Του Σεβ. Μητροπολίτου Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη
Ζιμπάμπουε Σεραφείμ: Η Ευαγγελική Περικοπή αυτής της Κυριακής (Ματθαίου 17,14-21) αναφέρεται στη θεραπεία του σεληνιαζομένου νέου από τον Ιησού Χριστόν.
Φαίνεται ότι ο πονεμένος πατέρας, μέσα στην απελπησία του, βλέποντας το παιδί του να υποφέρει από την ασθένεια της επιληψίας, κι ακούγοντας για τα πολλά θαύματα που επιτελούσε ο Ιησούς Χριστός, καταφεύγει κοντά του, ως την τελευταία του ελπίδα για να θεραπευθεί το παιδί του.
Το παράδοξον της όλης ιστορίας δεν είναι η αναμενόμενη θεραπεία του παιδιού από τον Ιησού Χριστόν ή η βαθειά πίστη του πονεμένου πατέρα ότι το παιδί του μπορεί να θεραπευθεί από τον Ιησού Χριστόν, αλλά η αδυναμία των Μαθητών του να κάνουν κάτι για το άρρωστο παιδί. Στο ερώτημα μάλιστα που τίθεται για την αδυναμία των Μαθητών, ο Ιησούς τονίζει ότι οφείλεται στο φαινόμενο της απιστίας τους, τονίζοντας μάλιστα στους Μαθητές του ότι εάν έχουν, έστω και ελάχιστη πίστη, όπως το σπόρο του σιναπιού, θα μπορούν ακόμη να μετακινούν κι ολόκληρα βουνά. Συνδέει μάλιστα ο Ιησούς Χριστός την παρουσία της πίστεως στη ζωή μας με τις αρετές της προσευχής και της νηστείας.
Γι’ αυτό η Εκκλησία μας προτρέπει τους πιστούς καθημερινά να προσεύχονται και να τηρούν τον θεσμό της νηστείας που έχει καθορίσει για να καλλιεργούμε την ενίσχυση της πίστεως μας στον καθημερινό αγώνα της ζωής.
Όπως καθημερινά ο άνθρωπος χρειάζεται την καθημερινή τροφή και το νερό για να επιβιώσει, κατά τον ίδιο τρόπο χρειάζεται πολύ περισσότερο και την πνευματική τροφή, μέσω της προσευχής και της νηστείας, για να μη πάθει πνευματική ατροφία, να πάψει δηλαδή να επικοινωνεί μετά του Δημιουργού του Θεού. Xωρίς την επάξια συμμετοχή μας στα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας μας και στη Λειτουργική της ζωή, με κέντρο τη συμμετοχή μας στην Θεία Ευχαριστία και στην φιλανθρωπική της διακονία, και να ζούμε είναι ως να μη ζούμε κοντά στο Θεό.
Ο κίνδυνος της απουσίας του Θεού από τη ζωή μας επιφέρει άμεσα τον κίνδυνο να απομακρυνθούμε από τον θετικό χαρακτήρα του εαυτού μας και να αρχίσουμε να ασχημονούμε και να αδικούμε τους συνανθρώπους μας που συναντούμε στο σπίτι μας, ανάμεσα στην οικογένεια μας, στην εργασία μας με τους συναδέλφους μας, και φυσικά με τους τσακωμούς με τους ανθρώπους που συναντάμε καθημερινά στην τοπική κοινωνία που κινούμαστε, κι ακόμη το χειρότερο, μαζί με την καταστροφή του πνεύματος της αγάπης, της κατανόησης, της ευγένειας, της καλωσύνης, της αλληλοστήριξης, της συνύπαρξης και της συναδέλφωσης, αρχίζουμε να καταστρέφουμε με κάθε τρόπο και το περιβάλλον μας, την δημιουργία του Θεού που μας περιβάλλει.
Η δικαιολογία μερικών ότι φωνάζουν γιατί τους φταίνε οι άλλοι, δεν βελτιώνει την όλη κατάσταση για να έχουμε ηρεμία και γαλήνη και να μη χειροτερεύουν τα πράγματα. Όταν κινδυνεύουμε να καούμε από μια φωτιά, δεν τη σβήνουμε ανάβοντας ακόμη μια φωτιά, αντιδρώντας με φωνές και θυμό και εκδίκηση το κακό μεγαλώνει και η τιμωρία όλων μας είναι το επόμενο επακόλουθο. Μόνο με τη σιωπή και την εσωτερική σιωπή γαληνεύουμε τα πράγματα την ώρα της κρίσης, κι όταν τα πράγματα είναι ήρεμα συζητούμε κάποια πράγματα για το κοινό καλό.
