Ο ήλιος πύρωνε τα σκαλοπάτια του Αγίου Αχιλλίου. Το καλοκαίρι δίπλωσε στα δυο, και οι ανάσες εκατοντάδων ανθρώπων που έστεκαν μέσα στο ναό και έξω από αυτόν μύριζαν τον ιδρώτα της προσμονής. Πως είναι να αισθάνεσαι την προσμονή της ταφής;
Κάποιοι από υποχρέωση και πολλοί αισθανόμενοι πως θα έπρεπε να είναι εκεί, που πριν πολλά χρόνια έπεφταν αυγά και κατάρες, στέκαν σιωπηλοί, με δάκρυα στα μάτια, για να αποχαιρετήσουν τον Δεσπότη τους. Τον «δικό τους» άνθρωπο, διαμεσολαβητή με τους ουρανούς. Παράξενο πράγμα η πίστη, μα τόσο φυσιολογικό…
Υπήρχαν και οι περίεργοι, αυτοί που ήθελαν να δουν από κοντά για πρώτη φορά την ταφή ενός Δεσπότη. Να δουν τόσα πολλά ράσα μαζεμένα σε έναν μικρό χώρο, όπως τότε που τη Λάρισα είχε επισκεφτεί επίσημα ο Οικουμενικός Πατριάρχης, σε μια ατμόσφαιρα που δεν θύμιζε σε τίποτα τη χθεσινή.
Βουβή σιωπή… την οποία έσπαζε μια τραγική φιγούρα. Το μήνυμα στο κινητό μου ήρθε για να ενεργοποιήσει σκέψεις που είχα κάνει και στο παρελθόν: «Πρέπει να τον δεις. Είναι συγκλονιστικό. Δεν τον έχει αφήσει στιγμή από τα μάτια του. Τον φροντίζει ακόμα και τώρα, λίγο πριν την ταφή. Έχω ανατριχιάσει…»
Ο Αποστόλης, στο μήνυμα του, μου μιλούσε για τον Ιγνάτιο Μουρτζανο, τον «μικρό Ιγνάτιο», έναν άνθρωπο που είχε ταυτιστεί απόλυτα με τον Μακαριστό. Ήταν αυτός που με τις αναρτήσεις του από την Αμερική, μετέδωσε το δράμα του «Κυρίου της Λάρισας».
Τι είπαν οι δυο τους, λίγο πριν ο Δεσπότης μπει στο χειρουργείο, γνωρίζοντας πως δεν θα βγει ξανά; Γνωρίζουν οι άνθρωποι πως θα φύγουν… Το είχα καταλάβει από τον δικό μου πατέρα, όταν μπήκε στο χειρουργείο γνωρίζοντας, ο ίδιος, πως δεν θα έβγαινε ξανά. Το είχα δει στα μάτια του το προηγούμενο βράδυ…
“Έβγαλε τον Σταυρό του ο Μακαριστός και τον έδωσε στον «μικρό»”, ακούστηκε να λέει μια ηλικιωμένη. «Του έδωσε και την ευχή του…», συνέχισε.
Ποια τα τελευταία του λόγια; Πως πάλεψε το ταξίδι του, το τελευταίο του ταξίδι ζωντανός, ένας άνθρωπος που σε λίγο θα βρισκόταν δίπλα στον Κύριο του;
Το πέρασμα απέναντι είναι διαφορετικό για αυτούς που μένουν πίσω. Το έβλεπες στα μάτια και στο κορμί του Ιγνατίου του «μικρού». Σαν αστυνόμος και νοσηλευτής, σαν μοναχοπαίδι που έχανε τον βράχο του, δεν άφηνε από τα μάτια του, ούτε για μια στιγμή, τον αγαπημένο του «πατέρα». Ήταν η παρουσία αυτή που επισκίασε το φιλί του Αρχιεπισκόπου, τους συγκινητικούς επικήδειους, το δάκρυ εκατοντάδων πιστών. Ήταν ένα δράμα που παιζόταν μπροστά στα μάτια χιλιάδων ανθρώπων, που, ίσως, νόμιζαν, ότι το να φοράς τα άμφια, σε κάνει κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είσαι…
Κοιτάζω ξανά και ξανά τις φωτογραφίες της κηδείας. Υποκλίνομαι στο πένθος του. Ζηλεύω ίσως. Ανθρώπινα. Είναι σπουδαίο πράγμα να μπορείς να νιώθεις…
Λ.Π.
