπατριώτου μας από το Γλυκύ που έχω την τιμή να φέρω το όνομά του εδώ και 53 χρόνια έγραφε λοιπόν ο Βαρθολομαίος ο Κουτλουμουσιανός το 1830 στον τότε Μητροπολίτη Ίμβρου: «ούτ᾿ έπαυσα, ούτε θέλω παύσει, εν όσω ζω, ενθυμούμενος αυτήν – την Ίμβρον – με τον ένθερμον πόθον εις την καρδίαν του να πατήσω και αύθις το ιερόν της έδαφος».
Χαίρομαι που τη λατρεία μου για το νησί μας την γνωρίζουν και την αναγνωρίζουν και οι νέοι της Ίμβρου, προς τους οποίους είχα τη χαρά να απευθυνθώ πριν από τρία χρόνια στον σύλλογό μας στην Αθήνα και να τους προτρέψω να αγαπούν, να σκέπτωνται και να επισκέπτωνται τον τόπο της καταγωγής των. Εύχομαι να τους έπεισα! Ένας από αυτούς έγραφε για τον Ίμβριο Πατριάρχη ότι «είναι γνωστός παντού για την αγάπη που ξεχειλίζει από τα βάθη της ψυχής του για χώματα αγιασμένα, για λόγγους και βουνά, για θάλασσες κι᾿ ακρογυαλιές, για εξωκκλήσια αμέτρητα ερημικά που η χάρη του Θεού φωλιάζει μέσα τους, ενώ Άγιοι και Άγγελοι ταξιδεύουν γύρω τους και φωτίζουν την αληθινή πορεία που πρέπει να έχη ο καθένας μας». Τον ευχαριστώ αυτόν τον νέο συμπατριώτη μας, χαίρω διότι συμπίπτουμε και συμπορευόμεθα και τον συγχαίρω που αισθάνεται και γράφει τόσο ωραία.
Καί για να συνεχίσω με την αγάπη προς την πατρίδα του καθενός μας γενικά, ακούστε τι έγραψε κάποιος ξένος (Στίβεν Πρέσφλιντ): «Ποιά είναι αυτή η δύναμη που ασκεί επάνω μας η γενέτειρα γη και μας έχει αιχμαλώτους; Νομίζουμε ότι την κρατάμε εμείς, αλλά μας κρατά εκείνη. Δεν ανήκει σε μας, αλλά εμείς ανήκουμε σε εκείνη».
Κι᾿ επειδή κι᾿ εμείς ανήκουμε ολοκληρωτικά, ψυχή τε και σώματι, σ᾿ αυτήν την γενέτειρα γη, γυρίζουμε σ᾿ αυτήν, τώρα περισσότεροι και συχνότερα, αραιότερα και λιγώτεροι εις το παρελθόν, όταν τραγικά ορφανέψαμε από πατρίδα, γέμισαν οι ψυχές μας από πληγές, φύγαμε «με σχισμένα τα πανιά της ελπίδας και τσακισμένα τα ξάρτια των ονείρων» μας, ήπιαμε τα πικρά ύδατα της Μεράς (Έξοδ. 15, 25). Καί η Ίμβρος έγινε η «γη των απουσιών», όπως θα έλεγε η Κική Δημουλά. Όπου κι᾿ αν ταξιδέψαμε όλες αυτές τις πονεμένες δεκαετίες, η Ίμβρος εξακολούθησε να μας πληγώνη, για να παραφράσουμε τον μικρασιάτη νομπελίστα ποιητή μας.
Καί έρχονται τώρα, με τη χάρι της Παναγίας, μετά τις καταιγίδες και τις αντάρες, καλύτεροι χρόνοι και καιροί, και γυρίζουμε στην πατρίδα πιο γελαστοί και πιο αισιόδοξοι για ένα καλύτερο και δικαιότερο αύριο. Όχι βέβαια ότι βρίσκουμε τώρα «τις δώδεκα πηγές των υδάτων εις Αιλείμ» (Έξοδ. 15, 27, αριθμ. 33,9), ούτε την «πηγήν του αενάου ποταμού» (Σ. Σολομ. 11, 6), όπως λέγει η Παλαιά Διαθήκη˙ αντιθέτως˙ ύστερα από τα παιδικά μας χρόνια, όταν το νησί μας έσφυζε από ζωή, τώρα επιστρέφουμε «μέσα σε τούτα τα χωριά τ᾿ αποδεκατισμένα», για να θυμηθούμε και πάλι τον Σεφέρη. Βρίσκουμε όμως και ένα σχολείο όπου διδάσκεται επί τέλους η γλώσσα των πατέρων μας και ανοίγει τώρα το μεγαλύτερο σχολείο μας που κάνει και τις ελπίδες μας μεγαλύτερες και τις ευχαριστίες μας θερμότερες προς όλους εκείνους, Ιμβρίους και μη, ομογενείς και αλλογενείς, πρόσωπα και θεσμούς, που κάνουν τα όνειρά μας πραγματικότητα.
