Το θέμα , τις παραμέτρους και τις αιτίες του Δημογραφικού προβλήματος ανέλυσε στην εισήγησή του στην Ιεραρχία ο Μητροπολίτης Γουμενίσσης.
Αναλυτικά η εισήγησή του:
Σεβασμιώτατε άγιε Προεδρεύοντα και εν Χριστώ Αδελφοί,
θεοστεφής χορεία της άνωθεν πηδαλιουχίας, διάκονοι του λαού του Θεού,
Σας ευχαριστώ για την ανάθεση μιάς τόσο κρίσιμης εισηγήσεως, ανατεθειμένης διά της Ιεράς ημών Συνόδου. Ευχαριστώ τον Μακαριώτατο και τα μέλη της Δ.Ι.Σ..
ΘΕΜΑ, ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΙ, ΑΙΤΙΕΣ
Θέμα μας, «το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας».
Θα προσπαθήσω να το προσεγγίσω σε επάλληλους κύκλους, προχωρώντας όμως ολοέν και περισσότερο, για να δώσω αφορμήσεις στον Συνοδικό προβληματισμό.
Οι παράμετροι αυτού του ζητουμένου (της εισηγήσεως και της Συνοδικής συζητήσεως) είναι πολλές.
Βασικές παράμετροι ως γενικά δημογραφικά δεδομένα της χώρας μας είναι η φυσική και επιλεκτική υπογονιμότητα στην Ελλάδα του σήμερα. Όπως θα το διαπιστώσουμε από τις επίσημες (και μάλιστα διεθνείς) στατιστικές προβλέψεις. Ολοένα, απομειωνόμαστε και “χανόμαστε” δημογραφικά! Έχουμε μια κρίσιμη και επικρίσιμη επιδείνωση όχι απλώς των αριθμών, αλλά της εθνολογικής ανανέωσης!
Βεβαίως, δεν γίνεται να κλεισθούμε στα ημέτερα. Ζούμε σε μιάν εποχή διεθνικών ανοικτών σχέσεων. Αυτό σήμερα λέγεται “παγκοσμιοποίηση”. Παγκόσμιοι πολιτικοί και οικονομικοί και πολιτισμικοί σχηματισμοί ορίζουν και μεταλλάσσουν τον τρόπο επιβίωσης των λαών ως ανθρωπομάζας που την διαχειρίζονται οι διεθνιστές. Προοδεύουμε στον ηλεκτρονισμό, και υστερούμε στον εξανθρωπισμό,όπως ήδη το βλέπουμε και το διαβλέπουμε στο ισοπεδωτικό διεθνικό ήθος και την ιδεολογία, που (εάν αυτά σήμαιναν προοδευτικότητα) δεν θα είχαμε κατακόρυφη αύξηση των ψυχικών και κοινωνικών προβλημάτων ανά τον κόσμο (και στη χώρα μας).
Βασικό γενεσιουργό αίτιο ―διεθνώς― είναι η κυριαρχούσα λογική και πρακτική του σύγχρονου ανθρώπου, των πολλαπλών προόδων και της έντονης αντικοινωνικότητας του καλλιεργημένου ατομισμού, όπως κι αν εκδηλώνεται στα χρόνια μας, όπως κι αν κατευθύνεται διεθνιστικά.
Η πολιτική πρακτική (διεθνικώς, ευρωπαικώς και ελλαδικώς) υπέρ της διαφυλικής έκπτωσης, υπέρ της αποκαθήλωσης του ανθρωπίνου προσώπου, υπέρ της αποιεροποίησης του γάμου, υπέρ κάθε παραφυσικής νομιμοποίησης, ουσιαστικά σημαίνουν καταφρόνηση του θεολογικού και ανθρωπολογικού “Πιστεύω” και συνιστούν ύβριν κατά της αγάπης και μακροθυμίας του Τριαδικού Θεού επί της διανθρώπινης ιστορίας. Το Δημογραφικό πρόβλημα ως συνέπεια τι άλλο δείχνει ―κατά βάθος― παρά τη φθορά μετά τη διαφθορά, το θάνατο μετά την αμαρτία (όπως πρωτοξεκινήσαμε επιλέγοντας το χωρισμό από του Θεού και τις συνέπειές του); Η τραγική αλλοτρίωση της απελπισίας, της απαρέσκειας προς την ζωή, η απώλεια τόσων συνανθρώπων που αυτοκτονούν, δεν είναι τάχα απόδειξη;
Ειδικότερα, για τη χώρα μας, βασικές αιτίες δημιουργίας του δημογραφικού προβλήματος είναι από τη μια οι αντικειμενικά δύσκολες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες της επιβιωματικής άνεσης, και από την άλλη η ιδιομορφία της ψυχολογίας του σημερινού Ελληνισμού, του εκσυγχρονισμένου και εκδυτικισμένου Ελληνισμού.
Με άλλα λόγια, φαίνεται πως προχωράμε μπροστά, συμβηματίζουμε με τον “προοδευτικό” τρόπο της παγκοσμιότητας· και όμως, χάνουμε σιγά-σιγά ως εθνικός σχηματισμός τα στατιστικά μας δεδομένα ανανέωσης και επιβίωσης και εθνικής ιδιοσυστασίας και δημιουργικής παρουσίας.
Απομένουμε τυπικοί εκφραστές της φυσικής ανθρώπινης διάβρωσης φθοράς και ―εξ αυτής― παράγοντες της εθνολογικής μας αιμορραγίας· με μιάν δημογραφική ελαττωματικότητα, που αποβαίνει άκρως επικίνδυνη, σε συνδυασμό με τους ανεξέλεγκτους ρυθμούς του τωρινού μεταναστευτικού ρεύματος.
Καθοριστική παράμετρος του δημογραφικού προβλήματος είναι ο ρυθμιστικός ψυχοκοινωνικός παράγων της τεχνητής και δοτής οικονομικής ευμάρειας (πριν ελάχιστες δεκαετίες). Απέτρεπε την πληθυσμιακή αύξηση, για τους λόγους και τη λογική της άνετης επιβίωσης. Λίγα παιδιά, από φυσική και επιλεκτική υπογονιμότητα, χάριν των ανέσεων. Γάμοι σε μεγαλύτερες ηλικίες. Δυσκολία ή περιορισμός γεννήσεων, εκτρώσεις στις εύκολες προγαμιαίες και γαμικές σχέσεις. Πρόκριση της νομικής φόρμουλας του γάμου ως αναγνωρισμένης κρατικά και διεθνικά νομικής σχέσης, και εύκολα διαζύγια με τις επινοημένες κρατικές “φόρμουλες”. Αυξανόμενη μειοδοτική διακοινωνική πρακτική. Κάθετα μειούμενη και περιοριζόμενη πληθυσμιακή αύξηση. Αυτά ήσαν περίπου οι κυρίαρχες νεοελληνικές επιλογές της περιόδου των τυπικών οικονομικών ευκολιών στη χώρα μας, στην πατρίδα μας. Ο εθισμός στην αντιπαραδοσιακή προτίμηση των ατομιστικών λύσεων, των προσκαίρων ατομιστικών ευκολιών, των παραπλανητικών προτιμήσεων, των ατομιστικών βιολογικών και επιβιωματικών στόχων.
Όλες όμως εκείνες οι προηγούμενες τεχνητές και ευάλωτες συνθήκες της οικονομικής πολιτικής της χώρας μας μετετράπησαν εξαίφνης (!!!) σε οικονομική στένωση, σε οικονομική κρίση, σε οικονομική δυσφορία και δυσπραγία σήμερα. Έχουμε την αντίθετη πλευρά της προηγούμενης τεχνητής ευμάρειας. Καί όλα αυτά, μέσα στην σημερινή οικονομική δυσφορία αποτρέπουν ακόμη περισσότερο την πληθυσμιακή αύξηση! Διότι σήμερα έχουμε τα αδιέξοδα της αδυσώπητης οικονομικής στενότητας και στενοχωρίας και στενοκαρδίας!
ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΚΗΝΙΚΟ, ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΜΑΣ
Τι είναι ο σημερινός κόσμος; Ένα παγκόσμιο σκηνικό αλλαγών!
Όλα αλλάζουν, προ-οδεύουν. Με ηλεκτρονική ταχύτητα. Αυτές οι αλλαγές συντελούνται στην όψη των ανθρωπίνων πραγμάτων και στην επιφάνεια της ανθρώπινης ιστορίας.
Κατά βάθος ο κόσμος συμβιώνει με τη διαρκή αλλοτρίωση από Θεού. Επιβεβαιώνοντας την θεολογία της “Γενέσεως” για την… διαδρομή του πολιτισμού μας ως πολιτισμού ιδιογνωμοσύνης, ιδιοτέλειας, πτώσεως!
Είναι η μόνιμη απόκριση ανηκοίας του θεόκτιστου και θε-οικονόμητου κόσμου απέναντι στην μακροθυμία του ζώντος Θεού μας. Το πανανθρώπινο ιστορικό μας πλαίσιο συνεχώς δοκιμάζει την αγάπη Του ως υπομονή και μακροθυμία.]
Όλα αυτά παραμένουν μια διαρκής πρόκληση για την εκκλησιαστικότητά μας.
Επανειλημμένα η ΔΙΣ και η ΙΣΙ απασχολήθηκαν με την οικογένεια ως κοινωνικό διαμορφωτή και υποδοχέα, και τα συναφή προβλήματά της. Κατ᾽ απορροήν συνεπειών, στα κορυφαία αυτά Συνοδικά μας Όργανα απασχοληθήκαμε με την οικογένεια ως γενετικό παράγοντα του Δημογραφικού θέματος, εκτός των λοιπών ανθρωπολογικών και κοινωνιολογικών της διαστάσεων.
Τι απέγιναν όλα εκείνα τα διαβουλεύματα των Συνόδων μας;
Σε ποιές ποιμαντικές κοινωνικές πρακτικές οδήγησαν;
Μήπως απέμειναν μονάχα τα λόγια; Ο,τι δηλαδή καταμαρτυρούν στις αντίστοιχες Κυβερνητικές εξαγγελίες;
Είναι ένα θέμα που πρέπει να μας συνέχει διαρκώς, να προγραμματίζουμε πως να εμπνέουμε το λαό μας. Αν γίνεται, όσο γίνεται, άμεσα ή έμμεσα, να προκαλέσουμε ευνοικά κρατικά μέτρα, όπως διαμαρτύρονται και τα προτείνουν οι Σύλλογοι Πολυτέκνων και τα Φιλοπολυτεκνικά Σωματεία. Ή τουλάχιστον, όπως θα μπορούσαμε και οφείλουμε να εμπνεύσουμε στο εκκλησιαστικό μας πλήρωμα…
Ο ΕΚΔΥΤΙΚΙΣΜΟΣ, Η ΕΘΝΟ-ΜΕΙΩΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ
Μία από τις αρχικές αιτίες της ευρωπαικής ενοποίησης ήταν η αποτροπή ενός νέου Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου από τα ίδια τα σπλάχνα της Ευρώπης. Η Ευρωπαική όμως ενοποίηση ούτε ήταν, ούτε είναι, ούτε θα παραμείνει ένα απλό φιλειρηνικό σύστημα. Σαν αρχική ιδέα προσέβλεπε σε ενοποίηση ανθρώπων, πέρα από την ενοποίηση λαών. Παρά ταύτα, για το σκοπό αυτόν, η πολυεθνική και πολυκρατική της σύσταση απαιτούσε “σφιχτή” οργάνωση ενοποίησης. Απαιτούσε “σφιχτή” σταδιακά οργάνωση ποικίλων οικονομιών, μέσα στο διεθνές πολυκυρίαρχο διεθνικό οικονομικό σύστημα. Δεν αναφέρομαι σε άλλους παράγοντες, πολιτισμικούς κ.λπ.
Κι εμείς “ανήκομεν στην Δύση”. Καί γι᾽ αυτό “ανήκομεν στην Ευρωπαική Ένωση”. Θελήσαμε (πολιτειακά διά των οικονομικών μοχλών) και ενταχθήκαμε σε ένα πολιτικό μεγα-σύνολο.
