Χωρίς αντίπαλο στο κόµµα αλλά και στην πολιτική σκηνή της χώρας η κυριαρχία της Μέρκελ είναι η απόλυτη αντίστιξη της αποµόνωσης της χώρας στην Ευρώπη και στον κόσµο.
Αντίστιξη και ταυτόχρονα σχέση συγκοινωνούντων δοχείων καθώς η δηµοτικότητα της καγκελαρίου στη Γερµανία είναι σε ευθεία συνάρτηση µε την ευρωπαϊκή και διεθνή πολιτική του Βερολίνου.
Μια αυτοπεποίθηση, αυτάρκεια, που εξέφρασε πριν από λίγους µήνες ο Σόιµπλε όταν χαρακτήρισε την κριτική που δέχεται η χώρα για την πολιτική της στην Ευρωζώνη ως ζήλια σαν αυτή που εισπράττει ο πρώτος µαθητής τη τάξης από τους συµµαθητές του! Πολιτική ελίτ και κοινή γνώµη θα ήθελαν να γυρίσουν την πλάτη τους στην Ευρωζώνη και στον κόσµο να ζήσουν ανενόχλητοι τη ευτυχία της ευηµερίας και της πρωτιάς τους αλληλοσυγχαιρόµενοι! Η χώρα που δύο φορές απείλησε να κυριαρχήσει στην Ευρώπη και στον κόσµο ζει µε την πολιτική φαντασίωση όχι της Μεγάλης Γερµανίας αλλά της Μεγάλης Ελβετίας.
Αυτή την κατάσταση πραγµάτων εκφράζουν η ρητορική και η πρακτική της Μέρκελ µε τη συνυπογραφή των Σοσιαλδηµοκρατών για δεύτερη φορά µέσα σε λίγα χρόνια. Μόνο που η ευηµερία της Γερµανίας δεν οφείλεται στη συρροή τραπεζικών καταθέσεων, ούτε στα ρολόγια, ούτε στα τυριά, ούτε στον τουρισµό. Την ώρα του θριάµβου της καγκελαρίου, η Ευρωζώνη βρίσκεται σε οριακό σηµείο µε µεγάλους ασθενείς τη Γαλλία και την Ιταλία. Την ίδια στιγµή όλα δείχνουν ότι ο νέος Ψυχρός Πόλεµος µε τη Ρωσία που άναψαν οι ΗΠΑ πάνω στην απίστευτη ελαφρότητα µε την οποία πριν από έναν χρόνο κινήθηκε το Βερολίνο στην Ουκρανία θα είναι µακράς διαρκείας και συνεπώς µεγάλου κόστους και για τη Γερµανία.
Με κατεστραµµένο τον Νότο, µε αντιπαράθεση µε τη Ρωσία και την ανάπτυξη άρα και την κατανάλωση να µειώνεται στις χώρες BRICS, εύλογα τίθεται το ερώτηµα ποια θα είναι η διέξοδος της γερµανικής βιοµηχανικής παραγωγής.
Η Μέρκελ κινδυνεύει να περάσει στην Ιστορία ως η καγκελάριος – σύνδικος πτωχεύσεως της Ευρωζώνης -Ε.Ε και ταυτόχρονα ως υπεύθυνη για µια µακράς διαρκείας αντιπαράθεση µε τη Μόσχα. Οταν παρέλαβε από τον Σρέντερ το 2005, η Γερµανία ήταν αποδεκτή από όλους ως επικεφαλής της Ευρώπης ενώ για τη Ρωσία ήταν η Ευρώπη. Το πώς θα την παραδώσει στον διάδοχό της διαφαίνεται ήδη στον ορίζοντα…