Περιμένουμε οι Ίμβριοι και την απόδοσι του αυτονοήτου δικαιώματος να κληρονομούμε τις περιουσίες των πατέρων μας, ανεξαρτήτως υπηκοότητος. Άλλωστε, όσοι εξ ημών έχασαν την υπηκοότητα, δεν την έχασαν εξ υπαιτιότητός των, αλλά σαν αποτέλεσμα του ξεκληρίσματός μας, πριν από 50 χρόνια ακριβώς, μετά το περίφημο κατάπτυστο πρόγραμμα διαλύσεως, το οποίο σήμερα φαίνεται ότι θα παραπεμφθή στο εδώλιο του κατηγορουμένου – αυτό και οι εμπνευσταί του και οι εκτελεσταί του.
Καί να πούμε ότι είναι άδικο και παράλογο να θεωρήσαι ξένος και πολίτης δευτέρας κατηγορίας στον τόπο σου, είτε αυτός είναι ενόριος είτε παραμεθόριος.
Αγαπητοί αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω,
παρατήρησε κάποιος ότι «το Αιγαίο συμβολίζει διαφορετικές πτυχές για τους δύο Έλληνες νομπελίστες, αυτή του φωτός και του γαλάζιου για τον Οδυσσέα Ελύτη και αυτή της προσφυγιάς, για τον Γιώργο Σεφέρη». Ε, λοιπόν, εμείς οι Ίμβριοι σαν γνήσιοι Αιγαιώτες, έχουμε μαζί με τον Σεφέρη, νωπές τις εμπειρίες της προσφυγιάς και ανοιχτές τις ουλές των πληγών του προσφάτου παρελθόντος μας, αλλά λουζόμαστε και με τον Ελύτη μέσα στο φως και μέσα στο γαλάζιο του Αιγαίου και το χαιρόμαστε και ελπίζουμε και ανασυγκροτούμεθα και αισιοδοξούμε. Έλεγε ο Σεφέρης πάλι στις «Δοκιμές» του: «Δε γυρεύω μήτε το σταμάτημα, μήτε το γύρισμα προς τα πίσω˙ γυρεύω το νού, την ευαισθησία και το κουράγιο των ανθρώπων που προχωρούν εμπρός».
Ας αποδείξουμε ενωμένοι και συνεργαζόμενοι και αιρόμενοι υπεράνω μικροτήτων ότι διαθέτουμε και νού και ευαισθησία και κουράγιο. Καί, υπεράνω όλων, αγάπη και πάθος για την πολύπαθη και πολυπόθητη πατρίδα, για την οποία μπορούμε αβίαστα να λέμε: «την ημέρα σε αναπολώ και τη νύχτα σε ονειρεύομαι».
Μαζί με τα άλλα ευχάριστα που συμβαίνουν γύρω μας τον τελευταίο καιρό, να αναφέρουμε και την ενεργό συμμετοχή του στοιχείου μας στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές που εξησφάλισε την εκλογή ομογενών προέδρων και συμβούλων σε αρκετά χωριά, καθώς επίσης και να χαιρετίσουμε την ίδρυση του Συνδέσμου του Σχοινουδίου που θα βοηθήση την ανάπτυξι του πιο μεγάλου αλλά και του πιο άτυχου χωριού του νησιού μας, ως και την σύστασι του Εκπαιδευτικού και Μορφωτικού Συνδέσμου που θα ασχοληθή ειδικώς με τα θέματα των σχολείων μας και της Παιδείας. Ελπιδοφόρες και ευοίωνες εξελίξεις που μας κάνουν να αισθανώμεθα ευγνωμοσύνη και να εκφράζουμε τις ευχαριστίες μας σε όσους συνέβαλαν σ᾽αυτές.
Φυσικά και δεν λησμονούμε και την συνέχισι της πολύτιμης προσφοράς σε όλα τα θέματα που μας απασχολούν των εν Αθήναις και εν Θεσσαλονίκη σωματείων μας, προς τους εκπροσώπους των οποίων εκφράζουμε την Πατριαρχική ευαρέσκειά μας αυτή την επίσημη στιγμή.
Ευχαριστούμε την Παναγία μας που δεν μας εγκαταλείπει, αλλά μας σκέπει και μας νοιάζεται και μας φροντίζει σαν μητέρα στοργική. Είναι η πιο μεγάλη Μάνα του κόσμου, διότι εγέννησε τον πιο μεγάλο Υιό, τον Υιόν του Θεού και Σωτήρα του κόσμου.
Σήμερα, στη γιορτή της, χαιρετίζουμε και ευλογούμε όλες τις Ιμβριώτισσες μητέρες, τις εδώ και τις εν αποδημία, και προσευχόμεθα για την ανάπαυσι των ψυχών εκείνων που έφυγαν, αφού μας εδίδαξαν την πίστι στο Θεό και την αγάπη προς την πατρίδα. Εάν έχουμε σήμερα μέσα μας αυτό το πάθος για την Ίμβρο, το οφείλουμε σ᾽αυτές και στους πατέρες μας που μας εγαλούχησαν και μας εξέθρεψαν εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου.
Αιωνία τους η μνήμη!
-120x86.jpg)
