του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ
Η Ευαγγελική Περικοπή αυτής της Κυριακής (Ματθαίου 8,28 – 9,1) μας θυμίζει την ταραγμένη εποχή μας, όπου άνθρωποι δαιμονισμένοι δημιουργούν τεράστια προβλήματα στην ειρηνική πορείαν της ανθρωπότητας. Γι’ αυτό η παρουσία του Χριστού στη ζωή μας αποτελεί και τη μόνη μας ελπίδα για επιβίωση.
΄Οπως όμως στην χώρα των Γαδαρηνών, αντί οι κάτοικοι της περιοχής αυτής να υμνούν και να δοξάζουν τον Θεόν, που βρέθηκε ο Ιησούς Χριστός ανάμεσά τους, θεραπεύοντας τους δύο δαιμονισμένους συνανθρώπους τους, ζητούν με απειλές από τον Ιησού να απομακρυνθεί από την περιοχή τους.
Η εποχή μας υποφέρει με τα κοινωνικά της προβλήματα, όπως τα προβλήματα της φτώχειας, της ανασφάλειας, τις μολυσματικές ασθένειες, προβλήματα ανεργίας, μεταναστών και προσφύγων. Με την αναπάντεχη μάλιστα πανδημία του κορονοϊού των τελευταίων μηνών όλα έχουν γίνει χειρότερα και μέχρι να βρεθεί το φάρμακο όλα είναι αβέβαια. Αυτά τα προβλήματα μεγαλώνουν απειλητικά για όλους μας γιατί απουσιάζει από τη ζωή μας ο Χριστός ή καλύτερα γιατί ζούμε μακριά από το Χριστό. Δεν έχουμε ακόμη φθάσει στην αναμενόμενη κοινωνική αλληλεγγύη και αλληλοϋποστήριξη για την αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών. Οι εμπόλεμες συρράξεις δεν είναι το καλύτερο μέσον για να λύσεις σήμερα κοινωνικά προβλήματα, σε κάθε πόλεμο σήμερα χάνουν ακόμη και οι νικητές, γιατί κι αυτοί ακόμη ζουν την τραγωδία, αρκετοί γονείς να θάβουν πρόωρα τα παιδιά τους.
Ο Χριστός έρχεται συνέχεια κοντά μας κι εμείς συνέχεια απομακρυνόμαστε.
Μπροστά στην αγωνία του αύριο η Εκκλησία μας έρχεται με το Ευαγγελικό μήνυμα του Χριστού να μας θυμίσει τον σκοπό του ανθρώπου στη γη, πώς να εισέλθει στη Βασιλεία του Θεού, πώς να γίνει μέτοχος της αιώνιας ζωής, πώς να γίνει μόνιμος κάτοικος του Παραδείσου, πώς να αποφεύγει την αιώνιο κόλαση, πώς να αποφύγει τον αιώνιο πόνο, και την αιώνια δυστυχία, πώς να καταφέρει ο άνθρωπος να ζει για πάντα κοντά στο Θεό με τα αγαπημένα του πρόσωπα. Η επιλογή είναι δική μας.
΄Οταν ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού κι αγωνιούμε για τα μέλη της οικογενείας μας, που υποφέρουν, και γι’ αυτούς που βρίσκονται δίπλα μας και χρειάζονται την βοήθειά μας, αλλά κι όσους υποφέρουν και βρίσκονται μακριά μας και έχουμε τη δυνατότητα, όταν δηλαδή προσφέρουμε με πολύ αγάπη τη βοήθειά μας προς όσους μας έχουν ανάγκη, τότε ανοίγουμε το δρόμο που μας οδηγεί στην Βασιλεία των Ουρανών, στον Παράδεισον.
Η αδιαφορία μας κι η άρνησή μας να συμβάλουμε γόνιμα και δημιουργικά στη λύση των προβλημάτων των συνανθρώπων μας σημαίνει ότι ήδη αποφασίζουμε να ζήσουμε μακριά από το Θεό, πορευόμενοι την οδόν της κολάσεως.
Η Εκκλησία μας, με τις Θείες Ακολουθίες της και τα ΄Αγια Μυστήριά της, μας προετοιμάζει να πορευθούμε τη ζωή της αγιότητας. Μας προβάλλει καθημερινά μορφές αγίων που πρέπει να τους έχουμε ως παράδειγμα της δικής μας ζωής. Μόνο έτσι κρατάμε ζωντανή την ελπίδα της εν Χριστώ σωτηρίας μας και την είσοδο μας στην Βασιλεία των Ουρανών.
