Τελέσθηκε το Σάββατο 15 Απριλίου στον Αρχιεπισκοπικό Καθεδρικό Ναό της Αγίας Τριάδος Νέας Υόρκης, η εις Επίσκοπο χειροτονία του πρωτοσυγκέλου της Αρχιεπισκοπής Αμερικής, Νεκταρίου Παπαζαφειροπούλου με τον ψιλό τίτλο Διοκλείας.
Της πολυαρχιερατικής Θείας Λειτουργίας και της χειροτονίας προέστη ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος, συνεπικουρούμενος από τους εξ’ Ελλάδος Μητροπολίτες Βεροίας Παντελεήμονα, Κοζάνης Παύλο του οποίου ο νεοχειροτονηθείς τυγχάνει πνευματικό ανάστημα από τα χρόνια που ο Πάυλος υπηρετούσε στην προϊσταμενία του Καθεδρικού Ναού του Αγίου Δημητρίου Αστόριας. Επίσης εξ’ Ελλάδος συμμετείχε ο Επίσκοπος Αμφιπόλεως Χριστόφορος πρωτοσύγκελος στη Μητρόπολη Κοζάνης.
Τονίζεται ότι από την Επαρχιακή Σύνοδο της Αρχιεπισκοπής Αμερικής συμμετείχε μόνο ο Μητροπολίτης Νέας Ιερσέης Απόστολος. Επίσης συμμετείχαν τέσσερις βοηθοί Επίσκοποι οι εξής: Ναζιανζού Αθηναγόρας, Αμισού Ιωακείμ, Ζήλων Σεβαστιανός και Σασίμων Κανσταντίνος, καθώς επίσης και ο Επίσκοπος των Αλβανικών κοινοτήτων, Θεοφάνης. Συμμετείχε πλειάδα ιερέων από την μείζονα περιοχή Νέας Υόρκης, συγγενείς και φίλοι του χειροτονηθέντος και γνώριμοι του από διάφορες πόλεις.
Ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος στην ομιλία του έπλεξε το εγκώμιο του νέου Επισκόπου και υπογράμμισε τα επιτεύγματα του από τις θέσεις που υπηρέτησε, συμπεριλαμβανομένης και της προϊσταμενίας του στον Καθεδρικό ναό του Αγίου Δημητρίου Αστόριας, ενώ υπογράμμισε ότι θα εξακολουθήσει να διακονεί στην πρωτοσυγκελία της Αρχιεπισκοπής.
Ο νέος Επίσκοπος Νεκτάριος στον χειροτονητήριο λόγο του ανάμεσα στα άλλα είπε τα ακόλουθα: «Με αισθήματα εσωτερικής συνοχής και βαθιάς ταπείνωσης στέκομαι ενώπιον του Κυρίου και ενώπιόν σας, νιώθοντας αδύναμος μεν μπροστά στο μέγα τούτο γεγονός. Είναι η έκφρασις για μένα της θείας βουλήσεως και κλήσεώς μου, αλλά και της προσωπικής εν Χριστώ κλίσεώς μου. Αισθάνομαι όμως ταυτόχρονα και δυνατός, καθώς εν πίστει νοερά έρχονται στην σκέψη μου οι λόγοι του Θεού που απηύθυνε προς τον Μωϋσή: «ανδρίζου και ίσχυε, μη φοβού, μηδέ δειλιάσης, μηδέ πτοηθής… ότι Κύριος ο Θεός σου… ου μη σε ανή, ουδ’ ου μη σε εγκαταλίπη…».
Σε άλλο σημείο είπε πως «κατανοώ, αλλά και επιθυμώ να βιώσω και να πορευθώ στην Αρχιερατική πορεία μου με πνεύμα θυσιαστικό και όχι εξουσιαστικό, πνεύμα ταπείνωσης και όχι υπεροχής, πνεύμα διακονίας μετ᾽ αυταπαρνήσεως και όχι υπεροπτικής εξουσίας, με κατάθεση δωρεάς του χαρίσματός του και όχι αποκομίσεως ιδίου οφέλους, με διάθεση προσευχητικής αναφοράς προς τον Πανάγαθο Θεό μας και όχι ως διανοητικής προσέγγισης διαχείριση των πραγμάτων, μετά πνεύματος καρδιακής προσέγγισης της ποιμαντικής και όχι ως νοητικής διαχείρισης της, μετά δυναμικής εν Χριστώ και όχι στατικής εν τω κόσμω διακονίας, μετά πνεύματος το οποίο θα φωτίζει «ως λύχνος πάσι τοις εν τη οικία», τέλος δε με ευχαριστιακή και δοξολογικά αναφορά αυτής προς τον Πανάγιο Πατέρα όλων μας.
Αυτή η πορεία γνωρίζω ότι χρειάζεται υπομονή, πραότητα, και αγάπη μέχρι θανάτου, «ότι κραταιά ως θάνατος η αγάπη του» (Άσμα 8,6) (γιατί είναι δυνατά σαν θάνατος η αγάπη του).
Ο Επίσκοπος συνυφασμένος και ταυτισμένος με το εκκλησιαστικό γεγονός εν τη θεία Ευχαριστία και την εν Χριστώ κοινωνία με τους πιστούς, δεν νοείται εκτός της Εκκλησίας και του σώματος αυτής».
Θεόδωρος Καλμούκος – ekirikas.com