Η απουσία επικοινωνίας μας με τον Θεό με τις προσευχές μας και την προσπάθεια μας να ζούμε σύμφωνα με τις θείες Εντολές της αγάπης που μας διδάσκει ο Ιησούς Χριστός κι οι Μαθητές του, μας οδηγούν σε συνεχή σύγκρουση με τον εαυτόν μας, με τους γύρω μας και και με τη φύση. Χωρίς τον Θεό ο άνθρωπος γίνεται αθεόφοβος και κακούργος.
Αν προσπαθούσαμε να δώσουμε απάντηση στην ύπαρξη πολύπλοκων κοινωνικών προβλημάτων της εποχής μας, όπως οι πόλεμοι κι οι εχθροπραξίες στην Συρία, στο Ιράκ, στην Ουκρανία, στο Σουδάν, στην Νιγηρία και αλλού, όπου βλέπουμε φαινόμενα τρομοκρατίας, βίας, όπου υπάρχει φτώχεια, ασθένειες, έϊτς, μαλάρια, έμπολας και τώρα δυστυχώς η πανδημία του κορωνοϊού, η καταπάτηση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, οικονομική κρίση, ανεργία, εγκληματικότητα, καταστροφή του περιβάλλοντος, απειλή πυρηνικής καταστροφής, ανεπίτρεπτη διαφθορά Πολιτικών και Δικαστών, σκάνδαλα, εμπορία ναρκωτικών, διακίνηση παράνομων όπλων, ανθρώπινο εμπόριο (human traffiking), θα λέγαμε ότι ίσως η εποχή μας πάσχει από μια σύχρονη μορφή επιληψίας και μάλιστα σε επίπεδο όχι ατομικό, όπως συμβαίνει με το νεαρό παιδί της Ευαγγελικής περικοπής, αλλά σε συλλογικό επίπεδο, ομάδες ανθρώπων και Λαοί αλληλοτρώγονται μεταξύ τους με μεγάλο μίσος, σε αντίθεση με την αγάπη που ο Θεός μας καλεί να έχουμε ανάμεσα μας όλοι οι άνθρωποι. Ξεχνούμε ότι στα μάτια του Θεού όλοι οι άνθρωποι είμαστε παιδιά του.
Η ασθένεια της επιληψίας έχει άμεση σχέση με εγκεφαλικές διαταραχές. Η σύγχρονη επιληψία της ανθρώπινης κοινωνίας που ζούμε, εκδηλώνεται με την αδυναμία μας να σταματήσουμε τον κατήφορο που πήραμε να καταστρέψουμε την Δημιουργία του Θεού. Οι πνευματικές φωνές να σώσουμε τον Πλανήτη μας δεν αγγίζουν την ακοή μας. Η αποτυχία μας ως Παγκόσμια Κοινωνία να λύσουμε πολύπλοκα κοινωνικά προβλήματα που αναφέραμε παραπάνω και τα ακραία κληματολογικά φαινόμενα είναι οι σπασμοί που προδηλώνουν την απώλεια της συνειδήσεως της ευθύνης μας να κάνουμε τα πράγματα καλύτερα. Το ίδιο βλέπουμε για την αντιμετώπιση της Πανδημίας του κορωνοϊού για να προστατευθεί η Ανθρωπότητα, οι μεγάλες χώρες που έπρεπε να καλλιεργήσουν πνεύμα συνεργασίας για κοινή δράση, αντιμάχονται μεταξύ τους με αλληλοκατηγορίες και ανταγωνισμούς, λες και ζουν σε διαφορετικό Πλανήτη. Η απουσία ενότητας στο χώρο της Διεθνούς Κοινότητας δεν είναι καλό για κανένα.
Η ελπίδα μας πλέον είναι η προσωπική αλλαγή να γίνουμε καλύτεροι σε όλα τα επίπεδα για να δώσουμε ξανά νόημα στη ζωή μας με το μεγαλείο της αγάπης μας για τον κάθε άνθρωπο. Όπως μας λέει ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος «Ο Θεός αγάπη εστίν κι ο μένων εν τη αγάπη, εν τω Θεώ μένει κι ο Θεός εν αυτώ». Τότε θα μπορούμε σε κάθε στιγμή της ζωής μας να κάνουμε και τη σωστή επιλογή με κριτήριο πάντοτε το κοινόν καλό. Η υπόθεση της κοινωνικής δικαιοσύνης είναι η βάση για την ευημερία κάθε τοπικής κοινωνίας, αλλά και για την επικράτηση της ειρήνης και της ενίσχυσης της παγκόσμιας ασφάλειας για να ζήσουμε όλοι μας σε ένα καλύτερο κόσμο.
ReplyReply AllForwardEdit as new
-250x180.jpg)