Καί έχουμε πλέον στην τωρινή μας εθνική υπόσταση νομοποιημένες δύο πολιτισμικές βασικές παραμέτρους: α) την πανευρωπαική παράμετρο του επιθετικού πολιτικο-οικονομικού εξορθολογισμού (από τη μια, ως επικυρίαρχο ρυθμιστή) και β) την δική μας εθνολογική παράμετρο της λεβεντιάς (από την άλλη, ως υποδοχέα).
Δεν είναι άσχημη η εξορθολογισμένη συμπόρευση, με τις δι-οικονομικές, δια-πολιτικές, δια-κοινωνικές “ωσμώσεις” μεταξύ ημών και της ευρωπαικής και της πανανθρώπινης ιστορίας.
Ανέκαθεν η παγκόσμια ιστορία φτιάχνεται μέσα από ειρηνικές ωσμώσεις ή επιθετικές μεταλλαγές σχηματισμών.
Καί η δική μας ιστορία, η μεν απ᾽ αιώνων εθνολογική δημιούργησε τέτοιες διεθνικές αλλαγές και η νεώτερη κρατικιστική ιστορία μέσα από τις διεθνικές σχέσεις ξαναφτιάχτηκε και συμπορεύεται.
Λοιπόν, επαναλαμβάνω· μια εξορθολογισμένη συμπόρευση ούτε άφευκτη είναι, ούτε άσχημη, στον ανοικτό ορίζοντα του κόσμου. Όμως ―ως φαίνεται― εμπρός στα δώρα της Δύσης, μεταλλαχθήκαμε σε νηπιάζοντες αφομοιωτές. Λησμονήσαμε τη διακοινωνική δύναμη της παραδοσιακής λεβεντιάς ως καταλύτη επί των νεο-μοδεικών ορθολογικών μορφωμάτων. Την θυμόμαστε απλώς σαν μουσειακή λαογραφία. Καυχόμαστε πιο πολύ για τις φυσικές καλλονές της χώρας μας, χωρίς την ψυχή της. Κι αφήσαμε τους νοσταλγούς να τραγουδούν εκείνο το “Πού θα βρω την ψυχή μου…;”.
Σαν Ρωμηοί για αιώνες αιώνων είχαμε μάθει τη διαλεκτική πτώσης―ανάστασης, αυτό το αμεσώτερα βιβλικό και εκκλησιαστικό και ανθρωπινό “μοντέλο” ζωής και δημιουργίας. Γνωρίζαμε την αίσθηση του περίσσιου κέρδους (την παραδοσιακή ρωμέικη προκοπή), αλλά και τη λεβέντικη διανομή διά των μεγάλων ευεργετημάτων (την ακόμη πιο παραδοσιακή ρωμέικη προκοπή).
Όμως ―ως φαίνεται― εμπρός στα δώρα της Δύσης, μεταλλαχθήκαμε σε νηπιάζοντες αφομοιωτές. Λησμονήσαμε την διακοινωνική δύναμη της παραδοσιακής λεβεντιάς ως καταλύτη επί των νεο-μοδεικών ορθολογικών μορφωμάτων. Την θυμόμαστε απλώς σαν μουσειακή λαογραφία. Καυχόμαστε πιο πολύ για τις φυσικές καλλονές της χώρας μας, χωρίς την ψυχή της. Κι αφήσαμε τους νοσταλγούς να τραγουδούν εκείνο το “Πού θα βρω την ψυχή μου…;”
3
Σήμερα υστερούμεθα σε αριθμούς, και οικονομικούς και δημογραφικούς! Εκείνο που δεν μας στέρησε η Οθωμανική δουλεία με τα χαράτσια και τους εξισλαμισμούς, το στερούμε εμείς οι ίδιοι αφ᾽ εαυτών, με τα μεταλλαγμένα πλαίσια επιβίωσης και συμβίωσης και διαβίωσης.
Μέσα στην τάχα προοδευμένη διαμόρφωση της εξατομικευμένης σύγχρονης λογικής και πρακτικής, απομειώνουμε βαθμηδόν τον Ελληνισμό αριθμητικά, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτισμικά, θρησκευτικά!
Σαν πρόκριμα της ισοπεδωτικής νοοτροπίας μας θέτουμε τα ατομικά δικαιώματα. Καί αυτά τελικώς εξοβελίζονται σε ένα κοινωνικό σώμα, που παύει να λειτουργεί ως “σώμα” και ως “κοινωνία”.
Επιπλέον ―μέσα σ᾽ αυτήν την κατάσταση απειλητικής συρρίκνωσης― υφιστάμεθα εδώ και τώρα μιάν οικονομική και εν ταυτώ μία δημογραφική επιθετική αλλοτρίωση από τους κάθετα ανεξέλεγκτους αριθμούς των μουσουλμάνων μεταναστών είτε και των σημερινών προσφύγων (περί των αυριανών; ο Κύριος οίδεν).
Η Ελλάδα μας μεταλάσσεται σε δοχέα προσφυγικής εισόδου και δημογραφικής ισοπεδωτικής αλλοίωσης και αλλοτρίωσης! Καί αφού επιδείξουμε για λίγο ακόμη επί Ελληνικού εδάφους τις τυπικές αφομοιωτικές αντοχές, όσον ένεστι, σταδιακά μάλλον θα βλέπουμε να τροποποιούνται οι κοινωνικές-πολιτικές-οικονομικές πρακτικές και των άλλων Ευρωπαικών χωρών. Η πρώτη “ένταση” δημογραφικής είσπραξης (και εθνολογικής και θρησκειακής και κοινωνικής και οικονομικής) θα συντελείται αναγκαστικά στο δικό μας έδαφος. Αυτό που χαρακτηρίστηκε διεθνιστικά ως “τόξο Ουκρανίας―Συρίας―Ιράκ ―Αιγύπτου― Λιβύης” φαίνεται να χρησιμοποιείται προσχεδιασμένα επί της Ανατολικής Μεσογείου, ως πρόταγμα του κυρίαρχου Δυτικού μοχλού έναντι της Ρωσίας. Αυτό επιπροσθέτως λειτουργεί ως πίεση επί της Ελλάδος και επί του Ελληνισμού. Καί οι αρνητικοί μεταβολισμοί της ΠΓΔΜ και της Ουγγαρίας στις εξελίξεις του μεταναστευτικού, δεν αποκλείεται να σημάνουν έναν “μεταναστευτικό οδοστρωτήρα” για την δική μας δημογραφική επιδημική (αν μη προσθανάτια) συρρίκνωση.
Μέσα σ᾽ αυτήν την διαθρησκειακή και διαφυλετική χοάνη, οι δημογραφικοί σχηματισμοί αποκτούν μιάν αφύσικη ανισορροπία. Οι μουσουλμάνοι διά της παραδοσιακής θρησκευτικότητάς τους εξυπηρετούν φανατικά την ανέκαθεν διαφυλική πρακτικότητα και τη συνεχιζόμενη δημογραφική τους αύξηση! Σε αντίθεση με τον… “προοδευμένο” δυτικό άνθρωπο της διαφυλικής αλλοτρίωσης και της δημογραφικής συρρίκνωσης, στον οποίο εξομοιωνόμαστε και εμείς με μιάν οριακή συρρίκνωση επί της γεωγραφικής μεθορίου μεταξύ χριστιανικού και εμπολέμου μουσουλμανικού κόσμου!
Εδώ θα σταθώ και θα προβώ σε μιάν παρουσίαση μερικών θεμελιωδών παραμέτρων του δημογραφικού προβλήματος της χριστιανικής Δύσης, από το οποίο έχουμε εισπράξει ή επιλέξει πρότυπα κοινωνισμού, πρότυπα διαφυλετισμού, πρότυπα επιβίωσης και ζωής, σε πείσμα της ιστορικής μας φυλετικής επιβίωσης.
Ήδη, επί της Συνάξεως των Προκαθημένων κατά τη διάρκεια της περυσινής Διορθοδόξου προετοιμασίας της ερχόμενης Μεγάλης Συνόδου, επισημάνθηκε και αυτή η παράμετρος του δημογραφικού προβλήματος που πιέζει ως πρόβλημα και σύνολο το Διορθόδοξο πεδίο:
«Παρατηρούμε όντως στις δυτικές κοινωνίες ζυμώσεις που γεννούν δέος. Βλέπουμε ένα κρεσέντο προβολής νέων ιδεών περί το φύλο. Διακηρύσσεται ως φυσιολογικό να θέλει ο άνθρωπος να βιώνει τη συνάντησή του με τον άλλο άνθρωπο και γενικά την ζωή του, χωρίς τη “δέσμευση” να φανερώνει μόνιμα γνωρίσματα συγκεκριμένου φύλου. Προωθείται δηλαδή ως πρότυπο ένας τύπος ανθρώπου με ασαφές φύλο, όσο αλλόκοτος και αν είναι στην πανανθρώπινη συνείδηση και εντελώς ξένος προς τη “θεόπλαστη φύση” της χριστιανικής ανθρωπολογίας. Το άτομο βαυκαλίζεται με… αέρα ελευθερίας από τα “βάρη” των άκαμπτων “έμφυλων στερεοτύπων”! Ο θεσμός, που πρώτος πλήττεται, είναι ο μέχρι τώρα γνωστός μας γάμος. Νέα σχήματα συμβιώσεων χαλαρών και εκτός προδιαγραφών για τη βιολογική συνέχεια του ανθρωπίνου γένους, προβάλλονται ως ισόκυρα προς αυτόν. Η “αγάπη”, που στο όνομά της ομνύουν οι “αναδομητές” της φύσης, προς όποιον και αν απευθύνεται… θεραπεύει μάλλον ναρκισσιστικές ορμές, παρά οράματα συνεργιών αγάπης καρποφόρων σε κοινωνίες με μέλλον αθανασίας. Στις αναθεωρητικές αυτές περί φύλου περιπλανήσεις, εκτός των άλλων, το φεμινιστικό κίνημα βρίσκει ερείσματα να βάλλει κατά της φυσικής γενετήσιας τάξης, την οποία μέμφεται ότι ευνοεί τον άνδρα στην κοινωνική του ανάδειξη σε βάρος της γυναίκας, κατανέμοντας άνισα τα βάρη της συνέχειας της ζωής στα δύο φύλα!…
»Στο δεύτερο ήμισυ του 20ου αιώνα, έζησε στην Ελλάδα όπου και απεβίωσε ο αυστριακός Ρωμαιοκαθολικός ιερέας Λαυρέντιος Γκεμερέϋ. Δήλωνε “πολιτισμικός πρόσφυγας”. Λάτρης της ανατολικής εκδοχής του ευρωπαικού πνεύματος και δεινός κριτής της δυτικής κουλτούρας, δημοσίευσε το 1977 το βιβλίο “Η δύση της Δύσης” (εκδ. Παπαζήση). Κινείται στα πλαίσια τα ιστορικοκοινωνικό-φιλοσοφικά… Γράφει: “Πως εξελίχθηκε το κορίτσι σε δευτερεύοντα γιό…, πως έγινε η μητέρα μια μέγαιρα της έκτρωσης, συνεχής καταναλώτρια του “χαπιού”, πως κατάντησε η γυναίκα του μεσαίωνα που ονομαζόταν Ma-Dame, Madonna, Δέσποινα,… μέσα στην ανδρική πλειονότητα, στην διακοσμητική “κυρία καθηγήτρια”, “κυρία υπουργίνα”…; … Ένα φαίνεται σίγουρο: η ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η γυναίκα της μεταγενέστερης αστικής κοινωνίας είναι θαυμάσια προκαθορισμένη στο να επιταχύνει το τέλος αυτής της κοινωνίας με τη συνεχή μείωση της γεννητικότητας. Με την παύση της μητρότητας παύει η ίδια η ανθρώπινη ζωή ― εκτός αν η χημική βιομηχανία αναλάβει την αναπαραγωγή του ανθρώπου. Θα είναι άραγε αυτό το επόμενο κεφάλαιο της Τεχνολογικής Επανάστασης; Ένας τέλειος κόσμος του ρομπότ, μια ανθρωπότητα χωρίς φύλο” (σελ. 141, 143)…
»Το ότι η Ευρώπη περιθάλπει τους θαλασσοδαρμένους ναυαγούς είναι αξιέπαινη. Το τραγικό, όμως, γι᾽ αυτήν δεν κρύβεται: τελικά, σ᾽ αυτούς προσβλέπει για να κρατήσει σε λειτουργία τον παραγωγικό ιστό της και όρθιο το ασφαλιστικό της σύστημα των γερασμένων γηγενών πληθυσμών της. Επισήμως εκτιμάται ότι η ΕΕ θα χρειασθεί να ενσωματώσει κάπου 56 εκατομμύρια εργαζομένων μεταναστών μέχρι το 2050 “προκειμένου να καταπολεμηθεί η μείωση του εργατικού δυναμικού” (ιστότοπος Ευρωπαικού Κοινοβουλίου europarl.europa.eu). Πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να δεχθεί την εισροή άνω των 150 εκατομμυρίων νέων ανθρώπων στον ευρωπαικό χώρο.
