του Νικολάου Ζώη
Ο πρωινός ήλιος της 20ης του Δεκέμβρη ανέτειλε λαμπρός. Μια μεγάλη παρέα φίλων με πολλά παιδιά των κατηχητικών της Ι.Μ Χρυσοπηγής, έφτασαν το πρωί σε ένα χώρο όπου ο ανθρώπινος πόνος καλά κρατεί. ΕΘΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ Ίλιον Αττικής. Συνάνθρωποί μας περνούν δύσκολες στιγμές, άλλοι με βαριά εγκεφαλικά άλλοι σοβαρά τραυματισμένοι σε τροχαία ατυχήματα. Πόνος , πόνος πολύς, πόνος τόσο για τους ασθενείς, όσο και για τους συνοδούς των.
Η καρδιά όμως των “χρυσοπήγιων” δεν αστειεύεται. Έχει μάθει να δίνει αγάπη. Είναι μια μεγάλη αγκαλιά. Ξέρει τι θα κάνει, άλλωστε είναι η τέταρτη φορά που επισκέπτεται αυτό το χώρο. Αρχίζει λοιπόν το σχέδιο δράσης όπως έχει εκπονηθεί.
Αποβίβαση από το πούλμαν και είσοδος στο ναό του Κέντρου Αποκατάστασης. Η Γλυκιά Παρηγορήτρα Παναγιά, Ζωοδόχος Πηγή και οι Άγιοι Ταξιάρχες, οι Προστάτες των ασθενών, θα δεχθούν τους δοξολογικούς ύμνους και τη δέηση που ανέπεμψε ο π. Δημήτριος ο ένας εκ των δύο ιερέων του ναού που μας υποδέχεται με εγκαρδιότητα . Οι ιερείς αυτοί είναι οι” Κυρυναίοι” των ασθενών.
Ένα μικρό κέρασμα και τα παιδιά του κατηχητικού αλλά και η σολίστ Παρασκευή με το ακορντεόν της καθώς και άλλοι δόκιμοι οργανοπαίχτες ετοιμάζονται για την πρώτη “επίθεσ稔 αγάπης. Στόχος το οικοτροφείο. Ποιοι είναι εκεί! Αποθήκη ψυχών. Άνθρωποι με σοβαρά κινητικά και μυοσκελετικά προβλήματα, που εκτός των άλλων είναι και εγκαταλελημένοι. Διαμένουν μόνιμα στο χώρο αυτό. Τα κάλαντα από περιοχές της Πατρίδας αρχίζουν και οι “χρυσοπήγιοι” με φωνή που παίρνει τους κτύπους της καρδιάς τους, αρχίσουν να ρίχνουν “ομοβροντία” τα “πυρά” της αγάπης τους. Και να στο βάθος του διαδρόμου αρχίζουν να καταφτάνουν τα πρώτα αναπηρικά καροτσάκια άλλα ηλεκτροκίνητα και άλλα χειροκίνητα.
” Καλώς ήλθες Παππούλη με όλους αυτούς τους ανθρώπους. Σε ευχαριστούμε για άλλη μια φορά, εσένα και όλους” θα πει ο Ιωσήφ με την Ασημίνα που ζουν περίπου 30 χρόνια στο οικοτροφείο αυτό. ” Να ερχόσαστε ποιο συχνά το έχουμε ανάγκη” . Τα πρώτα δάκρυα αρχίζουν να κυλούν στα μάτια μας. Διανέμονται δώρα , τους λέμε τις ευχές μας και ετοιμαζόμαστε για τη δεύτερη μεγάλη επίθεση, αυτή τη φορά στους δύο ορόφους του κεντρικού κτιρίου του Κέντρου Αποκατάστασης.
Η πρώτη ‘επίθεση”‘ ξεκινά από το 2ο όροφο. Εκεί στο προθάλαμο στήνεται ένα μικρό πανηγύρι. Κάλαντα και όμορφα παραδοσιακά τραγούδια εναλλάσσονται. Το ακορντεόν της Παρασκευής παίρνει φωτιά, το συνοδεύουν κρητική λύρα, κιθάρα, τουμπερλέκια, πιατάκια κ.λ.π.
