Τι συζητήθηκε στην Ιερατική Σύναξη της Μητρόπολης Νεαπόλεως (ΦΩΤΟ)

Τη Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016, στην αίθουσα «Ξενία» της Μητρόπολης πραγματοποιήθηκε ιερατική σύναξη.

Ο π. Βασίλειος Καλλιακμάνης ,καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ., παρουσίασε εισήγηση με θέμα: «Ο ιερεύς μπροστά στο Μυστήριο της κένωσης του Υιού και Λόγου του Θεού».

Στη συνέχεια ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ.Βαρνάβας επεκτείνοντας τις σκέψεις του ομιλητή τόνισε το πνεύμα της θυσίας, της ανιδιοτέλειας και της χριστοκεντρικότητας, το οποίο είναι απαραίτητο να κοσμεί την ιερατική διακονία για να είναι αυτή ευάρεστη στο Θεό .

Παρατίθεται παρακάτω περίληψη της εισήγησης

Ο ΙΕΡΕΥΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΚΕΝΩΣΗΣ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΚΑΙ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Περίληψη

Πρωτ. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

Το κε­ντρικό ερώ­τη­μα που απασχολεί πολλούς κληρικούς σήμερα είναι: Τε­λικά ως Εκκλησία θάπεριορι­σθούμε στο ρόλο μιάςεθελοντικής μη Κυ­βερ­νητικήςΟργάνωσηςπροσφοράςκοινω­νι­κούέρ­γου, που μας προ­σδι­δει κύρος και μας δικαιώνει στα μάτια των δη­μο­σιογράφων και του κο­σμου ή θα κρατήσουμε τη θέση μας στις προ­διαγραφές και την οδό της α­πο­­στο­λι­κης και της πατερικής μας παρά­δο­σης. Θα γίνουμε κυρίως πα­ράρτημα των κοινω­νικών υπη­ρε­σιών του κρα­τους και δευτερευόντως Εκ­κλη­σία προ­­σευ­χο­μένη ή το αντί­στρο­φο;

Η ταπεινή μου γνώμη είναι, ότι εάν δεν υπη­ρε­τούμε με συνέπεια το Θεό, δεν πρόκειται να διακονήσουμε ε­πιτυχώς τους συνανθρώπους μας. Ο φι­λο­θεος είναι ταυτόχρονα και φι­λαν­θρωπος. Εξάλλου αυτό είναι το κεντρικό μήνυμα του Ευαγγελίου. «Α­γα­πήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ισχύος σου και εξ όλης της διανοίας σου, και τον πλησίον σου ως εαυτόν». Γι’ αυτό και σήμερα θα ήθελα μελε­τω­ντας σπαρά­γμα­τα μόνο από το βιβλικό, υμνολογικό και ευχολογικό πλούτο της Εκ­κλησίας μας να εστιά­σω αυτοκριτικά στην αυτοσυνειδησία μας ως ιε­ρέων της Εκ­κλη­σίας και ταπεινών διακόνων του Σωτήρος Χρι­στού.

Αναρωτιέμαι συχνά ως κληρικός: Ποιος είμαι; Πως στέκομαι ενώπιον του μυστηρίου της θείας κένωσης; Ποια η ταυτότητά μου; Πως λειτουργώ και κηρύττω; Πως εύχομαι εξ ονό­ματος του λαού του Θεού; Ποιος φο­βος και ποιο δέος με δια­κατέχει; Εάν βε­βαια με διακατέχει. Πως προ­σερ­χο­μαι ε­νω­πιον του θυ­σια­στη­­ρίου; Με αυ­τα­ρε­σκεια ή με αυτομεμψία; Με θρα­σύτητα ή με συν­τρι­βη; Να­ρκι­σσεύο­με­­νος ή εν ταπεινώσει; Στε­νο­καρδος ή ευρύχωρος; Μι­κρο­ψυχος ή αρχο­ντι­κος; Οργί­λος ή νηφάλιος; Με ανάκληση του ασώτου νοός μου και αυ­το­συ­γκε­­ντρωση ή με διάχυση, εξωστρέφεια και αργο­λο­γία;

Σε κάθε περίπτωση αυτό που μας διδάσκει η Εκκλησία είναι να βρι­σκο­μαστε στην οδό του Κυ­ρι­ου και την συνεχή εποπτεία του Παρακλήτου. Στην ο­δο του Σταυρού και της Πεντη­κο­στης. Στα Αρεοπαγιτικά Συγγράμ­μα­τα (6ος αι.) βλέπουμε ότι η «σταυροειδής σφραγίδα» του επισκόπου στην κε­φα­λη του νεοχει­ροτο­νού­μενου πρεσβυτέρου σημαίνει «την απασών ομού των σαρκικών ο­ρε­ξε­ων ανενεργεσίαν και θεομίμητον ζωήν, αφο­ρω­σαν ακ­λι­νως εις την αν­δρι­κην Ιησού θειοτάτην ζωήν, άχρι σταυρού και θα­νάτου…». Δηλαδή να βρισκόμαστε στην εκούσια οδό της κένωσης του Χριστού.

……………………………………………………………………………………..

