Κώστας Καραμεσίνης
Πέρασαν 20 χρόνια από τότε που έτυχε να βρεθώ στα Ελευθέρια της Αλεξανδρούπολης. Και τότε, 14 Μαίου, ήταν μια όμορφη και ηλιόλουστη μέρα και οι γιορτές και οι εκδηλώσεις των Ελευθερίων ήταν θαυμάσιες.
Φέτος όμως, 14 Μαίου 2015, για πρώτη φορά ένοιωσα ότι η πόλη διαθέτει πολλή αγάπη και έντονο συναισθηματικό στοιχείο. Ανήμερα το απόγευμα βρέθηκα στο λιμάνι της για να παρακολουθήσω την αναπαράσταση της άφιξης στην Αλεξανδρούπολη των κατοίκων της Αίνου από τα απέναντι παράλια της Μικράς Ασίας.
Φθάνοντας στο λιμάνι είδα ένα κατάμεστο χώρο, χωρίς να ξέρω το τι θα επακολουθήσει. Βλέπω να προσεγγίζει το μώλο ένα καραβάκι και μέσα από αυτό να αποβιβάζονται νέοι και νέες μεταφέροντας το λάβαρο της Αίνου, με γραμμένη πάνω του τη φράση: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 14 ΜΑΙΟΥ 1920. Ακριβώς πίσω τους ένα νεαρό ζευγάρι μετέφερε την εικόνα της ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΤΡΙΦΩΤΙΣΣΑΣ, πολιούχου και προστάτιδας της Αίνου.
Την ώρα της αποβίβασης το μόνο που ακουγόταν ήταν η φωνή του εκφωνητή της εκδήλωσης, το πλήθος του κόσμου παρακολουθούσε με κατάνυξη και μεγάλη ευλάβεια τα δρώμενα.
Η στιγμή που ο Δήμαρχος κύριος Βαγγέλης Λαμπάκης και ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αλεξανδρούπολης κύριος Ανθιμος υποδέχονταν την εικόνα της Παναγίας και το λάβαρο της Ελευθερίας ήταν μια στιγμή που θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου.
Είχα μπροστά μου ανθρώπους που πράγματι ξέρουν τι σημαίνει να…. ποιμένουν το ποίμνιο τους. Και ο Μητροπολίτης και ο Δήμαρχος κατασυγκινημένοι με έκαναν να καταλάβω πόσο γνωρίζουν και τιμούν το παρελθόν της πόλης τους, πόσο σέβονται το παρόν της και πόσο μεριμνούν για το μέλλον της.