Στο 40νθήμερο Μνημόσυνο του Μητροπολίτης Θεοδωρουπόλεως κυρού Γερμανού παρευρέθηκε και ομίλησε το Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2018 ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, που αναφέρθηκε στα στοιχεία εκείνα που ξεχώριζαν στον μακαριστό Ιεράρχη.
Ακολουθεί η ομιλία του Παναγιωτάτου…
Ολίγας ημέρας μετά την κοίμησιν του αδελφού αγίου Θεοδωρουπόλεως κυρού Γερμανού, συγκεντρωθήκαμε σήμερα και συμπροσευχηθήκαμε, διά την ανάπαυσιν της ψυχής του, τελέσαντες το τεσσαρακονθήμερον μνημόσυνόν του.
Ο άγιος Θεοδωρουπόλεως με την σεμνότητά του, με την απλότητά του, με το ήθος του, και με όλην την οσιακήν βιοτήν του ήταν εν σύμβολον της Ορθοδόξου πνευματικότητος. Ημείς εις το Οικουμενικόν Πατριαρχείον και ευρύτερα εις την Ορθοδοξίαν, έχουμε τις καθημερινές δραστηριότητες υπέρ του ποιμνίου μας, έχουμε τους διαλόγους με τους ετεροδόξους αδελφούς μας, έχουμε ταξίδια και αποστολάς, έχουμε τα προβλήματά μας, εσωτερικά και εξωτερικά, και μέσα σε όλα αυτά τα τρέχοντα, τα καθημερινά, πολλές φορές μας λείπει η πνευματικότης. Αυτή η πνευματικότης είναι εκείνη την οποίαν ενεσάρκωνε και εξέφραζεν, πολλές φορές, ως επί το πλείστον συνήθως με την σιωπήν του ο μακαριστός άγιος Θεοδωρουπόλεως. Δυνάμεθα να είπωμεν, άνευ επιφυλάξεως, ότι ήτο εφάμιλλος των νέων Αγίων της Εκκλησίας μας‧ Πορφυρίου, Παισίου, Ιακώβου του Τσαλίκη και του Αμφιλοχίου της Πάτμου, τον οποίον όλως προσφάτως κατετάξαμεν, και αυτόν, εις το Αγιολόγιον της Εκκλησίας μας.
Ο Θεοδωρουπόλεως Γερμανός εβάδιζεν ανάμεσά μας, συμπνευματιζόταν, συνυπήρχε, μετείχε εις την ζωήν της Μητρός Εκκλησίας, ως εις εξ ημών, αλλά δεν ήτο ακριβώς εις εξ ημών. Ήταν κάτι ξεχωριστό. Έτσι θα τον ενθυμούμεθα, έτσι θα ευλαβούμεθα την μνήμην του, θα ευχαριστούμεν τον Θεόν που μας τον έστειλε και εζήσαμεν μαζί κάτω από την ιεράν στέγην της Μητρός Εκκλησίας, και θα παρακαλούμεν τον Κύριον και Δομήτορα της Εκκλησίας να αποστέλη σε κάθε εποχή Ιεράρχας και κληρικούς του ήθους, της πνευματικής εμβελείας του μακαριστού Γερμανού. Δεν θα μακρυγορήσω‧ ο ίδιος, είμεθα βέβαιοι ότι, δεν θα ήθελε να λεχθούν διά το πρόσωπόν του ούτε αυτά τα ολίγα, τα οποία είπα προηγουμένως. Ήταν τόσο σεμνός, τόσο απλός.
Στις 2 Αυγούστου, που μετέβην στο Γηροκομείο του Βαλουκλή για να ψάλω την Παράκλησι με τους ηλικιωμένους αδελφούς μας, τον επισκέφθηκα. Ήταν μεταξύ ουρανού και γης, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μεταξύ ζωής και θανάτου. Δεν με ανεγνώρισε, δεν είχε τας αισθήσεις του και σε ολίγας ημέρας, όπως θα λέγαμε απλά, πέταξε σαν πουλάκι. Πέταξε στους ουρανούς, αλλά άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στη ζωή και στην ιστορία των κάτω χρόνων του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου.
Και κοντά εις τον μακαριστόν Δέρκων Ιάκωβον διηκόνησε με αφοσίωσιν, ομοίως και εις τον διάδοχον του Ιακώβου, τον σημερινόν άγιον Νικαίας, και ως Πνευματικός διά την Ρωμηοσύνη της Πόλεως, που τον είχα διορίσει τα τελευταία χρόνια, έκανε το έργον του ευσυνείδητα, ενέπνεε με το παράδειγμά του. Ήταν γνωστή η φιλανθρωπία του, όσο και αν προσπαθούσε να την κρύψη ο ίδιος. Ευηργέτησε πολλούς ανθρώπους. Ο μισθός του πήγαινε εις τους φτωχούς, μόλις τον εισέπραττε.
Ας είναι αιωνία η μνήμη του και ας έχουμε όλοι την ευχήν του.
