Μια ματιά στις γεωλογικές έρευνες που έγιναν στον λόφο Καστά αρκεί για να εξάψει τη φαντασία.
Είναι (στη δεύτερη εικόνα) εμφανές ότι στα έγκατα του λόφου εκεί όπου εντοπίστηκε η είσοδος με τις Σφίγγες, τις επονομαζόμενες Καρυάτιδες και το μοναδικό ψηφιδωτό, υπάρχει μια τεράστια ανωμαλία.
Μια μεγάλη κοιλότητα η οποία μοιάζει πολύ μεγάλη για να κρύβει απλά έναν τάφο.
Μάλιστα το γεγονός ότι μετά τη θύρα που εντοπίστηκε το υπόλοιπο του μνημείου μοιάζει να είναι υπόγειο ενισχύει την άποψη ότι μπορεί από το σημείο αυτό και μετά οι αρχαίοι κατασκευαστές μπορεί να εκμεταλλεύτηκαν μια φυσική κοιλότητα, δηλαδή ένα σπήλαιο…
Ταυτόχρονα η ίδια έρευνα δείχνει και δύο στοές που εκτείνονται πέρα απ’ την κοιλότητα…
Αυτή η εικόνα σε συνδυασμό με το ότι μιλάμε για ένα μνημείο που μοιάζει να ήταν επισκέψιμο μέχρις ενός σημείου είναι η βάση της … τρελής θεωρίας που λέει ότι μπορεί να μην μιλάμε για έναν απλά τάφο ή ακόμη και να μην πρόκειται καν για τάφο, αλλά για μια κατασκευή που φτιάχθηκε για να υμνήσει τη δύναμη της πόλης και σε αυτό τοποθετήθηκε ό,τι πιο πολύτιμο είχε η πόλη.
Η δύναμη, ο θησαυρός της Αμφίπολης δεν ήταν άλλος από τον χρυσό.
Η πόλη φτιάχθηκε άλλωστε από τους Αθηναίους για την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων της περιοχής. Ο χρυσός ήταν που την έβαλε στο στόχαστρο των Σπαρτιατών που την κατέλαβαν λίγα χρόνια μετά την ίδρυσή της και ο χρυσός ήταν αυτός που την έβαλε στο στόχαστρο του Φιλίππου.
Την εποχή κατασκευής του μνημείου που υπολογίζεται μεταξύ 325 και 300 π.Χ. η Αμφίπολη δεν ήταν απλά μια πόλη που συγκέντρωνε το χρυσό των γύρω ορυχείων, έκοβε νόμισμα και διατηρούσε αποθέματα, ήταν το σημαντικότερο λιμάνι της περιοχής σε έναν κόσμο που χάρη στις κατακτήσεις του Μ. Αλεξάνδρου εκτεινόταν σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο…
Η τρελή θεωρία λέει λοιπόν ότι ο χώρος (ίσως και πιο πριν) λειτουργούσε ως το θησαυροφυλάκιο της πόλης.
