ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ: Με μεγάλη θλίψη και πόνο ψυχής έφτασε στην Αυστραλία το δυσάρεστο άγγελμα της κοιμήσεως του αειμνήστου Νικολάου Μαγγίνα, δημοσιογράφου και φωτογράφου του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου και φίλου του Αρχιεπισκόπου μας.
Ο Αρχιεπίσκοπος, σήμερα 13 Απριλίου, κατά την ώρα που ετελείτο η Εξόδιος Ακολουθία του μακαριστού Νικολάου στο Κοιμητήριο του Σισλί στην Κωνσταντινούπολη, την ίδια ώρα (ώρα Αυστραλίας 19.00 μ.μ.) στον Ιερό Καθεδρικό Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στο Σύδνεϋ, τέλεσε Τρισάγιο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του.
Στο τέλος του Τρισαγίου ο Σεβασμιώτατος, καθαρά συγκινημένος, είπε μεταξύ άλλων τα εξής:
Προπέμπεται σήμερα στην τελευταία του κατοικία ένας καλός συνεργάτης του Οικουμενικού μας Πατριάρχου αλλά και της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος για πολλά χρόνια εργάστηκε αφιλοκερδώς, διεκδικώντας, ως μόνη ανταμοιβή του, την αγάπη και την ευαρέσκεια του Πατριάρχου μας, την αγάπη και την ευχαριστία της Ιεραρχίας.
Είμαστε νοερώς παρόντες στο Σισλί, τούτη την ώρα ,για να δώσουμε κι εμείς τον τελευταίο ασπασμό στον μακαριστό Νικόλαο, ιστάμενοι δίπλα στον Πατριάρχη μας, στην σεπτή Ιεραρχία, στους κληρικούς της Πατριαρχικής Αυλής, στον κλήρο και τον ευλογημένο λαό της Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως.
Τα πρόσωπα της Πατριαρχικής Αυλής άλλαζαν κατά καιρούς αλλά η χαμογελαστή φυσιογνωμία του μακαριστού Νικολάου ήταν σταθερά δίπλα στον Πατριάρχη του Γένους, για να καταγράφει με το φωτογραφικό φακό, στις σελίδες της ιστορίας, τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα γεγονότα της Μητρός Εκκλησίας και την σταυροαναστάσιμη πορεία του Πατριάρχου μας.
Δεν υπάρχει κάποιος που γνωρίζει τον Πατριάρχη και παράλληλα δεν γνώρισε και το Νίκο Μαγγίνα. Πάντα παρών, με διάθεση όχι μόνο να αποθανατίζει τις στιγμές αλλά να τις παρουσιάσει με τέτοιο τρόπο, ώστε να εξάγεται, κάθε φορά, το καλύτερο αποτέλεσμα για το Οικουμενικό Πατριαρχείο, σε επικοινωνιακό και ιστορικό επίπεδο.
Είχε πάθος με το Πατριαρχείο και τα προνόμιά του. Δεν δεχόταν εκπτώσεις και κάποιες φορές, όταν, κατά την κρίση του, κάτι γινόταν στραβά, μάς ήλεγχε: “Καλά τι κάνετε εκεί; Πάτε να κάνετε ζημιά στον Πατριάρχη και στο Πατριαρχείο;”.
Ήταν αφοσιωμένος, πιστός, εργατικός, παραδοσιακός, ευλαβής, συνετός, διακριτικός, εχέμυθος, φίλος, ταπεινός, ανιδιοτελής και γεμάτος αγάπη. Ταυτισμένος και ζυμωμένος με την Πατριαρχική Αυλή. Δεν ήταν κληρικός αλλά ζούσε ως κληρικός. Ήταν ένας σύγχρονος κοσμοκαλόγερος.
Ναι! Σήμερα προπέμπουμε στην αιωνιότητα ένα κοσμοκαλόγερο, ο οποίος ποτέ δεν είχε προσωπική ζωή αλλά η ζωή του ήταν ταυτισμένη με τη ζωή και την πορεία του Πατριάρχου και της Εκκλησίας. Ήταν ο άνθρωπος του Θεού.
Ο Θεός να τον αναπαύσει.
Αιωνία σου η μνήμη αοίδιμε Νικόλαε.
