Famagusta: «Είμαι 27 χρονών, ακριβώς, όσο ήμουν εκείνη τη μέρα. Άμα γυρίσω πίσω σπίτι μου, τότε θα αρχίσω να μεγαλώνω»!
Θα μπορούσε να ήταν η αρχή και το τέλος ολόκληρης της ταινίας. Όλη η τραγωδία της μικρής αλλά λατρεμένης μας πατρίδας σε μια φράση. Ιδίως όταν διατυπώνεται από τα χείλη της συγκλονιστικής Δέσποινας Μπεμπεδέλη. Ειδικά όταν αντιπροσωπεύει την ηρωική μορφή μιας γυναίκας σύμβολο αυτού του βασανισμένου τόπου, της Χαρίτας Μάντολες. Επειδή ακριβώς, εκείνο το μαύρο πρωινό του Ιούλη, ο χρόνος σταμάτησε για όσους ζούσαν στο δύσμοιρο νησί μας.
Η ταινία, όμως, έχει ακόμη πολλά επεισόδια. Θα φτάσει μέχρι την μαύρη επέτειο. Την πιο τραγική από όλες τις προηγούμενες. Ο συμβολικός αριθμός των 50 χρόνων πονάει πολύ περισσότερο. Στις υπάρχουσες αιμάσσουσες πληγές, προστίθεται το τεράστιο βάρος του ογκώδους αριθμού. Ασήκωτο βάρος. Μας πλακώνει. Αφού μας αναγκάζει να αναλογιστούμε το μισό αιώνα που πέρασε. Αφήνοντας την πατρίδα μας χωρισμένη. Σκλαβωμένη. Τις γενιές που φεύγουν με τον πόνο στην ψυχή. Επειδή δεν μπόρεσαν ποτέ να επιστρέψουν…
Η «Famagusta» είναι μια μυθοπλασία στηριγμένη στο ιστορικό γεγονός το οποίο αποτελεί τη μεγαλύτερη τραγωδία της αγαπημένης μας πατρίδας. Διάβαζα χθες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σωρεία αντιδράσεων. Δεν ήξερα για ποιο έπρεπε να κλάψω περισσότερο. Για τον πόνο τον οποίο εισέπραξα από τις ανατριχιαστικές περιγραφές της κυρίας Μπεμπεδέλη: «Μας σπρώχνανε, μας κλωτσάγανε, μας χτυπούσαν, τα αεροπλάνα από πάνω μας και οι Τούρκοι πυροβολούσαν. Άνοιξα τα μάτια μου, φώναξα το όνομα του και τον είδα νεκρό και δίπλα το παιδί μου να κλαίει. Δεν με αφήναν να πάω δίπλα του».
Ή για την ελαφρότητα με την οποία πολλοί έσπευσαν να επικρίνουν τη σειρά. Τον παροξυσμό πολλών, που με ύβρεις ουσιαστικά ζητούσαν να ριχθεί η σειρά στην πυρά. Μιλώντας για προσβολή μνήμης, για δραματοποίηση μιας μυθοπλασίας με στόχο να θησαυρίσουν οι δημιουργοί της, για αντιμετώπιση της Ιστορίας με ένα μάτι. Κάποιοι το προχώρησαν ακόμη περισσότερο, μιλώντας για προσπάθεια να μεγαλώσει ο τοίχος του μίσους και να εμποδίσουν τη λύση.
