ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ: Κάθε χρόνο, εδώ και χρόνια αμέτρητα η βασική σκηνή του κοινωνικού βίου στα μέσα του Σεπτέμβρη σημαδεύει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο την απαρχή μιας νέας προσπάθειας των νέων «βλαστών» να σηκωθούν πάνω από τη γη πιο γρήγορα, να φτιάξουν το δικό τους κορμό και να σταθούν μόνοι τους χωρίς τη βοήθεια άλλων…
Κάθε χρόνο αυτές τις ημέρες η πραγματική δημόσια εικόνα της κοινωνίας μας σκηνοθετείται πρωτίστως από τη σύγκλιση των δρόμων και τη συμπόρευση χιλιάδων παιδιών προς στις εστίες της μάθησης, στις κυψέλες της γνώσης και της αγωγής. Ποια εικόνα μπορεί να είναι πιο όμορφη και πιο ελπιδοφόρα από το άνοιγμα των σχολείων, από το καινούργιο εκπαιδευτικό ξεκίνημα;
Κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια… Και όμως ποτέ αυτή η ίδια εικόνα δεν πειράζει, ποτέ δεν κουράζει. Η επαναληψιμότητά της χάνεται από την γλυκιά προαναγγελία του μέλλοντος, ενός καλύτερου μέλλοντος, γιατί στη μόρφωση της νέας γενιάς χτίζεται το μέλλον κάθε κοινωνίας. Από το πρωτάκι (του νηπιαγωγείου, του δημοτικού, του γυμνασίου και του λυκείου) αλλά ακόμα και από τον πρωτοετή φοιτητή, που αγωνιούν για το πώς θα είναι το σχολείο και το πανεπιστήμιο στην αρχή της ξεχωριστής κάθε φοράς μορφωτικής διαδρομής τους, μέχρι τη γεμάτη αγάπη κινητικότητα και τη φοβερή επιμέλεια εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών σ’ όλη την Ελλάδα, το σκηνικό της παιδείας είναι αυτό που αναδεικνύει την πίστη και τον αγώνα για μια καλύτερη ζωή, για μια ανθρώπινη και δίκαιη κοινωνία…
Κάθε χρόνο το άνοιγμα των σχολείων σηματοδοτεί το νέο ξεκίνημα ολόκληρης της κοινωνίας. «Καλή σχολική χρονιά», είναι η καλύτερη ευχή για κάθε παιδί, για κάθε γονέα παιδιού, για κάθε εκπαιδευτικό και δεν έχει τίποτα να ζηλέψει (το αντίθετο) από την ομόλογη ευχή της «Καλής χρονιάς» του Γενάρη, γιατί αυτή η ευχή είναι ευχή των παιδιών και των νέων, είναι ευχή μόνο για το μέλλον, γιατί ποτέ η συσσώρευση σχολικών χρόνων δεν παίρνει τη μορφή της συσσώρευσης των χρόνων της ζωής, που πάντα κρύβει και τη μελαγχολία της ηλικίας…
Οι μαθητές και οι μαθήτριες είναι η ζωντανή ελπίδα μας, η μαγιά της μεγάλης προσδοκίας και η αταλάντευτη βεβαιότητά μας. Όλη η ζωή μας έχει αυτούς στον πυρήνα της. Όλη η ομορφιά της ζωής μας είναι εδώ! Ποιος δεν ανατρέχει άλλοτε συνειδητά και άλλοτε ασυνείδητα στα δικά του σχολικά θρανία, για να συναντήσει τα παιδικά του όνειρα και τους εφηβικούς σχεδιασμούς; Υπάρχει κάποιος που δεν νοσταλγεί έστω και μια σκηνή της σχολικής ζωής του; Αν μπορούσαμε να είμαστε «μαθητές» σ’ όλη τη ζωή μας, μήπως μόνο τότε θα ήταν πιο όμορφος ο κόσμος μας;
Ας παρατηρήσουμε και ας στοχαστούμε βλέποντας το αβέβαιο περπάτημα ενός μικρού παιδιού προς το σχολείο της γειτονιάς του, τα πειράγματα και τα τιτιβίσματα της παιδικής παρέας που γεμίζουν χαρούμενα τους δρόμους της κρίσης και της απογοήτευσης των μεγάλων. Αυτές οι αμέτρητες καθημερινές πορείες προς το σχολείο σ’ όλη την Ελλάδα δεν είναι οι γέφυρες για την κατάκτηση του φωτεινού μέλλοντός μας, για την καλυτέρευση της κοινωνίας μας, για την ομορφιά της ζωής μας;
Γι’ αυτό αγαπήστε τα παιδιά σας πιο πολύ ως μαθητές και ως μαθήτριες, αγαπήστε το σχολείο και τη γνώση, αγαπήστε τους εκπαιδευτικούς! Είναι μια αγάπη ενιαία και αδιαίρετη. Ή υπάρχει ως ενότητα ή είναι ελλειμματική…
Καλή σχολική χρονιά, όμορφη και δημιουργική!
