Έναν πραγματικό «εργάτη» της Εκκλησίας, που διακατέχεται από ανεξάντλητη συγγραφική, θεολογική, λατρευτική, αγιολογική και κοινωνική συγγραφική δημιουργία, είχε την ευκαιρία να τιμήσει χθες το απόγευμα η Ιερά Μητρόπολη Καλαβρύτων.
Οπως αναφέρει η ανακοίνωση της Μητρόπολης: “Ο λόγος για τον θεολόγο, νομικό και συγγραφέα κ. Ευάγγελο Λέκκο, τ. Διευθυντή της Αποστολικής Διακονίας, ο οποίος βρέθηκε στο Αίγιο και συγκεκριμένα στο Κέντρο Νεότητος «Νέοι Ορίζοντες», προσκεκλημένος τού Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Αμβροσίου, προκειμένου να αναπτύξει το θέμα «Ο ιερός Χρυσόστομος μιλάει για την οικογένεια», στο πλαίσιο των κυριακάτικων εσπερινών ομιλιών που έχει καθιερώσει η τοπική μας Εκκλησία.
Ο ομιλητής στην κυριολεξία «καθήλωσε» το ακροατήριο, δανειζόμενος αποσπάσματα του λόγου του ιερού Χρυσοστόμου, ο οποίος, όπως είπε, είναι διαχρονικά επίκαιρος. «Ο λόγος του δεν είναι στην κυριολεξία δικός του. Είναι λόγος αγιογραφικός, αφού στην ουσία ερμηνεύει, εμβαθύνοντας, το θεόπνευστο λόγο τῆς Αγίας Γραφής και κατεξοχήν του Αποστόλου Παύλου. Αυτό επιβεβαιώνεται και από την επιτυχημένη διατύπωση: ΄΄Χριστοῦ στόμα πέφυκε τό Παύλου στόμα, στόμα δέ Παύλου τό Χρυσοστόμου΄΄. Τον ιερό Χρυσόστομο, για τη δύναμη του λόγου και τον χαρακτήρα του, αγάπησαν οι χριστιανοί περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο Πατέρα τής Εκκλησίας. Τα έργα του διακρίνονται σε Ομιλίες, Πραγματείες και Δοκίμια, που καλύπτουν τα σημαντικότερα εκκλησιολογικά, ποιμαντικά, ασκητικά, παιδαγωγικά, κοινωνικά, λειτουργικά, απολογητικά, δογματικά, αντιαιρετικά, ηθικά, εορτολογικά και ερμηνευτικά θέματα και προβλήματα, όχι μόνο της δικής του αλλά και κάθε εποχής, αφού στηρίζονται στον αιώνιο και ακατάλυτο λόγο τού Θεού», σημείωσε αρχικά ο κ. Λέκκος.
Πριν προχωρήσει δε σε ειδικότερα οικογενειακά θέματα, έκανε λόγο για μερικές ενδιαφέρουσες θέσεις του μεγάλου Αγίου σε σημαντικά ζητήματα. Παραθέτουμε κάποιες εξ αυτών:
Α) Για τη θεοΐδρυτη Εκκλησία, που έχει κεφαλή της τον Ιησού Χριστό, έλεγε: «Τίποτα δεν συγκρίνεται με την Εκκλησία. Μη μου λες τα τείχη και τα όπλα. Γιατί, τα μεν τείχη με το πέρασμα του χρόνου παλιώνουν, η δε Εκκλησία δεν γερνάει ποτέ. Οι βάρβαροι γκρεμίζουν τα τείχη, αλλά την Εκκλησία ούτε οι δαίμονες την καταβάλλουν. Κι ότι αυτό δεν είναι καυχησιολογία, το επιβεβαιώνουν τα γεγονότα: Πόσοι πολέμησαν την Εκκλησία και οι πολέμιοι αυτοί χάθηκαν; Ενώ η ίδια υψώθηκε και πάνω από τούς ουρανούς. Τέτοιο μεγαλείο έχει η Εκκλησία. Όταν την πολεμούν, νικάει. Όταν την εχθρεύονται, θριαμβεύει. Όταν την βρίζουν, γίνεται πιο λαμπρή. Την τραυματίζουν και δεν το βάζει κάτω από τις πληγές. Δοκιμάζεται από τρικυμίες και δεν καταποντίζεται. Ταλαιπωρείται, αλλά δεν ναυαγεί. Παλεύει, αλλά δεν νικιέται. Αγωνίζεται, αλλά δεν χάνει».