Τις πλείστες φορές κατηγορούμε τους ταγούς για την ανυπαρξία ενότητας. Εικόνα τους είμαστε, όμως, και ο λαός. Ακόμη και για τα πιο μικρά. Ακόμη και σε αυτά αναζητούμε ασήμαντα σημεία για να τα μεγιστοποιήσουμε και να διχαστούμε. Τόσο λίγοι, τόσο μικροί, τόσο καταδικασμένοι…
Δεν θα παρασυρθώ όμως. Δεν με ενδιαφέρει αν η σειρά διαφημίστηκε περισσότερο απ’ όσο πραγματικά έδειξε στο πρώτο επεισόδιο ότι αξίζει από πλευράς καλλιτεχνικής αρτιότητας. Ούτε αν η σκηνοθεσία φαντάζει λίγη για την αξία του ιστορικού γεγονότος στο οποίο αναφέρεται. Ούτε και ότι μερικοί ηθοποιοί που συγκλονίζουν (π.χ. Μπεμπεδέλη) και άλλοι (Καράντη, Υψηλάντη κλπ) που εγγυούνται αξιόλογη συνέχεια, καλύπτουν τη μετριότητα μερικών πρωταγωνιστών. Ούτε καν στην ίδια τη μυθοπλασία, που δεν ξέρω αν στην πορεία θα έχει ενδιαφέρον ή όχι.
Θα κρατήσω μόνο την ουσία. Την ανατριχίλα την οποία μου προκάλεσαν οι συγκλονιστικές περιγραφές. Το πλάκωμα στην ψυχή, για μια ακόμη φορά από τα flashback στην έρημη πόλη. Τα δάκρυα τα οποία δεν συγκρατήθηκαν στις σκηνές της ωμής βίας από πλευράς τουρκικού στρατού με θύματα άοπλους ανθρώπους, μάνες και παιδιά.
Θα κρατήσω μόνο την ουσία. Μισό αιώνα μετά τον εφιάλτη, με πολλούς να πασχίζουν να σβήσουν το «Δεν ξεχνώ» από το μυαλό και την καρδιά μας, χρειαζόταν μια τηλεοπτική παραγωγή για να αναπλάσει το μήνυμα ζωής. Να το καθαρίσει από τη σκόνη της λήθης, που συνειδητά κάποιοι άφησαν να φορτώνεται στο μήνυμα. Να αναγράψει με τα ίδια καθάρια χρώματα τα γράμματά του. Όπως γεννήθηκε πριν από δεκαετίες.
Θα κρατήσω μόνο την ουσία. Ότι μισό αιώνα μετά, όταν εκτός Κύπρου ουδείς θυμάται τη βαρβαρότητα σε βάρος ενός λαού, η τηλεοπτική σειρά θα τους αναγκάσει να θυμηθούν κι εκείνοι. «Ας γίνει το Famagusta η ευκαιρία να ψάξουν όσοι –πολλοί εν Ελλάδι– δεν γνωρίζουν την ιστορία. Μια ανοιχτή πληγή, όχι μόνο σύνθημα», «Ευκαιρία να ακουστούν -και στην τηλεόραση- ιστορίες που οι περισσότεροι αγνοούν», ήταν μερικά από την πληθώρα μηνυμάτων χθες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στην Ελλάδα. Οι αριθμοί, επίσης, κραυγάζουν την ουσία. 2.708.000 τηλεθεατές παρακολούθησαν στην Ελλάδα το πρώτο επεισόδιο.
Θα κρατήσω μόνο την ουσία. Η σειρά είναι η αφορμή για να ζωντανέψει η Ιστορία. Να διατηρηθεί η φλόγα στις καρδιές όσων βιώσαμε την τραγωδία. Να ανάψει στις καρδιές των παιδιών και των εγγονιών μας. Όχι με τη μορφή του μίσους, όπως ανοήτως, μερικοί έσπευσαν να πουν. Αλλά με τη μορφή του πόθου και του πάθους για τις σκλαβωμένες πόλεις μας. Αυτές που δεν δικαιούται κανένα εγγόνι και δισέγγονο να διαγράψουν από την καρδιά τους.
Θα κρατήσω μόνο την ουσία. Είναι μια σειρά χίλια συναισθήματα. Είναι η κάθε Μάντολες που είναι ακόμη 27 χρόνων… Είναι το «Δεν ξεχνώ» που κρατιέται ολοζώντανο! Είναι η πατρίδα που ακόμη καρτεράει να ενωθεί!
philenews.com
