Δεν είναι για… πέταμα οι Ιερείς

Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος
Λόγος πολύς γίνεται τις τελευταίες ώρες για τη μισθοδοσία των κληρικών, που χρειάζεται να είναι αναμφισβήτητα εξασφαλισμένη, καθώς και διασφαλισμένα τα δικαιώματα των ιερέων, ώστε να μην είναι ανοχύρωτοι στη βούληση του οποιουδήποτε, καθώς είναι ένας βασικός πυλώνας στη σχέση του λαού με την πίστη, που έχουμε χρέος όλοι να αρνηθούμε να αποδυναμωθεί και να χαθεί.

Εδώ δεν χωρεί και δεν δικαιολογείται η έξοδος, αλλά η διέξοδος. Αυτή τη σχέση του λαού με την πίστη τη διατηρούν και την υπερασπίζονται σε καθημερινή βάση οι κληρικοί. Έχουμε και εμείς τις κακίες και τα ελαττώματά μας και πολλή εργασία πρέπει να καταβληθεί εκ μέρους μας για την εντατική καλλιέργεια των ψυχών μας και τη μεγάλη απόδοσή μας σε έργα αγαθά, αλλά πάντως, παρ’ όλες τις τυχόν ελλείψεις μας, καταβάλλεται προσπάθεια στήριξης και ενδυνάμωσης των πιστών.

Και σε πολλές περιπτώσεις φέρνει αποτελέσματα. Αν οι κληρικοί βιώνουν ανασφάλειες ή πιέσεις κάθε μορφής, τότε δεν μπορούν να μένουν κεντρομόλα προσανατολισμένοι στο βαθύτερο εαυτό τους, ούτε κεντρόφυγα να στραφούν προς τους άλλους, υπερβαίνοντας τα των αναγκών τους. Είναι, λοιπόν, απαραίτητο ένα πέρασμα για την απαιτούμενη στροφή κίνησης προς τους άλλους. Το πέρασμα δεν μπορεί να είναι άλλο από την ευθύνη και την ελευθερία των λειτουργών του Υψίστου, ώστε να μη μας ξεφεύγουν οι καταστάσεις από τα χέρια μας. Έτσι είναι δυνατόν να ολοκληρωθεί η κίνηση προς τους άλλους, που είναι το αιτούμενο και το απαιτούμενο σε μια περίοδο ανακατατάξεων, αλλά και κατάπτωσης, όπου το χαντάκι της απιστίας βαθαίνει σε πλάτος και βάθος και κοντεύει να γίνει θάλασσα αξεπέραστη.

Και μέσα σ’ αυτό το κλίμα, οφείλουμε, μέσω της πίστης, να μπορούμε να μετρήσουμε το κλάμα των θυμάτων της κοινωνίας. Να έχουμε την ικανότητα και την αντοχή να καταγράψουμε τις αντιδράσεις και τα πλέγματα μίσους και τη διάθεση της καταστροφής και αυτοκαταστροφής, που βασανίζουν τις δοκιμασμένες υπάρξεις. Να καταλάβουμε τους βαθμούς του άγχους και της κατάθλιψης των ατόμων. Αν αποδυναμωθεί η πίστη, θα προκύψουν για τους ανθρώπους τραγικοί βηματισμοί στην έρημο της ζωής και στο πνιχτό δάκρυ της εγκατάλειψης.

Για να αποφευχθεί μια τέτοια προοπτική, χρειάζεται το δημιουργικό ξεπέταγμα, χωρίς εγκλωβισμούς, των δυνάμεων του κάθε ιερέα, ώστε να μην υπάρχουν αυταπάτες πάνω στα πνευματικά ζητήματα.