»…“δύση της Δύσης”, κατά τον Λ. Γκεμερέϋ λοιπόν, δεν σημαίνει ακατοίκητη Δύση. Σημαίνει το τέρμα του περίφημου χριστιανικού δυτικού πολιτισμού. Ίσως τα περίλαμπρα χριστιανικά μνημεία της γηραιάς μας ηπείρου θα τα επιδεικνύουν κάποτε ως μουσειακά εκθέματα νεήλυδες λαοί, ως επί το πλείστον μουσουλμάνοι, μια και γι᾽ αυτούς η πολυτεκνία είναι καθήκον ιερό! Αντίθετα, οι “χριστιανικοί” λαοί της Δύσης, αφού διαβάλαμε και απορρίψαμε το χριστιανικό μας παρελθόν, προβάλλουμε σαν πρόταση προόδου σε όλο τον κόσμο την ύβρη μιάς μεταλλαγμένης φυσικής τάξης. Κατ᾽ ουσίαν, ένα πολιτισμό ξεπεσμένων λαών σε επιθανάτια κλίνη. Κάποιοι ήδη τον ονομάζουν “κουλτούρα θανάτου”!…
»…Έρχεται πάντως στο νού η ρήση του σπουδαίου Άγγλου ιστορικού Άρνολντ Τόϋνμπνη, που έχει πεί: “Οι πολιτισμοί, όταν χάνονται, είναι θύματα αυτοκτονίας, όχι δολοφονίας”!» [Επικαλούμαι ένα αποκαλυπτικό κείμενο του Ελευθερίου Χ. Οικονομάκου, που δημοσιεύθηκε σε έξι (6) συνέχειες με τίτλο “Το μήνυμα της Εκκλησίας για τη γυναίκα, σε καιρούς φεμινιστικής υστερίας”, στο περιοδικό “Ορθόδοξη Μαρτυρία” του Παγκυπρίου Συλλόγου Ορθοδόξου Παραδόσεως “Οι φίλοι του Αγίου Όρους”· και συγκεκριμένα από την 6η συνέχεια, του τ. 106, Άνοιξης-Καλοκαιριού 2015, σσ. 34-39].
Δώσαμε ήδη εικονικά το ευρύτατο Ευρωπαικό πλαίσιο της δημογραφικής συρρίκνωσης και της δημογραφικής ανάκρασης και πολιτισμικής αλλοίωσης, όχι μόνον ως αναπόφευκτο ιστορικό φαινόμενο, αλλά ―δυστυχώς― ως διευρωπαική (και διεθνική) πολιτική! Καί αυτό φαίνεται να συντελείται όχι με την επίσημη εκλογική κατάφαση των Ευρωπαικών λαών, αλλά με την επίσημη δημογραφική κατάντια των λαών ως κατάφαση ελευθεριότητας στα διευρωπαικά όργανα διοίκησης!
ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟΥ
Καί εστιάζουμε στα επίσημα δημογραφικά δεδομένα για την Ελλάδα.
1ον) Ποιά είναι η εικόνα του προβλήματος αντικειμενικά;
2ον) Προς τι μας αφορά εμάς ειδικά το πρόβλημα αυτό, σαν πρόκληση και πρόκριμα, για μια εκκλησιαστική του θέαση και αντιμετώπιση;
και 3ον) Τι θα οφείλαμε (ή ―έστω― τι θα μπορούσαμε) να πράξουμε, προς την μεθόδευση κάποιας επίλυσής του, αν όχι της ουσιαστικής λύσης του;
1ον)
Το πρόβλημα το δημογραφικό της Ελλάδος είναι ληξιπρόθεσμο (επί τα χείρω), μας βεβαιώνουν οι επίσημες διεθνείς εκτιμήσεις… Καί η παθολογία της γενετικής στον ποιμαινόμενο δικό μας εθνικό χώρο, δεν έχει μόνο πνευματικές διαστάσεις, αλλά και ιατρικώς παθολογικές. Πρόσφατα η Ελληνική Στατιστική Αρχή έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου, λέγοντας ότι είναι δραματικές οι εξελίξεις για τα δημογραφικά μεγέθη της χώρας μας.
Καί η Ελληνική Γεροντολογική και Γηριατρική Εταιρεία (ΕΓΓΕ) «καταγράφει τον τρίτο χαμηλότερο δείκτη γεννήσεως (9%) στην Ευρωπαική Ένωση, ενώ εκτιμάται ότι το 2030, ένας στους τρεις έλληνες θα είναι άνω των 65 ετών. Η Ελλάδα βρίσκεται στις πρώτες θέσεις μεταξύ των χωρών-μελών της Ευρωπαικής Ένωσης σε γηράσκοντα πληθυσμό με ποσοστό αύξησης 21,5%, το διάστημα 2001-2006 πίσω από την Ισπανία και την Ποροτογαλία. Τονίζεται επίσης ότι: η υπογεννητικότητα, η γήρανση και το αρνητικό ισοζύγιο μετανάστευσης αναμένεται να οδηγήσουν σε μείωση του πληθυσμού της Ελλάδος σε 8.600.000 κατοίκους το 2060». («Δημοκρατία», 2 Οκτωβρίου 2005) 1α)
Ήδη στην τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα, η Ακαδημία Αθηνών συνέταξε επίσημη Έκθεση για το δημογραφικό. Ο “Πανελλήνιος Σύνδεσμος Γονέων Τριών Παιδιών” είχε στείλει υπόμνημα στους τότε βουλευτές για τον υπ᾽ αριθμόν 1 εθνικό κίνδυνο: την γήρανση του πληθυσμού μας, με τον υψηλότερο ρυθμό σε όλη την Ευρώπη! Είχε συσταθεί το “Ίδρυμα Αντιμετώπισης Δημογραφικού Προβλήματος” με πρόεδρο τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, καθώς και το Σωματείο Φίλων του Ιδρύματος. Το Σωματείο εξέδωσε μελέτη-βιβλίο του Καθηγητή του Μετσοβείου Τζιαφέττα με τον αποκαλυπτικό τίτλο “Η Ελλάς γηράσκουσα”. Εκεί σημειωνόταν:
« Το πρώτο τρίμηνο του 1987…, για πρώτη φορά στη δημογραφική ιστορία της χώρας, οι θάνατοι ξεπέρασαν συνολικά τις γεννήσεις… μετά το 1987, θεωρείται ότι αρχίζει η τρίτη μεταπολεμική δημογραφική περίοδος της χώρας, όπου η γονιμότητα έφθασε σε πολύ χαμηλά επίπεδα, πολύ κάτω από το όριο αντικαταστάσεως των γενεών. Η αύξηση της γηράνσεως θα οδηγήσει σε μία υπερ–εκπροσώπηση των γερόντων σε όλες τις βαθμίδες της κοινωνικής και της πολιτικής ζωής, με όλα τα συμπαρομαρτούντα φαινόμενα, που δεν διακρίνονται —φυσικά— για την προοδευτικότητά τους… Τέλος, θα πρέπει να επισημανθούν και οι καθαρά κοινωνικές επιπτώσεις, που επιτείνονται με την αύξηση της αγαμίας, της διαζυγιότητας και της ατεκνίας, οι οποίες συμβάλλουν στην αποδυνάμωση του θεσμούτής οικογενείας και την ενίσχυση των κοινωνικών ασθενειών (ναρκωτικά, εγκληματικότητα κ.λπ.)…».
Στη συνέχεια ο καθηγητής σημείωνε την αντιστοιχία της σημερινής, με τις δύο προηγούμενες ιστορικές δημογραφικές κρίσεις της χώρας: η πρώτη ήταν το 2ο αιώνα π.Χ., τότε που κατέλαβαν τον ελληνικό χώρο οι Ρωμαίοι· η δεύτερη ήταν τον 13ο έως 15ο μ.Χ. αιώνα, τότε που υποδουλώθηκε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία στους Τούρκους· η τρίτη είναι σημερινή, «όπου, παρά τις αλλαγές στον τρόπο συμπεριφοράς των λαών, εξακολουθεί να υπάρχει αυξανόμενη η πληθυσμιακή ανισότητα με τους γείτονες. Αν την ποσοτική αυτή διαφορά συνεπικουρήσει και η ποιοτική υποβάθμιση του λαού, τότε δεν θα είναι μακριά η πνευματική και φυσική του υποτέλεια».
Τα σχολιάσαμε επανειλημμένα και από τον Ρ/Σ της Εκκλησίας μας. Μιλούσαμε για την συνυπευθυνότητα όλων μας. Γιά τους πολιτειακούς φορείς και την ευθύνη παρεμβατικής δημογραφικής πολιτικής. Γιά τη μοναδική δυναμική παρεμβατικότητα των Συλλόγων Τριτέκνων και Πολυτέκνων. Καί ευθέως διαλαλούσαμε ότι η ύπαρξη πολυτέκνων οικογενειών οφείλεται, κατά πολύ μεγάλο ποσοστό, στην πίστη των γονέων στην Πρόνοια του Θεού, στην αυταπάρνηση–υπακοή τους στο θείο θέλημα και στην τροφοδοσία τους με τη διδασκαλία και τη ζωή της Εκκλησίας. Δίχως αυτές τις προϋποθέσεις δεν ξεπερνιέται ο ατομισμός και η εγωκεντρικότητα, οι βασικές αιτίες της αλλοτριώσεώς μας και του δημογραφικού μας προβλήματος, από τη σκοπιά της ατομικής–προσωπικής ευθύνης.
1β)
Η δημογραφική συρρίκνωση ωσάν ανίατη εθνολογική επιδημία συνεχίζεται!
Διαβάσαμε στην ιστοσελίδα “Αγιορείτικο Βήμα” στα “Κοινωνικά”, 13 Ιουνίου φέτος:
«Την πρώτη θέση πανευρωπαϊκά στις διακοπές κυήσεων καταλαμβάνει πλέον η Ελλάδα, καθώς το 22% των Ελληνίδων δηλώνει ότι έχει κάνει τουλάχιστον μία έκτρωση, ενώ το 10% των γυναικών που υφίστανται τέτοιου είδους επεμβάσεις είναι εφηβικής ηλικίας.
»Σύμφωνα με στοιχεία του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας, 40.000 εκτρώσεις τον χρόνο στην Ελλάδα αποφασίζονται από κορίτσια κάτω των 18 ετών,… σύμφωνα με έρευνα του Αρεταίειου Νοσοκομείου ένα στα τέσσερα κορίτσια ηλικίας 14 έως 17 ετών έχει κάνει έκτρωση, … οι μισές έφηβες που κάνουν έκτρωση δεν έχουν ενημερώσει ούτε τη μητέρα τους. Μία στις 1.000 γυναίκες που κάνουν διακοπή κύησης παρουσιάζει αιμορραγία κατά την επέμβαση ή τις πρώτες 24 ώρες μετά από αυτήν. Το 44% των γυναικών που έχουν κάνει έκτρωση εμφανίζει νευρικές διαταραχές, και 25% επισκέπτεται ψυχίατρο.
