Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, στην αρχή του καλοκαιριού, μαζί με τους αγαπητούς φίλους μας τον Λεωνίδα και τη Φλώρα, ανάψαμε το κερί μας στην Παναγία, προσκυνήσαμε κι ευχαριστήσαμε τη Μεγαλόχαρη στην Τήνο. Στη Χάρη Της το Τάμα, με ευλάβεια και συγκίνηση.
Συναντήσαμε τόσο κόσμο στον ναό της Παναγίας κι ας μην ήταν Αύγουστος, ο μήνας της Θεοτόκου που η εκκλησία μας τιμά την Κοίμηση της άσπιλης και αμόλυντης Μητέρας του Χριστού που έζησε το δράμα της Σταύρωσης του Υιού της και αξιώθηκε την εκ του τάφου Ανάστασή Του.
Δεν υπάρχει Έλληνας Χριστιανός που να μη στρέψει το νου του στην Θεομήτορα που Την θεωρεί σαν την πηγή της ευσπλαχνίας, της αγάπης, της στοργής… Είναι κι οι προσκυνητές που έχουν κάνει τάμα, έχουν ζητήσει από την Παναγία να τους δώσει την υγεία τους, αλλά και τάμα ευχαριστίας για ευόδωση των όσων ζήτησαν από τη Χάρη της.
Καθώς άναβα το κερί μου ήταν δίπλα μου μια γυναίκα που ψιθύριζε το τάμα της με δακρυσμένες ευχαριστίες που εισακούστηκε η προσευχή της. Με κοίταξε, με ακούμπησε με το χέρι της σαν να μου έλεγε ότι συμφωνεί και με τα δικά μου δάκρυα και με τις δικές μου ευχαριστίες στην Παναγιά.
Κατεβαίνοντας τα σκαλιά του ναού, ένοιωσα ιδιαίτερη συγκίνηση βλέποντας, αρκετές γυναίκες που ανέβαιναν γονατιστές και στον δρόμο και στα σκαλοπάτια που είναι στρωμένα με κόκκινο χαλί. Κι έβλεπα στα πρόσωπά τους την ιδιαίτερη ευλάβεια και πίστη στην Μεγαλόχαρη που άκουσε τις προσευχές τους και βοήθησε την οικογένειά τους.
Ο κάθε χριστιανός μιλάει στην Παναγιά σαν να είναι η δική του μάνα, ξέρει ότι θα τον ακούσει, θα τον βοηθήσει, θα τον καταλάβει. Και λέει ο λαϊκός στίχος:
«Ω! Παναγιά μου Τηνιακιά,
με τα πολλά καντήλια,
γιάτρεψε το παιδάκι μου
να σου τα κάνω χίλια…»
Έκπληξη ευγενικής συμπεριφοράς!!
Κατεβήκαμε τα σκαλιά της εκκλησίας οι φίλοι μας κι εμείς, συγκινημένοι κι ευχαριστημένοι αφού και φέτος επισκεφθήκαμε την Τήνο κι ανάψαμε το κερί μας στην εικόνα της Μεγαλόχαρης.
Είχαμε ακόμη αρκετή ώρα ώσπου να επιστρέψει το καράβι από Μύκονο για να γυρίσουμε στο νησί μας. Κατάλληλη η ώρα για ένα ελαφρύ γεύμα. Που να καθίσουμε; Α! ένας φίλος μας είχε πει να προτιμήσουμε κι ένα άλλο εστιατόριο που εκείνος είχε επισκεφθεί και έμεινε ευχαριστημένος. Το βρήκαμε, πήγαμε και…ήταν απίστευτο με πόση ευγένεια μας, υποδέχθηκε ο σερβιτόρος και ιδιαίτερα με χαμόγελο. Μας φρόντισε μας περιποιήθηκε, απαντούσε ευχάριστα στις ερωτήσεις μας, είτε αφορούσαν το φαγητό, είτε ακόμη και την κοινωνική ή τουριστική κατάσταση του νησιού. Πρώτη εντύπωση άριστη.
Σε λίγο, ένας νεαρός (19 ή 20 χρόνων;) ο Λεονάρδος ήλθε να φροντίσει το τραπεζομάντηλο και όλα τα σχετικά για το γεύμα (πιάτα, ποτήρια, μαχαιροπήρουνα κ.α). Σε λίγο έφθασε το φαγητό από τον χαμογελαστό σερβιτόρο και πραγματικά ήταν πολύ ωραίο. Κάποια στιγμή φύσηξε λίγο αεράκι, ε, το γνωστό στα νησιά μας και το μαχαίρι του φίλου μας έπεσε στο πάτωμα. Η αλήθεια είναι ότι κανείς μας δεν το πρόσεξε.
Έσκυψε το έπιασε και το ακούμπησε στο τραπέζι, άλλωστε δεν τον χρειάστηκε αφού το φαγητό του δεν χρειαζόταν μαχαίρι. Ποια ήταν η έκπληξη; Σε δυο λεπτά ο νεαρός Λεονάρδος πλησίασε ευγενικά, πήρε το μαχαίρι που είχε πέσει κάτω, έβαλε στο πιάτο ένα άλλο μαχαίρι τυλιγμένο σε χαρτοπετσέτα και του είπε: Ορίστε το μαχαίρι σας!
Φυσικά τον ευχαριστήσαμε και είχα την απορία…που το είδε; Το εστιατόριο δεν ήταν άδειο, είχε αρκετούς πελάτες, άρα ο νεαρός παρακολουθούσε τα τραπέζια, έτοιμος να προσφέρει αν κάτι χρειαζόταν ο πελάτης. Συναντήσαμε τον ιδιοκτήτη του εστιατορίου και επαινέσαμε την ευγενική συμπεριφορά του νέου.
Βέβαια, αγαπητοί αναγνώστες, δεν το γράφω για να επαινέσω τον νεαρό, αφού άλλωστε δεν θα το διαβάσει. Μήπως όμως αυτή η συμπεριφορά, γίνει παράδειγμα σε όσους ασχολούνται ή εργάζονται σε τουριστικούς χώρους;
