Με ειδική αναφορά στους δύο Έλληνες στρατιωτικούς, που από 1ης Μαρτίου ε.έ. βρίσκονται στις φυλακές της Αδριανούπολης προσαχθέντες από τις τουρκικές αρχές ενώπιον δικαστηρίου, και με ιδιαιτερη συγκίνηση τελέσθηκε η Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ενοριακό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Κλεισσούς – Ορεστιάδος, ιερουργούντος του Σεβ. Μητροπολίτου Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ. Δαμασκηνού, την Β´ Κυριακή των Νηστειών, 4 Μαρτίου ε.έ.
Ο Σεβασμιώτατος κάλεσε για μιά ακόμα φορά τους ακρίτες να αντιμετωπίσουν το γεγονός με νηφαλιότητα, ομοψυχία και εμπιστοσύνη στο Θεό και την Παναγία, που διαχρονικά είναι η Υπέρμαχος Στρατηγός του Γένους και ευχήθηκε στους γονείς των δύο στρατιωτικών, που εκκλησιάσθησαν, σύντομα οι δύο ευέλπιδες Άγγελος Μητρετώδης από την Καστοριά και Δημήτριος Κούκλατζης από την Ορεστιάδα να βρεθούν και πάλι κοντά τους.
Ο Σεβασμιώτατος σχολιάζοντας ωστόσο την αναγνωσθείσα Ευαγγελική περικοπή της θεραπείας του παραλυτικού της Καπερναούμ, μεταξύ άλλων, τόνισε· «Αφήνοντας σήμερα άλλες πλευρές της Ευαγγελικής διηγήσεως, ας εστιάσουμε την προσοχή μας στα πρόσωπα των τεσσάρων αυτών ανδρών, των αχθοφόρων της αγάπης, που σήκωσαν και οδήγησαν κοντά στο Χριστό τον παραλυτικό της Καπερναούμ. Το Ευαγγέλιο δεν μας παρέδωσε τα ονόματα τους. Τι όμως έχει μεγαλύτερη σημασία; Να γνωρίζαμε τα ονόματα τους ή την συμπεριφορά τους έναντι του παραλυτικού, που κατέγραψε με ακρίβεια ο ιερός Μάρκος; Το πρώτο που παρατηρούμε στους τέσσερις αυτούς άνδρες είναι η αγάπη που τους εμπνέει.
Η γεμάτη στοργή στάση τους στο πλευρό του παράλυτου συνανθρώπου τους. Η πρόθυμη συμπαράσταση τους στον ανθρώπινο πόνο. Αγόγγυστα αφήνουν τις ασχολίες τους και τρέχουν με χαρά να βοηθήσουν έναν συνάνθρωπο τους, ενώ το πλήθος των ανθρώπων αδιαφορεί… Το δεύτερο στοιχείο που χαρακτηρίζει τη στάση τους είναι η τόλμη της αγάπης και η εφευρετικότητα του ενδιαφέροντος τους. Είναι αυτό που επισημαίνει ο απόστολος Παύλος στον μαθητή του Τιμόθεο: «Ου γαρ έδωκεν υμίν ο Θεός πνεύμα δειλίας αλλά δυνάμεως καί αγάπης καί σωφρονισμού» (Β΄ Τιμ. 1, 7)… Όμως υπάρχει και ένα τρίτο στοιχείο που αποτελεί, θα λέγαμε, το θεμέλιο και των δυο άλλων. Και αυτό είναι η πίστη των τεσσάρων ανδρών. Μια πίστη που λάμπει και φανερώνεται όχι μόνο στα μάτια του Παντογνώστη Κυρίου αλλά και όλων των συγκεντρωμένων. Πίστη δυνατή, που τους έκανε να ελπίζουν ακλόνητα ότι ο Κύριος είχε τη δύναμη και την αγαθότητα να ανορθώσει το ζωντανό εκείνο πτώμα και να το κάνει άνθρωπο υγιή. Πίστη ταπεινή, διότι, ενώ ο ασθενής ήταν παράλυτος και ανίκανος να μετακινηθεί, αυτοί δεν ζήτησαν να τον επισκεφθεί ο Χριστός για να τον θεραπεύσει, αλλά έφεραν αυτοί τον ασθενή στον Χριστό υπερνικώντας τα εμπόδια. Και την πίστη αυτή βλέποντας ο Κύριος χαρίζει την ίαση και την άφεση αμαρτιών στον παραλυτικό της Καπερναούμ».