»Τα στοιχεία αυτά επικαλείται ο αναπληρωτής καθηγητής μαιευτικής και γυναικολογίας στο ΑΠΘ και αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Εταιρείας Ουρογυναικολογίας, Θεοχάρης Ταντανάσης, [σε παρουσίαση του με τίτλο “Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των νέων. Όρια και προτεραιότητες” , που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του 1ου Σεμιναρίου Ψυχοσωματικής στη Μαιευτική Γυναικολογία, το οποίο διοργάνωσε η Β΄ Μαιευτική Γυναικολογική Κλινική του ΑΠΘ.
»Τα αίτια της θλιβερής πρωτιάς: “Πρόκειται για μια θλιβερή πρωτιά, που σχετίζεται ―όσο ποτέ, τα τελευταία χρόνια― και με παράγοντες που διαμορφώνουν η οικονομική κρίση, η αβεβαιότητα και η αύξηση της ανεργίας” επισημαίνει ο κ. Ταντανάσης στο ΑΠΕ― ΜΠΕ».
( http://www.agioritikovima.gr/koinοnika/item/61623-την-πρωτιά-έχει-η-ελλάδα-στις-εκτρώσεις-σε-όλη-την-ευρώπη! 13/6/15 – 3:31 μ.μ.)
1γ)
«Σοκάρει η έρευνα του ΟΗΕ: Το 2080 θα έχουν απομείνει μόνο 7,7 εκατομμύρια Έλληνες!
»Εθνοκτονία σε εξέλιξη: Σοκάρει η πρόβλεψη της Eurostat για τον πληθυσμό της Ελλάδας το 2080
»ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΙΜΝΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ.
»Όποιος διαβάζει την πρόβλεψη της Eurostat για τον πληθυσμό της Ελλάδας το 2080, καταλαβαίνει ότι πρόκειται για ασύλληπτο νούμερο, αδιανόητο και φοβερά αποκαρδιωτικό… Με βάση τα στατιστικά των γεννήσεων- θανάτων από το 2011 και μετά, αλλά και με βάση τη μαζική μετανάστευση νέων και οικογενειών στο εξωτερικό, η Ελλάδα βρίσκεται στο χειρότερο σημείο δημογραφικής κατάρρευσης. Δυστυχώς, οι αρμόδιοι εφησυχάζουν αδικαιολόγητα. Πλήρης αδιαφορία από την Πολιτεία.»
( http://www.enikonomia.gr/ timelines / 16964, Oi-ektimhseis-ths-Eurostat-gia-ton-plh8ysmo-twn-eyrwpaikwn-xwrwn-ews-to-2080.html )
«Να σημειώσουμε ότι μέχρι 6 Μαρτίου 2015 το ισοζύγιο συνέχιζε να είναι αρνητικό, με τους θανάτους περίπου στις 26.000, και τις γεννήσεις στις 15.500, σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία. Η Ελλάδα σβήνει δημογραφικά και κανείς δεν συγκινείται. Θα αδειάσουν τα σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτοβάθμιας εκπαίδευσης, θα ερημώσουν οι παραμεθόριες περιοχές και τα νησιά, η Ελλάδα θα μετατραπεί σε «κρανίου τόπο» …».
( https://ierapostoli.wordpress.com/2015/01/06/sok_genoktonia_2014/ )
[ Πρβλ. και αρχείο του Υπουργείου Εσωτερικών ( με ενημέρωση 5/1/2015 ) statlix-05012015
http://www.skai.gr/news/greece/article/266569/elstat-peraitero-meiosi-ton-genniseon-perusi-diplasies-stin-tourkia/
http://www.ypes.gr/el/Ministry/Actions/PlhroforiakaSystLixDim/
https://ierapostoli.wordpress.com/2013/08/04/genniseis-2012_sok/ ]
Το είχε προαναγγείλει παλαιόθεν και ο τότε Πρωθυπουργός της Τουρκίας Οζάλ πως σε λίγα χρόνια, με την υπογεννητικότητα που παρατηρείται στην Ελλάδα, το Αιγαίο θα μας αυτοπαραδοθεί αμαχητί!
Επιπλέον, οι διακινούμενες εκατοντάδες χιλιάδων μεταναστών μουσουλμάνων θα (αυτο)προωθηθούν όλοι τους στην Κεντρική και Δυτική Ευρώπη; Ή σταδιακά θα “αποκλεισθούν” αναγκαστικά στον Ευρωπαικό νότο και μάλιστα στο δικό μας τελικόπρωτο χώρο προωθήσεως, όπως συνομολογήσαμε διά του τότε Πρωθυπουργού κ. Σημίτη κατά την συμφωνία του “Δουβλίνου-2”; Το υπό ανέγερσιν μουσουλμανικό τέμενος σχεδιασμένο να ανεγερθεί, πριν κι από το τελευταία διογκούμενο ασίγαστο μεταναστευτικό ρεύμα!) δεν είναι τάχα ένα θεατό πρόκριμα δημογραφικής αλλοίωσης του σύγχρονου Ελληνισμού;
Έχουμε νέους πολιτικοθρησκευτικούς σχεδιασμούς επί του παγκόσμιου χάρτη δημογραφικών συνθέσεων, με την έντονη θρησκευτική διακριτότητα σαν σημαία. Καί αυτά διενεργούνται διά των ανθρώπων του πόνου και των πολέμων της νότιας Ευρασίας, που προωθούνται σήμερα ως πρόσφυγες, αύριο ως συγκάτοικοι, μεθαύριο ως δημογραφικοί ρυθμιστές, παραμεθαύριο ως πολιτιστικοί αλλοιωτές ακόμη και εδώ στο χώρο τον στενά Ελλαδικό. Μιά αλλοίωση διακριτή στο εγγύς μέλλον, όπως συντελέσθηκε από τα μισά της ιστορίας της Ρωμηοσύνης στην Ανατολή, στην Παλαιστίνη και τη Συρία και την Αρμενία και στη Βόρειο Αφρική.
Ο οικονομικός παράγοντας αρχαιόθεν ρύθμιζε τις κινήσεις όλων των λαών. Στη διεθνική σκακιέρα, ένα κράτος δημογραφικά συρρικνωμένο είναι ευχείρωτο, αντί να είναι δημιουργικά συμμετοχικό.
Χρειάζεται σθένος χαλυβδωμένο από την ενάργεια της πίστεως, εις τρόπον ώστε να διακηρυχθεί με στεντόρεια φωνή στους εγγύς και τους μακράν ότι η χώρα μας, που είναι ποτισμένη με αίματα ηρώων και μαρτύρων της πίστεώς μας, δεν αποδέχεται να κληροδοτηθεί σε ανθρώπους αλλοθρήσκους.
1δ)
Να παράσχουμε άλλο ένα επίσημο στατιστικό δελτίο επί του δημογραφικού.
«Είναι γνωστό ότι η Ελλάδα, όπως και πολλές άλλες ευρωπαικές χώρες, αντιμετωπίζει οξύ δημογραφικό πρόβλημα. Σε σχετικούς πίνακες της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας φαίνεται πόσο αυξάνεται η υπογεννητικότητα στη χώρα μας τα τελευταία εβδομήντα χρόνια.
»Το έτος 1935 αναλογούσαν 28,16 γεννήσεις στους 1000 κατοίκους, ενώ το 2005 αναλογούν μόλις 09,69. Γι` αυτό ακριβώς είχε συσταθεί την προηγούμενη δεκαετία και η περίφημη διακομματική επιτροπή της Βουλής που, αφού μελέτησε και κατέγραψε το πρόβλημα, υπέβαλε σχετικές
προτάσεις, που, δυστυχώς, κατά το πλείστον αγνοήθηκαν. Αλλά και πολλοί φορείς και μεμονωμένοι πολίτες ασχολούνται με το θέμα και υπάρχουν ανοιχτοί οι προβληματισμοί.
»Ωστόσο φαίνεται ότι η συζήτηση γίνεται ως επί το πλείστον με την απουσία της γυναίκας. Γι` αυτό πάρα πολύ συχνά ακούγονται προτροπές και επιχειρήματα που όχι απλώς δεν την αγγίζουν, αλλά την προσβάλλουν και την εκνευρίζουν κιόλας. Διότι δεν θα πεισθεί η γυναίκα να φέρει παιδιά στον κόσμο με το επιχείρημα ότι «χρειαζόμαστε στρατιώτες» η ότι «πρέπει να σώσουμε τα ασφαλιστικά ταμεία». Βεβαίως και στρατιώτες θα έχουμε και τα ασφαλιστικά ταμεία θα βοηθηθούν, όταν γεννηθούν παιδιά, αλλά θα προκύψει ως συνέπεια, ως αποτέλεσμα όχι ως αιτία, κάτι τέτοιο δεν χωράει στα μητρικά όνειρα. Ούτε πάλι η αντιμετώπισή της ως παιδοποιητικής μηχανής την κολακεύει ιδιαίτερα…»
Θα σταθώ λίγο σε μιάν λίαν αξιόλογη παρατήρηση, προς την κατεύθυνση αποτελεσματικής λύσεως του προβλήματος:
«…Θεωρούν πολλοί ότι το δημογραφικό είναι οικονομικό κυρίως θέμα. Αν όμως η κύρια αιτία για την αποφυγή της απόκτησης παιδιών ήταν η έλλειψη επαρκούς εισοδήματος τα πράγματα θα ήταν πολύ απλά και οι ευπορότερες τάξεις θα είχαν περισσότερα παιδιά …; Ξεχνούν ότι τα παιδιά από συνειδητοποιημένους γονιούς έρχονται ως καρπός και ως επιστέγασμα του περισσεύματος της αγάπης και με κάθε παιδί που γεννιέται αυτή η αγάπη αυξάνεται και βαθαίνει…».
Εδώ βρίσκεται η “λυδία λίθος” για τη λύση του προβλήματος από πλευράς κοινωνίας. Καί η ποιμαντική μας τέτοια λύση πρέπει να δρομολογήσει, με τις οποιεσδήποτε παρεμβάσεις, με την οποιαδήποτε ρεαλιστική οργανωτικότητά της.
1ε)
Όλα αυτά τα βλέπουμε δημοσιευμένα κατά καιρούς στις επαρχιακές εφημερίδες, χωρίς βεβαίως να δύνανται να προτείνουν λύσεις θεραπείας σε μια εκτεταμένη κοινωνική και εθνική ΠΛΗΓΗ.
Π.χ. τέλη της παρελθούσης χρονιάς, οι τοπικές εφημερίδες του Κιλκίς (ασφαλώς και άλλων πόλεων), δημοσιοποίησαν θλιβερότατα συγκριτικά δημογραφικά δεδομένα της τριετίας 2011-2013. Ανά έτος στην τριετία αυτή, παρά τη συγκριτική αύξηση των γάμων ή των “συμφώνων συμβίωσης” (όχι αποκλειστικά μεταξύ συνελλήνων ανδρών-γυναικών), ωστόσο παρατηρήθηκε μεγάλη μείωση των γεννήσεων! Η μέση ηλικία των γυναικών που νυμφεύονται κινείται περί το 29ο έτος, των δε ανδρών περί το 32ο έτος· και αυτό έχει τεράστια σημασία, αν το εντάξουμε στην προιούσα κρίση, την ανεργία, τη μετανάστευση των νέων μας.
Το υστέρημα των αντικειμενικών συνθηκών με κάθετους ρυθμούς όξυνσης (ανεργία, μετανάστευση) προκαλεί “υστέρηση” αντοχών, “υστέρηση” ήθους αγάπης, και αυτό απηχείται στον (οριακά υπό κρίσιν) οικογενειακό θεσμό στη χώρα μας και στο κρισιμότατο δημογραφικό μας πρόβλημα.