Ο Παππούλης ως χοράρχης δίνει το ρυθμό. Τα καροτσάκια με τους ασθενείς μαζεύονται , κάνουμε χώρο για να μπούν μπροστά και τότε αρχίζει ένα ξέφρενο τραγούδι. Χέρια και πόδια κτυπημένα από παραλυσία προσπαθούν να κινηθούν στους ρυθμούς των καλάντων και των τραγουδιών. Στο πανηγύρι συμμετέχει πρώτιστα η ψυχή. Το δάκρυ τρέχει άφθονο, οι καρδιές μας ριγούν. Τελικά ο ανθρώπινος πόνος σμιλεύει ψυχές και της ετοιμάζει για τον Παράδεισο. Γίναμε όλοι ένα, ασθενείς, συνοδοί, νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό. Βέβαια οι οι σημερινοί επισκέπτες είναι ” παλιές καραβάνες” σε κάτι τέτοια και έτσι ξεμονάχιασαν ορισμένους ασθενείς με τους συνοδούς τους για μια μεγαλύτερη διείσδυση στις πονεμένες αυτές ψυχές. Ναι, αυτό το κτύπημα στη πλάτη, το ελαφρύ χάδι στα μαλλιά ο παρηγορητικός λόγος, απαλύνουν τον άνθρωπο που πονά. . ‘Όμως κάποιοι από τους ασθενείς μας δεν μπορούσαν να σηκωθούν από τα κρεβάτια τους για να έλθουν στο προθάλαμο. Έτσι πήγαμε όλοι μαζί να τα “πούμε” ξεχωριστά σε κάθε θάλαμο. Τα ίδια επαναλήφθηκαν και στον 1ο όροφο. Νέοι, μεσήλικες και γέροντες ασθενείς, μας ανταπέδιδαν την αγάπη μας, με όποιο τρόπο μπορούσαν και ανάλογα με την κατάσταση της υγείας των. Χαρακτηριστικά ασθενής που δεν μπορούσε να μας χειροκροτήσει γιατί το ένα του χέρι είναι παράλυτο,ένωσε το καλό του χέρι με αυτό της συνοδού συζύγου του για να εκφράσει την αγάπη του. Άλλος ασθενής, νεαρής ηλικίας, με πολύ βαριά εγκεφαλική βλάβη, μας υποδέχθηκε με το βογκητό του πόνου του που έβγαινε από την καρδιά του.
Στηριγμένος στον ώμο της συζύγου του κουνούσε τα θλιμμένα μάτια του, ΄θέλοντας να μας ευχαριστήσει. Στη κουρτίνα δίπλα στο κρεβάτι του δύο χαρτάκια σε σχήμα καρδιάς” Μπαμπά μη στεναχωριέσαι να είσαι πάντα χαμογελαστός σε αγαπάμε” Λυγίζουν τότε και οι ποιο πέτρινες καρδιές και το τραγούδι βγαίνει με δυσκολία. Ποιο πέρα σε άλλο θάλαμο η Δήμητρα μια νεαρή κοπέλα, πολύ σοβαρός τραυματισμός στο κεφάλι, ένα τμήμα της εγκεφαλικής ουσίας δεν υπάρχει και εκτός αυτού πάσχει και από καρκίνο και κάνει χημειοθεραπίες .
Η μητέρα της όταν έμαθε το σοβαρό τραυματισμό της δεν άντεξε και πέθανε από ανακοπή. Πατέρας δεν υπάρχει, μόνο αδελφός. Παρόλα αυτά η Δήμητρα σιγοτραγουδούσε μαζί μας, το χαμογελάκι της ήταν το πιο όμορφο του κόσμου.
Σήμερα οι καρδιές φτερούγησαν πολύ δυνατά, τόσο που έσπασαν τις αλυσίδες της καθημερινότητας μας.
Τελικά ότι και να κάνουμε, χωρίς ΑΓΑΠΗ για τον αδελφό μας τον ελάχιστο, όπου γης, ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ και ΘΕΟΥ πρόσωπο δεν βλέπουμε!
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
-120x86.jpg)
