Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως και Νέας Ρώμης… Οικουμενικός Πατριάρχης…
Από τις 22 Οκτωβρίου του 1991, σαν σήμερα πριν από 22 χρόνια δηλαδή, το Φανάρι πέρασε στα χέρια του κ. Βαρθολομαίου.
Εκείνου που πιθανότατα η Ιστορία θα καταγράψει ως “πράσινο” Πατριάρχη, όχι για τις κομματικές προτιμήσεις του, αλλά για τις ευαισθησίες που ανέδειξε αναφορικά με την προστασία του περιβάλλοντος το οποίο κληρονόμησε η ανθρωπότητα.
Εκείνου για τον οποίο οι επικριτές του, συνηθίζουν να θυμίζουν με νόημα ότι, όπως προβλέπει το σχετικό καταστατικό, έχει και την τουρκική υπηκοότητα…
Η εκλογή Βαρθολομαίου στην ηγεσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας ήταν εκ των πραγμάτων μια μεγάλη τομή. Στα πολλά χρόνια που ακολούθησαν, ο Οικουμενικός Πατριάρχης αξιοποίησε την εμβληματική σημειολογία του αξιώματός του, για να προωθήσει δράσεις και να ταρακουνήσει αντιλήψεις, συμβατές με την ορθόδοξη πίστη, και προσαρμοσμένες στη συγκυρία της εποχής και τις απαιτήσεις των καιρών.
Το Φανάρι βεβαίως δεν είναι… Ρώμη. Και η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν διακρίθηκε ποτέ για την προσαρμοστικότητά της, όπως συμβαίνει εδώ και αιώνες με την Καθολική Εκκλησία. Ο ίδιος ο Βαρθολομαίος, πρωταγωνίστησε σε ιστορικές συγκρούσεις, που μάλλον αποπροσανατόλισαν παρά βοήθησαν στην κοινή επιδίωξη της σύνθεσης των Ορθοδόξων Εκκλησιών.
Το μέτωπο με τη Μόσχα παραμένει… ορθάνοιχτο, ενώ κανείς δεν θα ξεχάσει πόσο κόστισε και πλήγωσε η κόντρα του με τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδας Χριστόδουλο, μέχρι και την εκδημία του τελευταίου.
Στον Βαρθολομαίο ωστόσο πρέπει να αναγνωριστεί ότι επανέφερε τον οικουμενικό χαρακτήρα του Πατριαρχείου, στην πράξη και όχι ως… ιστορική ανάμνηση. Με τον λόγο του να ακούγεται και να επηρεάζει. Ο λόγος της Εκκλησίας άλλωστε, οφείλει να είναι πάντα βαθιά πολιτικός. Αντί να επιλέγει τη βολική αφωνία. Ή τα κομπιάσματα του καθωσπρεπισμού.