2ον)
ΟΨΕΙΣ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΩΣ
Το σήμερα και το αύριο αυτού του τεραστίου προβλήματος, που τίθεται ενώπιόν μας ως ζήτημα θεραπείας ή συμμετοχικής θεραπείας, είναι κρισιμότατο. Το ιστορικό εθνικό μας χθες ήταν μεν οδυνηρό και κρίσιμο δημογραφικά, αλλά ήταν και αντιμετωπίσιμο στις τότε συντεταγμένες του, τις κρατικές, τις οικονομικές, τις κοινωνικές. Εκείνο το θλιβερό “χθες” προσπόρισε στον γηγενή ελληνισμό της αρχαιόθεν πατρίδος μας τον ελληνικό προσφυγισμό. Εκείνο το πολύτιμο “χθες”, ακόμη και μετά από τις ταλαιπωρίες των παγκοσμίων πολέμων και της μετανάστευσης, προσπόρισε τελικά στον γηγενή ελληνισμό μας πρώτα τα επιδόματα των μεταναστών, ύστερα την επάνοδο των συνταξιούχων οικονομικών μεταναστατών μας, μια πολύ σημαντική συνδρομή στη δημογραφική και την οικονομική βελτίωση του πατρώου εθνικού χώρου. Εκείνο το πολύτιμο “χθες” με την ενθουσιώδη Ευρωπαική ένταξη και τα Κοινοτικά Προγράμματα Στήριξης, επιδότησε την αναπτυξιακή και οικονομική βελτιστοποίηση της χώρας, χωρίς ωστόσο να μας απαλλάξει από την σημερινή οικονομική κρίση και τη δημογραφική συρρίκνωση, σε βάρος της χώρας μας. Εκείνο το πολύτιμο “χθες” έφυγε πλέον και δεν επανέρχεται.
Στο “χθες” του δημογραφικού προβλήματος σταθήκαμε ως Ιεραρχία με την συνήθη θεσμική λογική επιμερισμού και σχεδιασμού, τουτέστιν με την καθιερωμένη θεσμική πρακτική του ελάχιστου τυπικού ενδιαφέροντος, της μετάθεσης, της αναβολής, για τα οποία ευθυνόμαστε όλοι οι “χθεσινοί”, και καλούμεθα να νιώσουμε την ευθύνη μας όλοι οι “σημερινοί”. Να μην το αφήσουμε στους “αυριανούς”. Δεν μας παίρνει πλέον ο καιρός.
Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος και από συμφώνου τα δύο Συνοδικά μας Σώματα δημιουργήσαμε το 1999 την «Ειδική Συνοδική Επιτροπή Γάμου, Οικογενείας και Δημογραφικού Προβλήματος».
Ήδη από τη Συνοδική περίοδο 1998-᾽99 ορίσαμε επί της Ιεραρχίας συζήτηση για το Δημογραφικό πρόβλημα της χώρας μας, με εισηγητή τον τότε Νεαπόλεως & Σταυρουπόλεως μακαριστό κυρό Διονύσιο.
Αλλά το μοναδικό πρακτικό μέτρο που ελάβαμε τότε (η πρόταση δική μας στη Συνοδική περίοδο 1998-᾽99, και έγινε ασμένως αποδεκτή, δόξα τω Θεώ!): ήταν να επιδοτεί η Εκκλησία της Ελλάδος το τρίτο παιδί των χριστιανικών οικογενειών της Θράκης. Μέχρι σήμερα, πολλοί εκ των Μητροπολιτών καθώς και η Τράπεζα Πειραιώς, συνεισφέρουν στο Συνοδικό αυτό άμεσα ρεαλιστικό μέτρο. Πρόκειται για ένα “ηρωικό” μέτρο του χθες και του σήμερα, με αντίκρισμα στο αύριο. Αναγνωρίζεται πρακτικά η πολύ μεγάλη σημασία και αξία και άμεση πρακτική συμβολή του στις δημογραφικές ισορροπίες της παραμελημένης σχεδιαστικά Θράκης μας. [βλ. πρόσφατη έκδοση από το Ίδρυμα Μελετών Θράκης]!
Εκ παραλλήλου, τα τελευταία χρόνια, επί της Συνόδου της Ιεραρχίας είχαμε ειδική διερεύνηση του συναφούς προβλήματος της οικογένειας. Τα ειδικά φυλλάδια της Εκκλησίας μας “Προς το λαό” αναφέρονταν στο ζήτημα της οικογένειας, ως φυσικής κοινωνικής μήτρας της ανθρώπινης ζωής και ανατροφής (βλ. το ενημερωμένο και θαυμάσιο φυλλάδιο 47, Δεκέμβριος 2013, “Οικογένεια και κοινωνία σε κρίση σήμερα”).
Στην ίδια προοπτική, ειδικά όμως προς τα κληρικολαικά στελέχη της εκκλησιαστικής ποιμαντικής, κινούνται και οι αυτοτελείς σχετικές εκδόσεις της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής Λειτουργικής Αναγεννήσεως, ως επί παραδείγματι με την έκδοση “Ο Γάμος στην Ορθόδοξη Εκκλησία” (Αθήνα 2004). Εύχρηστα καθώς είναι, παρέχουν επιμορφωτικό υλικό, τόσο αναγκαίο για την ενημέρωση, κατάρτιση και ποιμαντική έμπνευση των διακόνων της εκκλησιαστικής μαρτυρίας. Σ᾽ αυτήν την έκδοση που μνημονεύσαμε, διαβάζουμε την εισαγωγική υπόμνηση της εισηγήσεως του ομότιμου Καθηγητή του Παν/μίου Αθηνών κ. Σπυρίδωνος Τρωιάνου: «Η σύνδεση ιεροτελεστίας και συνάψεως Γάμου, που συντελέστηκε με τη Νεαρά 89 του Λέοντος Στ΄ του Σοφού (τέλη 9ου αι.), αφού διατηρήθηκε σε όλη τη βυζαντινή περίοδο και την τουρκοκρατία, πέρασε στη νομοθεσία του νεώτερου ελληνικού κράτους με το διάταγμα της Αντιβασιλείας της 23ης Φεβρουαρίου/ 7ης Μαρτίου 1835 και εξακολούθησε να ισχύει με το παλαιό άρθρο 1367 του Αστικού Κώδικα έως το 1982» (βλ. Πρακτικά Δ΄ Πανελληνίου Λειτουργικού Συμποσίου, Αθήναι 2004, σ. 67).
Αυτό που ίσχυσε επί μια χιλιετία άρχισε να ανατρέπεται νομοθετικά στη δεκαετία του 1990! Καί συνεχίζει να σαθροποιείται με το απατηλό επίχρισμα του εκσυγχρονισμού, με το πρόσχημα σεβασμού των ατομικών δικαιωμάτων, σε κάθετη αντιπαράθεση προς εκείνο που θα χαρακτηρίζαμε κοινωνισμό και κοινωνικότητα, κατάφαση του ανθρώπου ως προσώπου (δια)κοινωνίας. Σταθερά από το 2008 μέχρι σήμερα προχωρεί θεσμικά η οριστική κρατική κατάφαση και υιοθέτηση όχι της οικογένειας, αλλά της αποσάθρωσής της. Τα έχετε σημειώσει με νηφάλιο σαφή ποιμαντικό λόγο Υμείς, Μακαριώτατε, ως από Συνόδου στην τελευταία επιστολή Σας προς το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Καί από κοντά, εκφράζοντας την καθολική μας αγανάκτηση και αφυπνιστική διαφωνία, τα έχουν διαδηλώσει και άλλοι αδελφοί Αρχιερείς. Ωστόσο οι εκάστοτε κρατικοί ταγοί, μέσα στη χοάνη της αλλοτρίωσης, δεν ενδιαφέρονται για το εύρος των αντικοινωνικών επιδημιών (αν όχι και επιθανατίων λοιμωδών αντικοινωνικών ασθενειών). Ο κόσμος της κατακλυσμικής “προόδου” και το κράτος μας ως πρόσδουλος αποδέκτης, δεν ενδιαφέρονται γι᾽ αυτό που θεολογικά και ανθρωπολογικά θα χαρακτηρίζαμε ως Αδαμική επιλογή της αρρωστίας και της εμπαθείας και της νεκροποιού αναιδείας. Αυτό δεν έχει απλώς μιάν αντι-ηθική διάσταση, αλλά οντολογική κρισιμότητα για την ανθρωπότητα. Όπως πολύ σοφά, Μακαριώτατε, εμνήσθητε του Ολιβιέ Κλεμάν στην Προσφώνησή Σας προς την Τακτική Σύγκληση της Ιεραρχίας του Οκτωβρίου 2013: «η Δύση θέτει την ανθρωπότητα μπροστά στα έσχατα προβλήματα. Ο άνθρωπος, σήμερα, γίνεται όλος ένα πρόβλημα» (βλ. Εκκλησία, έτος 90ο, τ. 9 [Οκτώβριος 2013], σ. 620β).
ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ
Θεολογικά ―θα έλεγε κανείς― δεν μας αφορά το ζήτημα της δημογραφικής συρρίκνωσης. Η Εκκλησία θεολογικώς δεν είναι μια “εθνογεννήτρια” κοινωνική δύναμη,
θεολογικώς δεν είναι μια τυπική “εθνοσώτειρα” κοινωνική δύναμη. Ενεικονίζοντας σωτηριωδώς και ποιμαντορικώς την άκτιστη ενοποιό αγάπη του Τριαδικού Θεού, εύχεται “υπέρ της των πάντων ενώσεως”, τουτέστιν όλων των λαών εν τη Εκκλησία υπό μία κοινή Ορθόδοξη πίστη. Απτά παραδείγματα οι Άγιοι του 20ου αιώνα και όλων των αιώνων της ιστορικής εκκλησιαστικής διαχρονίας. Ο εθνοφυλετικός αποκλειστικισμός ήδη καταδικάστηκε από τα 1872, όταν το Οικουμενικό Πατριαρχείο θεολογικά κι εκκλησιολογικά κατεδίκαζε κάθε εκκλησιαστική υποταγή σε φανατικώς ενδοκοσμικά στενά πλαίσια.
Όμως, ακόμη κι αν θελήσουμε να εγκύψουμε στην πρακτική των Αποστόλων και των μεγάλων Ιεραρχικών μορφών της παραδόσεώς μας, θα διαπιστώσουμε την αγωνία και τον αγώνα για τη διάσωση των ανθρώπων (και βεβαίως του όλου ανθρώπου) μέσα στα συγκεκριμένα ιστορικά δεδομένα. Όταν επί αιώνες αιώνων ένα διανθρώπινο σύνολο ήταν εμβαπτισμένο στην “καινότητα της εν Χριστώ ζωής”, και κινδυνεύει σήμερα να απωλέσει όχι απλώς τις ιστορικές του συντεταγμένες, αλλά προπαντός τον ευλογημένο πολιτισμό της θεανθρωπείας της ζωής του, τότε πως θα αμελήσει η Εκκλησία ποιμαντικά, προσευχητικά, θεολογικά, ανθρωπολογικά, κοινωνικά; για τη δημογραφική του συρρίκνωση; για την πολιτιστική του αλλοτρίωση και αφομοίωση; για την απώλεια του πολιτισμού του; ενός πολιτισμού που άλλοτε εξέφραζε λίγο ή πολύ την βεβαπτισμένη και χριστοποιημένη υπόσταση των ανθρώπων αυτού του εθνικού συνόλου…
Είναι τεράστιο ζήτημα! Χρήζει συνεχούς διερεύνησης και μόνιμης ποιμαντικής αντιμετώπισης, σε Συνοδικό σχεδιασμό, σε Δια-Mητροπολιτική συνεργασία, σε Μητροπολιτικό προγραμματισμό, σε Ενοριακή ποιμαντική δράση κ.ο.κ.