Η δι­δα­­σκα­λία της Εκκλησίας για την κένωση του Υιού και Λόγου του Θεού ει­ναι σαφής και συνοδικά εκπεφρα­σμένη. Σχε­τι­κα ο­μως με τις σω­τη­ριο­λογικές και ανθρωπολογικές συνέπειες καθώς και την εν­σω­μα­τωσή της στις ευ­χες της Εκκλησίας χρειάζεται πε­ραιτέρω διε­ρεύ­νηση. Έχει ιδιαί­τερη ση­μα­σία για όλους τους χριστιανούς, αλλά ει­δι­κο­τερα για τους κλη­ρικούς να συ­νει­δη­τοποιήσουν ότι, ο κε­ντρι­κος πυ­ρη­νας ο­ρι­­σμένων ευχών της Εκκλη­σι­ας απηχεί τη διδασκαλία αυ­τη, με­ταφέ­ρο­ντας την από το χριστολογικό στο ανθρωπολογικό επίπεδο. Η μεταφορά αυτή νοείται ως εκούσια ταπείνωση κυρίως του κληρικού, προ­κει­με­νου να γίνει δεκτικός της χάριτος. Επίσης, η συ­νειδητο­ποί­ηση του περιε­χο­μένου των ευχών και η εμβάθυνση στο νόημά τους συμβάλλει στην «ενπνεύ­­μα­τι και α­λη­θεία» λατρεία του Θεού.

.……………………………………………………………………………………

Η κένωση είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη θεία δόξα και η έκφραση «μορφήν δούλου» δηλώνει τη σχέση του Χριστού με τον αν­θρω­πο. Υπάρχει κι ένα τρίτο σημαντικό σημείο. Ο ε­ναν­­θρω­πήσας Υιός και Λόγος κατά την κένωσή του είναι από­λυ­τα ελεύ­θε­ρος. Οι Πατέρες ομιλούν για «εκούσιον κε­νω­σιν» ή «κένωσιν εθε­λού­σιον» και στις Α­κο­λου­θίες των πρώτων ημερών της Μεγάλης Εβδομάδος γι­­νε­ται λόγος για «ε­κού­σιον πάθος». Η εκούσια και όχι ανα­γκα­στική οδός προς το σταυρό φα­νε­ρώνει την άπειρη αγάπη του Θεού προς το πλάσμα του, τον άνθρωπο.

……………………………………………………………………………………..

Στην ευχή του Χερουβικού Ύμνου, «Ουδείς άξιος … λειτουργείν σοι, Βα­­σιλεύ της δόξης…», εισάγεται η λυτρωτική φράση, «Αλλ’ όμως διά την α­­­­­φατόν σου φιλανθρωπίαν…». Στη συνέχεια, ο λει­τουρ­γος α­πο­καλεί τον ε­­­αυτό του αχρείο, ανάξιο και αμαρτωλό. Εδώ έχουμε την κατά­βαση και την κάθοδο διά της ταπείνωσης. Πρόκειται για την ανθρώπινη κένωση α­πο τον εγωισμό και τη φιλαυτία, ενώ ταυ­τόχρονα ο ιερέας προ­σπι­πτει στην α­μέτρητη φιλανθρωπία του Θεού. Επι­κα­λεί­ται τις συνέπειες της ε­ναν­­­θρω­πησης και εκζητεί τη φι­λαν­θρωπία και το έλεος για να «ικανω­θεί» α­πο το Άγιο Πνεύμα να προσφέρει την αναίμακτη θυσία. Εδώ απαντά η α­νοδος διά της χάριτος. Σκύβει ικετευτικά την κεφαλή και παρακα­λω­ντας τον Θεό να μην του αποστρέψει το πρόσωπο, και να μην τον ξε­χω­ρι­σει από τα παιδιά του. «Κανένας ιερέας ποτέ δεν πλησιάζει την αγία Τρα­πε­ζα, για να κάμη τη θεία Λειτουργία, πιστεύοντας στην α­γιό­τητά του. Αν γε­­λαστή και το πιστέψη πως είναιάγιος, δεν πρέπει να λει­τουρ­γη», γρα­φει ο μα­κα­ριστός Μητροπολίτης Κοζάνης Διονύσιος. Και συ­μπλη­ρώνει: Ο ιερέας στη Λειτουργία κρίνεται κι ο λαός σώζεται!

………………………………………………………………………………………

Ο Αρχιμ. Σωφρόνιος υπονοώντας την οδό της κενωτικής κατά­βα­σης γράφει: «Όσον πλείον ταπει­νού­με­θα εν τη ο­δυ­νη­ρα μετανοία, το­σού­τον τα­χυ­τε­ρον η προσευχή ημών φθα­νει εις τον Θεόν. Εάν όμως απο­λε­σω­μεν την τα­πείνωσιν, τότε ουδεμία α­σκη­σις δυ­να­ται να βοηθήση ημάς. Η ε­νερ­γεια εν υμίν της υπερηφανείας, της κατα­κρι­σεως των α­δελ­φων, η υ­πε­ροψία και αντιπάθεια προς τον πλη­σίον απομα­κρυ­νουν η­μας από του Κυ­ρίου».

Και ο άγιος Σιλουανός ο Α­θω­νι­της περιγράφει ως εξής την οδό της α­νόδου και της δόξης διά της χάριτος: «Αν έβλεπαν οι άνθρωποι σε ποια δόξα λει­τουρ­γεί ο ιερεύς, θα ε­πεφταν καταγής από το όραμα αυτό. Και αν ο ίδιος ο ιε­ρέαςέβλεπε τον ε­αυτό του, σε ποια ουράνια δόξα βρι­σκεται κα­τα την τέλεση του λει­τουρ­γη­­ματός του, τότε θα γινόταν μεγάλος ασκη­της και θα α­γω­νι­ζόταν να μη θλι­ψη με τίποτε τη χάρη του Αγίου Πνεύ­μα­τος που ζεί μέσα του».