Ο ιδιότυπος, όσο και ιδιόρρυθμος πολιτικός ακτιβισμός που ακολουθεί η κυρία Κωνσταντοπούλου έχει φέρει στα πρόθυρα νευρικής κρίσης βουλευτές, κόμματα και θεσμούς.
Όσα συνέβησαν στη διάρκεια της εβδομάδος στη Βουλή, με πρωταγωνίστρια την πρόεδρο του κόμματος Πλεύση Ελευθερίας Ζωή Κωνσταντοπούλου, θα μπορούσαν υπό συνθήκες να θεωρηθούν ως μια κακοστημένη πολιτική φάρσα, αν δεν αφορούσαν μείζονος σημασίας πολιτικά ζητήματα. Όπως είναι η λειτουργία των θεσμών εντός και εκτός Κοινοβουλίου, η δικαστική «εκκαθάριση» του δυστυχήματος των Τεμπών, ο σεβασμός στις διαδικασίες.
Ο ιδιότυπος, όσο και ιδιόρρυθμος πολιτικός ακτιβισμός που ακολουθεί η κυρία Κωνσταντοπούλου έχει φέρει στα πρόθυρα νευρικής κρίσης βουλευτές, κόμματα και θεσμούς. Και δημιουργείται πλέον η αίσθηση ότι εκείνοι οι οποίοι την επέλεξαν προκειμένου να αποτελέσει το ισχυρό επιχείρημα στο δίλημμα «Μητσοτάκης ή χάος», στην πραγματικότητα καλλιέργησαν τις συνθήκες να βυθιστεί ολόκληρη η πολιτική τάξη, αλλά και οι εμπνευστές του σχεδίου, στο χάος.
Η Βουλή αδυνατεί να λειτουργήσει, η Δικαιοσύνη βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν συνεχή επιθετικά υπαινικτικό λόγο, κατηγορούμενη για «συγκάλυψη» των ευθυνών και των υπευθύνων της τραγωδίας, η Βουλή γίνεται κοινωνός των πιο ακραίων θεωριών συνωμοσίας και, το κυριότερο, όλοι, πλην εκείνης, είναι ενεργούμενα του συστήματος. Υποτακτικοί, υπάλληλοι, «προσκυνημένοι». Η πιο απεχθής ορολογία που χρησιμοποίησαν οι Αγανακτισμένοι και ο ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο της μεγάλης αναταραχής του 2010-2012 επανέρχεται από την πίσω πόρτα στη δημόσια ζωή με πρωτοβουλία της κυρίας Κωνσταντοπούλου. Με την ίδια να διαλαλεί, αξιοποιώντας κάθε ευκαιρία που της δίνεται, έναν καινοφανή μεσσιανισμό ότι είναι η μόνη που μπορεί να φέρει την κάθαρση σε όλα τα επίπεδα. Στην πολιτική, στη δικαιοσύνη, στον δημόσιο βίο. Το ότι δεν έχει ακόμη αγγίξει την ιδιωτικότητα και την ανάγκη να υπακούει και αυτή σε ένα ηθικολογικής τάξεως πλαίσιο, θα πρέπει να αποδοθεί προφανώς στο ότι έχει ιεραρχήσει τις προτεραιότητές της.
Αξιοποιώντας στο έπακρο την αφειδώλευτη δημοσιότητα που της παρείχαν τα φιλοκυβερνητικά μέσα, επειδή υπερκέρασε τον μοναδικό, ουσιαστικό, αντίπαλο της κυβέρνησης, το ΠαΣοΚ, και πριν εκείνοι που κατέστρωσαν όλη αυτή τη στρατηγική το αντιληφθούν, ώστε να περιορίσουν ή και να κλείσουν τις στρόφιγγες, της άνοιξε τόσο η όρεξη ώστε δύσκολα καταφέρνει πλέον να συγκρατήσει τις πιο μύχιες σκέψεις της.
