Οι Ελληνίδες προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να σταματήσει η Θεία Κοινωνία!

Στην διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής (1941-1944), στο χωριό Μαλεσιάδα Βάλτου Αιτωλοακαρνανίας, συνἐβαινε το εξής σε σχέση με μία ευλαβή γυναίκα:

«Αλλά υπάρχει και μία άλλη σημαντική και παράδοξη δράση της Αλεξάνδρας στην κατοχή. Το σταρένιο ψωμί, το «καθάριο», όπως το έλεγαν στην ντόπια διάλεκτο, ήταν όχι απλά σπάνιο, αλλά δυσεύρετο.

Αυτό σημαίνει ότι υπήρχε πρόβλημα για την τέλεση της θείας Κοινωνίας στην Εκκλησία. Δεν υπήρχε σταρένιο αλεύερι για να ζυμωθούν πρόσφορα και ο τότε ενάρετος παπάς του χωριού παπα-Γιώργης Μαλεσιάδας έκανε δραματική έκκληση στις νοικοκυρές για να ζυμώνουν πρόσφορα.

Κάθε Κυριακή ανελλιπώς προσκομιζόταν ένα πολύ μικρό πρόσφορο, όσο χωρούσε η σφραγίδα.

Ήταν της Αλεξάνδρας Σκόντζου!

Κανένας δεν μπόρεσε ποτέ να μάθει πώς εξοικονομούσε το «καθάριο» αλεύρι για να φτιάχνει το πρόσφορο και να ανοίγει η Εκκλησία!»

(Ασκητές μέσα στον κόσμο, Γ´, Άγιον Όρος, 2020, σσ. 117-118).

Η Αλεξάνδρα ήταν χήρα με έξι ανήλικα παιδιά.

Θα ήταν πολύ εύκολο να σκεφθεί:

Ειμαι χήρα, τα παιδιά μου θα πεθάνουν από την πείνα (τότε πραγματικά πέθαιναν χιλιάδες άνθρωποι από την πείνα).

Γιατί να κάνω εγώ πρόσφορο;

Και όμως οι Ελληνίδες προτιμούσαν εκείνη την εποχή να πεθάνουν από την πείνα αυτές και τα παιδιά τους, παρά να σταματήσει η θεία Κοινωνία και η θεία Λειτουργία;

Σήμερα;

Οι ναοί έκλεισαν ενώ οι νεκροί από την επιδημία δεν έχουν ξεπεράσει τους 150.

O tempora o mores!