Ο νέος Ελληνισμός είναι η ιστορική σάρκα της Εκκλησίας εδώ στην Ελλάδα ως γένος και κράτος, είναι η ιστορική δοκιμασία της παρουσίας της Εκκλησίας [δι᾽ εμάς εδώ, τους Συνέλληνες και όσους εμφιλοχωρούν πρόσφυγες], είναι η ιστορική ενσάρκωση του κηρύγματος και της όλης ποιμαντικής
Της εδώ στην νεώτερη Ελλάδα. Αν δεν υπήρχε ο Ελληνισμός ως Εκκλησία, αμφιβάλλω εάν θα υπήρχε ως νεώτερος Ελληνισμός! Θα είχε αφομοιωθεί από τους κατακτητές, εν μέρει ή εν όλω. Θα είχε εκτουρκιστεί ή τουλάχιστον εκμουσουλμανιστεί. Θα είχε εκπαπιστεί θρησκειο-πολιτικά κ.λπ. Άλλοτε, επί αιώνες, η εκκλησιαστικότητα (ως τρόπος συνοχής και διάσωσης) και η εθνικότητα (ως ιστορική συνειδητότητα και διαφορότητα) πήγαιναν μαζί, δημιουργούσαν μαζί, ζούσαν μαζί στο φρόνημα και στην καρδιά και στην έκφραση και στην δημιουργία του λαού μας. Ήταν κάτι το φυσιολογικό, διότι έτσι υπήρξαμε, έτσι ζούσαμε, και αυτό κληροδοτούσαμε σε κάθε νέο άνθρωπο, σε κάθε νέα γενιά.
Σήμερα, άνθρωποι και ανθρωποσύνολα (κυρίως οι νέες γενιές) ζούν και δελεάζονται από το άνοιγμα στη διαφορότητα σε ρυθμούς ταχύτερους από ποτέ άλλοτε. Αν κάποτε η διαφορότητα ήταν “ευκαιρία” λίγων, σήμερα είναι ευκαιρία και ευκαιρίες όλων. Δεν υπάρχουν σύνορα επιβίωσης, σύνορα πολιτισμού, σύνορα ηθών, σύνορα αγωγής, σύνορα έκφρασης. Έχουμε το μοναδικό “νόμο”, το “νόμο” της παγκόσμιας ενοποίησης: κοσμικότητα, ελευθεριότητα, διαφορότητα, αλλαγές, αλλο-τρίωση. Δεν ενοχλείται ο σημερινός άνθρωπος, διότι όλα επιτρέπονται, όλα διαφημίζονται, όλα βιώνονται, όλα αλληλο-καταφάσκονται και ανα-κιρνώνται.
Γιά Ελληνισμό θα μιλάμε τώρα;
Γιά Εκκλησία θα μιλάμε τώρα;
Γιά ρίζες αιώνων και ριζιμιό αιωνιότητος θα μιλάμε τώρα;
Τα παιδιά μας δελεάζονται από τα τερατοπαιχνίδια. Οι νέοι μας από τα facebooks και τα ολονύκτια bar. Oι πολιτικοί μας από τον διεθνοποιημένο πρακτικισμό. Οι πολιτισμικοί μας φορείς από την παράδοση ως τουριστική διαφήμιση και θεατρική παράσταση μιάς αλλοτινής ιστορίας. Οι επιστήμονες από την έκπληξη του ελαχιστοκόσμου και του απειροκόσμου. Οι άνθρωποί μας από την επιβεβαίωση του “αυτο-είναι”. Ακόμη και οι θεολόγοι μας από την θεολογική συλλογιστική επί της κοσμικότητος.
Ο καθένας μας συνηθίζει να χαίρεται τις ελεύθερες προσβάσεις του στην παγκοσμιότητα: τηλε-ειδήσεις, τηλε-διαφημίσεις, τηλε-σελίδες, τηλε-προσβάσεις σε έναν τηλε-κόσμο. Μέσα σε τόσες ανοικτές διεθνείς αναφορές, μέσα στους ισοπεδωτικούς ρυθμούς της καθ᾽ όλου ζωής, υφιστάμεθα υποσυνείδητα μιάν βιωματική πνευματικήν αμνησία. Καί αυτού του είδους η “αμνησία” διευρύνει τις αποστάσεις γης και ουρανού, βιοτής και παραδόσεως, αυτοσυνειδησίας και θεοκοινωνίας, Ελλάδος και Χριστού. Υφιστάμεθα μιάν πανδημική αυτοαναίρεση.
Καί ο,τι ακόμη απομένει και επιβιώνει, είναι η καλή ζύμη η κληροδοτημένη από τους ιδρώτες και τα αίματα, από τον λαικό θείο φόβο και τον κληρικό θείο ζήλο, από τις καταθέσεις των προτέρων μας. Την ευχή τους να έχουμε.
Αν εξαιρέσουμε κάπως τον απόδημο Ελληνισμό, ο σύγχρονος Ελλαδισμός φαίνεται να απαρνείται ολοέν και περισσότερο την Εκκλησία ως μητέρα της υπόστασής του! Ή (να διορθώσω την διατύπωση) Ο σύγχρονος Ελληνισμός εθίζεται να ζεί χωρίς να του χρειάζεται η Εκκλησία ως εκκλησιασμός· εθίζεται να ζεί χωρίς να του χρειάζεται η Εκκλησία ως συμμετοχή δημιουργικής αυτοπαρουσίας, κοινωνίας και θεοκοινωνίας· εθίζεται να ζεί χωρίς να του χρειάζεται η Εκκλησία ως Σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους.
Καί αν δεν επιβίωνε ακόμη στο υποσυνείδητο του λαού μας μια παραδοσιακή συναισθηματική θρησκειακότητα, θα την είχαν αποποιηθεί την Εκκλησία προ πολλού. Στη νεώτερα 200 χρόνια (από το 1821 για τη Ν. Ελλάδα) ή 100 χρόνια (από το 1912 για τη Β. Ελλάδα) ή και λιγότερα χρόνια (για τα Δωδεκάνησα), και ειδικά στις τελευταίες δεκαετίες, απαρνούμεθα αυτό που δεν κατόρθωσαν να μας υφαιρέσουν αιώνες διαφόρων επιθέσεων και κατακτήσεων, αιώνες δουλείας! Έτσι όμως ο άνθρωπος που ανασπάται από τον εκκλησιοποιημένο πολιτισμό του, αφομοιώνεται, αντί να αφομοιώνει. Καί το διαπιστώνουμε αυτό στην αλλοτριωμένη (μολονότι εκσυγχρονισμένη) νεολαία μας, στις διαλυμένες (μολονότι τάχα εκσυγχρονισμένες) οικογένειες, στον ξεπουλημένο κοινωνικό ιστό μας (παρ᾽ όλους τους συλλόγους)…
Καί εδώ βεβαίως προβάλλει το ανυπολόγιστο χρέος να στήσουμε μια νέα ιεραποστολή στον ίδιο το χώρο μας. Δεν πρέπει να διαλανθάνει όμως της προσοχής μας ότι «η προβολή της αξίας των προσώπων και της μεταξύ τους αγάπης ως μοναδικής και αποκλειστικής οδού για την ατελεύτητη τελείωση, με τη συνεχή καταπολέμηση του εγωισμού και των παθών που προέρχονται από αυτήν, συνιστά την πυξίδα προσανατολισμού μας και την ύψιστη και αναντικατάστατη αποστολή της Εκκλησίας, όπως τόνιζε ο π. Στανιλοάε. Επομένως ο λόγος μας, ως «ρήματα ζωής αιωνίου» για να τελεσφορήσει πρέπει να είναι λόγος, όχι περί σωτηρίας, αλλά λόγος σωτηρίας, λόγος ζωοποιός και ζωηφόρος, τροφή και φως για τον άνθρωπο.
Μετά από αυτήν την βασική προϋπόθεση απαιτείται νέα οργάνωση και μεθοδικότητα, νέα ανοίγματα και προσεγγίσεις, νέες δομές και τρόποι. Ξεκινώντας από την επίγνωση της ανεπάρκειας των παλαιών μεθόδων, κι από την συναίσθηση της ανεπάρκειας των ατομικών μας δυνάμεων. Όλοι μαζί, με συνεισφορά πείρας και προβληματισμού και προτάσεων.
Αρκεί να έχουμε πρωτίστως αυτό και κυρίως αυτό που συνιστούσε σε Καθηγητή της Ιατρικής ο όσιος Πορφύριος: «Κοινώνησες σήμερα;… Άφησε να μιλήσει ο Χριστός στους φοιτητές». Ο Κύριος να ενυπάρχει ζων και ενεργών στην ύπαρξή μας.
Καταλήγοντας, ας επικεντρώσουμε εκ νέου στη φυσιογνωμία του σημερινού Ελληνισμού, στο “παρόν” του Ελληνισμού. Τι εννοώ;
Καθώς απωλέσαμε την ψυχή μας, που να βρούμε την ύπαρξή μας;
Καί πως να την μοιραστούμε με τους οικογενείς και τα παιδιά μας;
Καί πως να ανοιχθούμε σε ένα τέτοιο μοίρασμα ζωής;
Γνωρίζουμε ειδικά για το 1ο τρίμηνο του 2014, ότι είχαμε δημογραφική συρρίκνωση [110.000 θανάτους/93.000 γεννήσεις]. Καί όσο υποχωρούμε, όταν το ποσοστό της συρρίκνωσης φθάσει στο 6%, επιστημονικά αυτό σημαίνει δημογραφικό σβήσιμο της Ελλάδος! Η αυτοκαταστροφή βρίσκεται ήδη εντός των πυλών!
Να συνυπολογίσουμε και την αύξηση του ρεύματος των μεταναστών, τους οποίους διεθνικά ΔΕΝ δικαιούμεθα να διώξουμε! Άρα έχουμε ήδη από τώρα τρομερή δημογραφική αλλοίωση της Ελλάδος.
Να θυμίσω κάτι ιστορικό:
ΟΛΟΙ γνωρίζουμε ότι τον 4ο αιώνα ο Μέγας Κωνσταντίνος μετέφερε την πρωτεύουσα στην Ανατολή. Ήδη, πριν τον Μ. Κωνσταντίνο, είχαμε μεταφορά της πρωτεύουσας από τη Ρώμη σταδιακά στην Ανατολή, με τη Νικομήδεια του Διοκλητιανού. ΓΙΑΤΙ συνέβη αυτό; Οι ιστορικοί ―εκτός των άλλων αιτιών― μιλούν για δημογραφική συρρίκνωση της Ρώμης! Ο ρωμαικός πληθυσμός της Ρώμης έσβηνε! Οι αυτοκράτορες μετέφεραν πληθυσμούς βαρβάρων από τη βόρεια Ευρώπη!
Καί σήμερα έχουμε μιάν αναλογία, με καταλύτες όσα ανέφερα και όσα αναφέρθηκαν επανειλημμένα σ᾽ αυτήν την αίθουσα από άλλους Αδελφούς. Γιά παράδειγμα, πριν τρία χρόνια, ο άγιος Πατρών μίλησε για την “Ποιμαντική της Εκκλησίας στην εποχή των μνημονίων» και παρουσίασε με αντικειμενικά στοιχεία την εξουθενωτική τραγικότητα της φτώχειας, της ανεργίας, των δικών μας οικονομικών μεταναστών προς Γερμανία και Αυστραλία (με όσα συνεπάγονται όλα αυτά για τη διαμόρφωση του Ελληνισμού)…
3ον)
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΕΙΤΕ ΑΦΟΡΜΕΣ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗΣ ΣΥΝΔΡΟΜΗΣ
Τι πρέπει να γίνει σήμερα, σε μας;
Τι πρέπει να προκαλέσουμε (ώστε να συμβεί);
Καταρχήν, ρεαλιστικά, για να έχουμε δημογραφική αύξηση απαιτούνται:
― τουλάχιστον τρία (3) και πλέον παιδιά/ανά οικογένεια, για την αναπλήρωση των γεννητόρων τους·
― σύναψη γάμων σε νεότερη ηλικία, που συνεπάγεται ευτεκνία·
― αντιμετώπιση των συνεπειών της οικονομικής κρίσης, με την ψυχοποιμαντική προσέγγιση των ανδρογύνων, ώστε να μην διαλύονται εύκολα οι οικογένειες (κάτι που τραγικά αυξάνει με την οικονομική κρίση).
Από το… “ρεαλιστικά” της λύσης, μέχρι το… “πραγματικά” της διανθρώπινης ελευθερίας των ανθρώπων μας των ανδρογύνων, υπάρχει το “άθλημα” ή μάλλον το “πρωτάθλημα” της ελευθερίας-της αγάπης-της θυσίας, και η δική μας ποιμαντική έμπνευση και υποστήριξη.