Οπως η ίδια ενημέρωσε το πανελλήνιο, συνομιλεί με τον εαυτό της επί καθημερινής βάσεως και προετοιμάζεται να αναλάβει τις ευθύνες που θα της αναθέσει ο ελληνικός λαός στις προσεχείς εκλογές!
Σε μια άλλη περίοδο, αυτά όλα θα αποτελούσαν ίσως κάποιο νούμερο σε θερινή θεατρική παράσταση του Αλσους ή του Δελφιναρίου. Αλλά όχι, πρόκειται για σοβαρές παραδοχές, όσο τέλος πάντων μπορούν να αντιμετωπιστούν ως τέτοιες.
Στο πλαίσιο αυτό, η ίδια φροντίζει με κάθε τρόπο να τροφοδοτεί την εικόνα της. Οτι απέναντί της έχει συνασπιστεί ένα ολόκληρο σύστημα που την αντιμάχεται – κυβέρνηση, κόμματα, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, οικονομικοί παράγοντες. Αλλά εκείνη, ως μυθική αμαζόνα, μια άλλη Ζήνα «πριγκίπισσα του πολέμου», δεν σκύβει το κεφάλι, δεν υποτάσσεται, μάχεται τους εχθρούς όποιοι κι αν είναι, και στο τέλος θα νικήσει, γιατί είναι απλά ταγμένη από τους θεούς, το πεπρωμένο, το κισμέτ, να τους νικήσει όλους.
Κατέχει μοναδικά την τέχνη της αυτοθυματοποίησης. Μια ανοησία ενός βουλευτή της ΝΔ, επιπέδου καφενειακής συζήτησης, τη μετουσίωσε σε σεξιστική επίθεση και ακραίο μισογυνισμό. Η επισήμανση του προεδρείου της Βουλής ότι έχει υπερβεί τον χρόνο, όπως κατ’ εξακολούθηση κάνει, αποτελεί κατ’ αυτήν προσβολή των δημοκρατικών θεσμών, πραξικόπημα σε βάρος της, φίμωση και στοχευμένη δίωξη. Διώκεται επειδή λέει αλήθειες. Ο Πρόεδρος της Βουλής τής κλείνει τα μικρόφωνα γιατί δεν αντέχει τις σοβαρές καταγγελίες της – κι ας έχει διαλύσει κάθε θεσμικά κατοχυρωμένο χρόνο ομιλίας ενώπιον του Κοινοβουλίου. Ο χρόνος για εκείνη όταν παίρνει τον λόγο είναι κάτι το ιδεατό, δεν υφίσταται στην πραγματικότητα. Θα μιλάει μέχρι να αποφασίσει να σταματήσει. Οχι γιατί το επιβάλλουν τα χρονόμετρα. Ούτε η εξάντληση των υπολοίπων, που είναι υποχρεωμένοι να την ακούν. Και δεν είναι μόνο οι βουλευτές, είναι και οι υπάλληλοι της Βουλής…
Για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου όμως τίποτε δεν μετράει μπροστά στην Αποστολή που με κάποιον θεόσταλτο τρόπο έχει αναλάβει: να σώσει τη χώρα από τα γαμψά νύχια του σάπιου συστήματος που την κυβερνά. Ασχετα αν πρόκειται για την ίδια αυτή χώρα, που εξαιτίας της, τον Αύγουστο του 2015, λίγο έλειψε να βυθιστεί στο χάος, επειδή εκείνη ως Πρόεδρος της Βουλής αρνιόταν να ξεκινήσει η ψηφοφορία για το 3ο Μνημόνιο, κλεισμένη στο γραφείο της. Κι αν διασώθηκε τελικά από τη χρεοκοπία ήταν γιατί το «σύστημα», που τώρα πολεμάει, έθεσε στην άκρη τις πολιτικές διαμάχες του και συμμάχησε με τον διάβολο προκειμένου να σωθεί η Ελλάδα από τη χρεοκοπία…
Γιώργος Παπαχρήστος – tovima.gr
-250x180.jpg)