ΕΔΩ όμως τίθενται άλλα προβλήματα (εκτός των όσων ήδη προανέφερα, για τα διεθνιστικά και τα διευρωπαικά δεδομένα).
1ον ] Γιά τα πολλά παιδιά, ΔΕΝ διαθέτουμε σήμερα την παλιά ελληνική οικογένεια και την παραδοσιακή κοινωνία. Πως θα εμπνεύσουμε σταυρωμένη θυσιαζόμενη αγάπη στη ζωή των ζευγαριών; Πως θα τους πείσουμε ότι αγάπη δεν είναι η σεξουαλική απόλαυση ως έσχατος στόχος, αλλά η συμβίωση και η σεξουαλικότητα ως θυσία αυθυπέρβασης κατά την Παύλεια και την Πατερική διδαχή. Καί αυτά ΔΕΝ τα εμπνέει κανείς μόνο με Εγκυκλίους.
Βέβαια, ευτυχώς, που υπάρχουν από τη μια οι Σχολές Γονέων, κι από την άλλη τα ποικίλα παιδικά και νεανικά Κατηχητικά προγράμματα, οι κατασκηνωτικές συναντήσεις και άλλες δραστηριότητες εκκλησιαστικής ποιμαντικής κοινωνικοποιήσεως. Όλα αυτά είναι μια προσέγγιση εγκαρδίωσης, μια προσέγγιση ανθρωπιάς με εκείνη την ανθρωπιά που ευωδιάζει Χριστόν, εν τοις σωζομένοις και εν τοις απολλυμένοις… Είναι το απαραίτητο πρώτο βήμα που εποφείλουμε στους ανθρώπους μας και σε κάθε άνθρωπο.
Καί όλα αυτά προωθούνται σε ιστοσελίδες, πάλι με την ίδια συναίσθηση, ευαισθησία και αίσθηση. Κρατούμε ακόμη κάποιες προσβάσεις προσέγγισης και διαμόρφωσης της αίσθησης, του φρονήματος και του ήθους στην κοινωνία μας. Όμως, η ζύμη όλο και απομειώνεται αριθμητικά, όπως το διαπιστώνουμε. Πρέπει να είμεθα διαρκώς δημιουργικοί στην υπευθυνότητά μας, ξεπερνώντας τα παλιά σχήματα, για να αγγίξουμε την τρόπο του σημερινού ανθρώπου, την αισθαντικότητα, τις ανάγκες του, τον καημό του τελικά και την χαρά του, ώστε να τα εκκλησιοποιήσουμε και να τον εκκλησιοποιήσουμε.
Καί επειδή έχουμε όλοι μας ανάγκη συμβουλών ανθρώπων που είχαν αγιοπνευματική πείρα στη ζωή τους, ας μου επιτραπεί να επικαλεσθώ τον λόγο του οσίου Παισίου του Αγιορείτου: «Κάθε φορά που χτυπάει κάποιος την πόρτα μου, σφίγγεται η ψυχή μου. Το ένα τρίτο των προβλημάτων που κουβαλούν οι άνθρωποι είναι διαζύγια, άλλο είναι οι καρκύνιοι αρρώστιες και το τρίτο είναι τα ψυχολογικά». Πως τα αντιμετώπιζε όλα αύτά ο Γέροντας; Με την αδιάλειπτη και την «εν Πνεύματι και αληθεία» προσευχή. Καί εάν για μεγάλες ασθένειες η προσευχή έχει ελπιδοφόρα και ανεμπόδιστα αποτελέσματα ως αιωνίζουσα δυναμική, πόσο μάλλον η θεραπεία ημών των ιδίων και των υφ ημών συναυλιζομένων στις αυλές του Κυρίου ανδρογύνων.
Η έμπνευση και η μεταλλαγή τους ως και η αυτυπέρβαση μπορούν να επιτευχθούν με την καθαρή προσευχή.
Η δύναμη της Εκκλησίας, που απαντλείται από την παντοδυναμία του Αρχηγού και Τελειωτή της, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, δεν είναι μόνο ο λόγος της, αλλά προεχόντως και κατ’ εξοχή η προσευχή της. Ας μου επιτραπεί λίαν συντόμως να αναφερθώ σε ένα παράδειγμα από το βιβλίο του Αββά Βαρσανουφίου. Ρωτούν κάποτε τον άγιο κάποιοι προσκυνητές: «Πως δεν ξεσπάει η οργή του Θεού, αφού ζούμε με αυτόν τον άθλιο και διεστραμμένο τρόπο;». Ο Γέροντας, που ήταν διδακτός Θεού όπως αποδεικνύεται από τις διδαχές του, αποκαλύπτει ένα συγκλονιστικό γεγονός: «Στο θρόνο του Θεού συναντώνται οι προσευχές τριών ανθρώπων. Κάποιου από τα Ιεροσόλυμα – που δεν αποκαλύπτει το όνομά του και από αυτό συμπεραίνεται ότι πρόκειται περί του ιδίου – ενός Ηλία άπο την Κόρινθο και ενός Ιωάννη από τη Ρώμη». Οι προσευχές τους έκαμε ώστε ο Θεός να αλλάζει βουλή και να μην αποστρέφεται το Πρόσωπό Του από τον κόσμο. Πάντοτε υπήρχαν και υπάρχουν άνθρωποι που ευαρεστούν στο Θεό και τα αιτήματά του γίνονται αποδεκτά. Ας πολλαπλασιασθούν οι προσευχές στη χώρα μας, που τόσο έχει ανάγκη από εμπνευσμένους ηγήτορες, αλλά και από το κύτταρο της κοινωνίας μας, που είναι η οικογένεια.
2ον] Βρισκόμαστε σε άλλη φάση οικονομικής επιβίωσης. Σε άλλες χώρες της Eυρώπης που βρίσκονται σε διαφορετική κοινωνική και οικονομική φάση κάθε οικογένεια διαθέτει τα ζώά της, τα χωράφια της και δεν αγοράζει πολλά πράγματα. Σ᾽ εμάς εδώ, σχεδόν τα 2/3 του πληθυσμού είναι μετακινημένα σε αστικά περιβάλλοντα και σήμερα πλέον [με την ανεργία και την οικονομική κάμψη] αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους, ακόμα και με την απόκτηση ενός παιδιού. Με την ατεκνία και τις ελεύθερες σχέσεις, αυτό οδηγεί σε δημογραφική συρρίκνωση.
3ον] Πρέπει να μεταπεισθεί τουλάχιστον η κοινωνία, και να αλλάξουν οι κομματικές ιδεολογίες. Να ζητήσουμε από την Ακαδημία Αθηνών, από τα Πανεπιστήμια, από τα ΜΜΕ, από τους Συλλόγους, να ασκήσουν με σύντονο τρόπο την επιρροή τους προς τους κυβερνώντες ώστε να τροποποιήσουν την διαχρονικώς αδιάφορη πολιτική τους έναντι των πολυτέκνων οικογενειών. Τα bonus, οι διορισμοί, τα εργασιακά βραβεία, οι εργασιακοί διορισμοί να προβλέπονται με ανεβασμένα ποσοστά για τους πολυτέκνους. Σ᾽ αυτό πρέπει να μεταπείσουμε την κοινωνία και την πολιτική ζωή. ΔΙΟΤΙ δεν μπορούμε να προχωρήσουμε εμείς ως Εκκλησία σε ευεργετήματα για όλη την Ελλάδα, όπως ευτυχώς πράττουμε για τη Θράκη.
4ον] Ίσως, πρέπει να ξαναθυμηθούμε οργανωμένα, παν-εκκλησιαστικά, τη λογία την πρωτοχριστιανική επιδότηση του 10% από κάθε λειτουργική σύναξη (έσοδα από το παγκάρι): υπέρ των τριτέκνων και πολυτέκνων, υπέρ των Ιδρυμάτων προστασίας αγάμων μητέρων (που και αυτά χάρη στον εκκλησιαστικό εθελοντισμό συστήθηκαν)! Όταν το καθιέρωσε η πρώτη Εκκλησία για τους χριστιανούς των Ιεροσολύμων, υπήρχε ειδικός λόγος. Σήμερα ίσως έχουμε εδώ σε μας σοβαρότερο λόγο: και δημογραφικό και ποιμαντικό, διπλά εκκλησιαστικό. Εκτός από την ελπίδα της ζωντανής πίστης των ηρωικών ανθρώπων μας, χρειάζεται και η φιλάδελφη φροντίδα από το εκκλησιαστικό σώμα/σύνολο: επιτέλους η φροντίδα των περισσοτέρων να γίνει προσεγγίσιμη ελπίδα για τους λίγους ήρωες πολυτέκνους. Καί αυτό σιγά-σιγά θα γίνει μάθημα ζωής και έμπνευση για ακόμη περισσοτέρους. Εκτός από την ελπίδα της ζωντανής πίστης των ηρωικών ανθρώπων μας, χρειάζεται και η φιλάδελφη φροντίδα από το εκκλησιαστικό σώμα/σύνολο: επιτέλους η φροντίδα των περισσοτέρων να γίνει προσεγγίσιμη ελπίδα για τους λίγους ήρωες πολυτέκνους. Καί αυτό σιγά-σιγά θα γίνει μάθημα ζωής και έμπνευση για ακόμη περισσοτέρους. θεσμοθέτηση αυτού του μέτρου με Κανονισμό της Ιεράς Συνόδου αποτελεί αδήριτη ανάγκη επιβίωσης του Γένους μας.
Η διοικούσα Εκκλησία απηχούσα τα παραγγέλματα του θείου αυτής Δομήτορος θα έπρεπε να είχε προ πολλού προνοήσει, ώστε να ευαισθητοποιηθούν οι πιστοί στην καταβολή τουλάχιστον του 10% των εσόδων τους, υπέρ των αδυνάτων και των εμπεριστάτων αδελφών μας.
5ον] Προεκτείνοντας την παραπάνω σκέψη και επειδή πρέπει να ενεργούμε εξόχως πρακτικά προτείνουμε επίσης: όλα τα Ιδρύματα, μηδενός εξαιρουμένου, καθώς και τα Προσκυνήματα, να αποδίδουν φιλαδέλφως το 10% των εσόδων τους υπέρ της ενισχύσεως των τριτέκνων και πολυτέκνων οικογενειών, καταξιώνοντας πλήρως την αποστολή τους στο ιστορικό εκκλησιαστικό “παρόν” του γένους.
Μην μας φανεί δύσκολο.
Ήδη, έχουμε ακμαία Αγιορείτικα μοναστήρια που συνεργάζονται με τα Πολυτεκνικά σωματεία. Εμψυχώνουν την προσφορά τους, επιδοτούν τις εκδηλώσεις τους (βραβεία και χρηματικά έπαθλα σε νέες πολύτεκνες ή υπερπολύτεκνες οικογένειες).
Γιά παράδειγμα, μόλις προχθές (4 Οκτωβρίου), έγινε τέτοια εκδήλωση στα Γιαννιτσά, με παρόντες τους ηγουμένους του Βατοπεδίου και του Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω. Μίλησε ο αρχιμ. Εφραίμ. Ήταν κληρικοί παρόντες. Καί η εκδήλωση προβλήθηκε στο διαδίκτυο, δημιουργώντας ποιμαντικά την αίσθηση ότι οι Πολύτεκνοι δεν είναι μόνοι τους. Άλλωστε μέσα στο Εκκλησιαστικό Σώμα δεν υπάρχουμε μόνοι μας, αλλά ο ένας κοινωνεί με τον άλλο (αυτός είναι ο τρόπος της ύπαρξής μας εν Χριστώ), ο ένας συμπαραστέκεται στον άλλο.
Όλες αυτές οι δράσεις και εκδηλώσεις είναι μέσα στο Εκκλησιαστικό Σώμα.
Όπως και οι “Φίλοι των Πολυτέκνων” με τον μακαριστό μοναχό Νικόδημο Μπιλάλη (που όπως ελέχθη, ο ίδιος ο άγιος Παίσιος σε μια καμπή κόπωσης τον είχε προτρέψει να μην αφήσει αυτό το έργο!).
6ον] Επιτροπή εξ Αρχιερέων να επισκεφθεί όλα τα κόμματα και τους πολιτειακούς θεσμούς, να μεταφέρει την αγωνία της Εκκλησίας για την αυτοκαταστροφική πορεία του γένους μας, να ενημερώσει για τα ληφθέντα μέτρα εκ μέρους της και εν ταυτώ να ζητήσει την συντονισμένη προσπάθεια όλων των αρμοδίων φορέων της Πολιτείας, ώστε να προβλεφθεί η δημιουργία Ανεξάρτητης Αρχής για την προστασία και την φροντίδα της πολύτεκνης οικογένειας.
7ον] Να ζητηθεί επίσης η σχετική νομοθεσία που αφορά στην οικογένεια και τους πολυτέκνους, να αποκαθαρθεί από τα αντικίνητρα που έχουν θεσπισθεί τα τελευταία χρόνια και να αντικατασταθούν με μέτρα στοχευμένα και εξορθολογισμένα, και όχι οριζόντια, με σκοπό να καταστεί τουλάχιστον φιλική-ευνοική προς την δημιουργία πολύτεκνης οικογένειας, και όχι εχθρική όπως κατέληξε σήμερα.
8ον] Εάν εμείς ως διοικούσα Εκκλησία δώσουμε πρώτοι το καλό παράδειγμα, προσφέροντας το 10% και από το παγκάρι, τα ιδρύματα και τα προσκυνήματα, τότε μπορούμε να απευθυνθούμε και στον εφοπλιστικό κόσμο και τους λοιπούς επιχειρηματίες, όπως επίσης και στους απανταχού αδελφούς μας ώστε να υπάρξει συντονισμένη εθνική προσπάθεια για την αποφυγή μαρασμού του Γένους μας. Ας μην λησμονούμε την μακραίωνη παράδοση των Ευεργετών που συντήρησαν και ανέστησαν τον Οικουμενικό Ελληνισμό, εμπνεόμενοι από την ποιμαίνουσα Εκκλησία διά των Πατριαρχών και των Μητροπολιτών.
9ον] Να ιδρυθεί Κοινό Ταμείο στο οποίο θα αποδίδονται όλα τα ως άνω έσοδα, θα διοικείται από επιτροπή της Εκκλησίας που θα λογοδοτεί κατόπιν ρητής προβλέψεως στην Ιερά Σύνοδο, η οποία και θα εγκρίνει τον κατάλογο των δικαιούχων σε συνεργασία με τις κατά τόπους Μητροπόλεις.
Να ληφθεί μέριμνα ώστε να ενισχύονται κατά προτεραιότητα οι παραμεθόριες και οι ευαίσθητες εθνικά περιοχές.
10ον] Όλα αυτά να διοχετευθούν διαδικτυακά στην ευρεία ενημέρωση, αλλά και σε “προγράμματα επιμορφωτικά” για τη δημόσια εκπαίδευση και τους συλλόγους!
Τέλος·
11ον] Να εξετάσουμε τις προτάσεις των ίδιων των πολυτέκνων ανθρώπων μας, με αμεσότητα ενδιαφέροντος και διάθεση σωστής και αποτελεσματικής προώθησης, σε κρατικά όργανα, σε ευρωπαικά όργανα, ακόμη (αν θέλετε) και στους γνωστούς διαχριστιανικούς φορείς όπου μετέχουμε εκπροσωπούμενοι.
Βλ. προτάσεις-παρέμβαση του Δημήτρη Kουκλουμπέρη, Έφηβου Bουλευτή Mαγνησίας στην Δ΄ Σύνοδο της Bουλής των Εφήβων. Δημοσίευση: τεύχους 4ου, Ιούλιος – Σεπτέμβριος 2000 της ΑΣΠΕ (Ανωτάτης Συνομοσπονδίας Πολυτέ-κνων Ελλάδος) με επίτιτλο: “Το δημογραφικό πρόβλημα/ Η πολύτεκνη οικογένεια” (ενυπάρχει και στο διαδίκτυο).
«Προσωπικά, ως ενεργός πολίτης, θεωρώ τον εαυτό μου συνυπεύθυνο της κατάστασης και έχοντας ως όραμα την άμεση και ουσιαστική άμβλυνση του προβλήματος όπου ολόκληρη η Eλλάδα θα κατακλυστεί από νέα παιδιά γεμάτα ζωντάνια και αισιοδοξία για το μέλλον του τόπου, προτείνω τα εξής:
1) Nα ιδρυθεί Yφυπουργείο Δημογραφικού και Oικογένειας υπό την άμεση επίβλεψη του πρωθυπουργού της χώρας.
2) Nα διατεθεί σημαντικό ποσοστό του κρατικού προϋπολογισμού για να τεθούν οι βάσεις για τη λύση του δημογραφικού.
3) Nα προβάλλεται το δημογραφικό πρόβλημα από όλα τα ΜΜΕ και να διδά-σκεται η Δημογραφία ως μάθημα στη Δευτεροβάθμια Eκπαίδευση.
4) Nα καθιερωθούν οικονομικές παροχές και φορολογικές ελαφρύνσεις ανάλογες με τον αριθμό των παιδιών. Eπίσης να συμπεριλαμβάνονται τα ανάπηρα παιδιά.
5) Nα μπορεί ο κάθε οικογενειάρχης να επιλέγει κρατική η ιδιωτική ασφάλιση, ώστε να ρυθμίζει τα οικογενειακά και οικονομικά του.
6) Nα υπολογίζεται σοβαρά στις προσλήψεις σε θέσεις του Δημοσίου και του Iδιωτικού τομέα η οικογενειακή κατάσταση (αριθμός παιδιών, οικονομική κατάσταση) του υποψηφίου.
7) Nα μειωθούν για όλες τις πολυμελείς οικογένειες τα τιμολόγια στη ΔEH, OTE, Oλυμπιακή Aεροπορία κατά 50%.
8) Nα ιδρυθούν περισσότεροι βρεφονηπιακοί σταθμοί σε όλη τη χώρα και να λειτουργούν με κατάλληλο προσωπικό και με ωράριο που εξυπηρετεί τις εργαζόμενες μητέρες.
9) Nα προσφέρεται από το κράτος δωρεάν φύλαξη νηπίων και να παρέχονται διευκολύνσεις, όπως δωρεάν χορήγηση μέσων διαβίωσης σε πολύτεκνες οικογένειες με παιδιά κάτω των τριών ετών.
10) Nα αυξηθεί η άδεια λοχείας και να μειωθεί το ωράριο εργασίας, όπως στο Δημόσιο, για όλες τις εργαζόμενες μητέρες.
11) Nα καταργηθεί ο εθνοκτόνος νόμος που επιτρέπει τις εκτρώσεις.
12) Nα καθιερωθούν για τα παιδιά των πολύτεκνων οικογενειών μόρια στην αξιολόγηση για την εισαγωγή τους στα πανεπιστήμια.
13) Nα αντιμετωπιστεί σοβαρά η στέγαση των πολύτεκνων και των άστεγων οικογενειών.
14) Nα εκπονηθούν ειδικά προγράμματα για τους νέους αγρότες μέχρι 30 ετών.
15) Nα διανέμονται συχνότερα και σε μεγαλύτερες ποσότητες τρόφιμα στις πολύτεκνες οικογένειες.
16) Nα καλλιεργηθεί μέσω εκπαιδευτικών προγραμμάτων το συλλογικό πνεύμα και η κοινωνική και εθνική συνείδηση και ευθύνη όλων των πολιτών, έτσι ώστε να μην παραμένουν αδρανείς και απαθείς απέναντι στο πρόβλημα περιμένοντας τα πάντα από το κράτος και θεωρώντας ότι το κράτος είναι ο μοναδικός υπεύθυνος για την κατάσταση και ότι μόνο εκείνο μπορεί να δώσει τη λύση.
»Oι παραπάνω προτάσεις πιστεύω ότι αν κάποτε εφαρμοστούν θα βοηθήσουν σημαντικά στην αντιμετώπιση του δημογραφικού και στην αύξηση των πολύτεκνων οικογενειών. Kαιρός είναι, λοιπόν, η κυβερνητική εξουσία να αλλάξει τρόπο σκέψης και να εφαρμόσει γενναία οικογενειακή πολιτική ώστε να αποφύγει η χώρα μας τη βιολογική και πνευματική παρακμή και γενικά τον εφιάλτη του αφανισμού. Eίναι μονόδρομος ο δρόμος της εθνικής σωτηρίας και συλλογική ευθύνη όλων μας να τον ακολουθήσουμε. Δε θα πρέπει να αφήσουμε το 2000 να συμπληρώσει το κακό που άρχισε από 50ετίας και οξύνθηκε τα τελευταία 15 χρόνια.
– Tι να τα κάνουμε τα έργα και τα όνειρα χωρίς παιδιά να ονειρεύονται;
– Tι να την κάνουμε την Eλλάδα χωρίς νέους να την συνεχίσουν;
Oι αρμόδιοι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους με σωστή παιδεία και ισχυρή δημογραφική πολιτική. Για σωστούς και πολλούς Έλληνες! Για μια μεγάλη Eλλάδα με πολλά νέα παιδιά!»
Δεν γνωρίζω τι από όλα αυτά μπορεί να επιτευχθεί άμεσα ή βραδύτερα, μέσα στη στενότητα του 3ου Μνημονίου. Πάντως πρέπει να επιχειρήσουμε κάποια βήματα, με διακριτικότητα και αποφασιστικότητα.
ΕΠΙΛΟΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
Τον Μουσουλμάνο πολύτεκνο ΔΕΝ τον ενοχλεί το οικονομικό επίπεδο· ΔΕΝ τον ενοχλεί το έλλειμμα το οικονομικό. Προχωρεί στην πολυτεκνία. Με άλλα λόγια, η ιδεολογία η ανθρωπολογική και κοινωνική είναι βασικότατος μοχλός για το δημογραφικό ζήτημα.
Καί να μην μιλούμε μόνο για Μουσουλμάνους. Σε Προτεσταντικές χώρες όπως η Ολλανδία έχουμε αύξηση δημογραφική· είτε διότι η θρησκεία τους έπεισε για την υπεραξία των παιδιών, είτε οι κοινωνίες και το κράτος τελικά ανέλαβε να προωθήσει αυτήν την ιδέα, και αυτήν την αξία.
Οι νεότεροι ιστορικά Έλληνες, που επιβιώσαμε επί Τουρκοκρατίας και σε τόσους πολέμους (χάρη και στους πρόσφυγες), τώρα λιγοστεύουμε προς το χειρότερο.
Θυμίζουμε το Αγιογραφικό: «Σας έδωσα Νόμο, και δεν τον σεβαστήκατε! Θα βγάλω το φράχτη και θα ρθούν τα άγρια ζώα να καταπατήσουν τον Αμπελώνα!»
ΑΥΤΟ θα σημάνει εκκλησιαστική αλλοτρίωση;
Θα σημάνει εθνική καταστροφή; (δηλαδή πληθυσμιακή άλωση της εκκλησιαστικής υποδομής).
Καί τα δύο είναι οδυνηρά. Βεβαίως η Εκκλησία δεν ταυτίζεται με τον εθνισμό, αλλά σε κάθε τόπο συνίσταται εξ ανθρώπων κληρονόμων μιάς εθνικής ιστορίας και παράδοσης.
ΛΟΙΠΟΝ, πρέπει άμεσα να εξετάσουμε το δικό μας ποιμαντικό και εκκλησιαστικό χρέος απέναντι στη δημογραφική συρρίκνωση [εκτός από το χρέος της πνευματικής αγωγής του λαού μας].
Αλλιώς, προσπαθούμε να παλέψουμε τα προβλήματα με μιάν κοσμική θεωρητικότητα και πρακτικότητα (όχι εκκλησιαστικά, αντικριστά με την υπόστασή μας την εν Χριστώ).
Αλλιώς, διατυπώνουμε ευχές, ευχολόγια, για ψυχολογική εκτόνωση, δική μας και του κλήρου και του λαού μας.
Σας ευχαριστώ.