Β) Σε άλλη ομιλία του με τίτλο «Περί της τῶν μελλόντων ἀπολαύσεως καί τῆς τῶν παρόντων εὐτελείας», θέλοντας να υπογραμμίσει ότι δεν πρέπει να υπερεκτιμούμε τα υλικά αγαθά, τονίζει: «Ὁ πλούτος δεν εξαφανίζεται μόνον όταν πεθάνει ο πλούσιος, αλλά πολλές φορές χάνεται ενώ ακόμα εκείνος ζει. Τα νιάτα δεν εγκαταλείπουν το νέο μόνον όταν αυτός πεθάνει, αλλά και όταν ακόμα ζει και αναπνέει χάνονται, αφού με την πάροδο της ηλικίας φθείρονται και παραχωρούν τη θέση τους στη γήρανση. Το κάλλος και η ομορφιά εξαφανίζονται και μετατρέπονται σε ασχήμια, ενώ ακόμα η γυναίκα ζει. Οι δόξες και οι εξουσίες το ίδιο. Οι τιμές και τα αξιώματα είναι εφήμερα και πρόσκαιρα και πιο φθαρτά από τους ανθρώπους που τα κατέχουν. Κι όπως μπορούμε να δούμε καθημερινά να συμβαίνουν θάνατοι, έτσι χάνονται και τα αγαθά. Αυτό συμβαίνει, για να περιφρονούμε τα παρόντα και να επικεντρώνουμε το ενδιαφέρον μας στα μελλοντικά και να είμαστε εξαρτημένοι από την απόλαυση εκείνων. Ενώ δε πορευόμαστε στη γη, να ζούμε έχοντας τον πόθο μας στα ουράνια».
Γ) Στη ζωή όμως δεν χάνονται μόνον ο πλούτος, η δόξα, τα αξιώματα, οι φίλοι. Φεύγουν από κοντά μας και πολύ σεβαστά ή αγαπητά πρόσωπα, πορευόμενα στην αιωνιότητα. Συνήθεια και τότε ήταν οι στενοί συγγενείς να θρηνούν απαρηγόρητα και οι γυναίκες να μοιρολογούν. Πώς αντιμετώπιζε το θέμα αυτό ο ιερός Χρυσόστομος;
«Για ποιο λόγο κλαις με τόσο πόνο γι’ αυτόν που πέθανε; Επειδή ήταν αμαρτωλός; Και τι μ’ αυτό; Κανονικά θα έπρεπε να ευχαριστείς τον Θεό, αφού ο άνθρωπος αυτός έπαψε πλέον να αμαρτάνει. Μήπως ήταν ενάρετος και καλός; Και στην περίπτωση αυτή πρέπει να χαίρεσαι, επειδή πέθανε πριν προλάβει η αμαρτία να αλλάξει τη διάθεσή του. Μήπως επειδή ήταν νέος; Και γι’ αυτό να ευχαριστείς τον Θεό και να τον δοξάζεις, αφού τον πήρε κοντά του».
Στη συνέχεια ο εκλεκτός προσκεκλημένος αναφέρθηκε στις απόψεις και τη διδασκαλία του αγίου Χρυσοστόμου περί του γάμου και της ανατροφής των παιδιών.
Α) Για τη σύσταση και το αδιάλυτο του Γάμου, λέει: «Δεν διαβάσατε ότι από την αρχή ο Δημιουργός έπλασε άντρα και γυναίκα; Και είπε: ΄΄γι’ αυτόν τον λόγο θα εγκαταλείπει ο άντρας τον πατέρα και τη μητέρα του και θα ενώνεται με τη γυναίκα του΄΄. Πρόσεξε, μάλιστα, ότι αυτό δεν το υποστήριζε μόνο απ’ τη δημιουργία, αλλά και από την εντολή του. Διότι δεν είπε μόνο ότι έπλασε έναν άντρα και μια γυναίκα, αλλά ότι διέταξε και τούτο, το να ενώνεται δηλαδή ὁ άντρας με τη γυναίκα. Αν όμως στις προθέσεις του ήταν να αφήνει τη γυναίκα και να παίρνει άλλη, θα έπλαθε έναν άντρα, αλλά πολλές γυναίκες. Τώρα, κι από τον τρόπο της δημιουργίας και τον τρόπο της νομοθεσίας έδειξε ο Θεός ότι ένας άντρας πρέπει να ζει διαρκώς με μια γυναίκα και να μη χωρίζουν… Και δεν νομοθέτησε απλά να πηγαίνει ο άντρας προς τη γυναίκα αλλά και να ενώνεται, φανερώνοντας με τη διατύπωση το αδιάσπαστο της σχέσης. Αλλά ούτε σ’ αυτό αρκέστηκε, αφού επεδίωξε και άλλη, στενότερη, επαφή, όταν έλεγε ΄΄Θα γίνουν οι δύο μία σάρκα (σώμα)΄΄».
Β) Για τούς άντρες που σπεύδουν μετά το θάνατο της γυναίκας τους να πάρουν άλλη γυναίκα, λέει: «Πες μου, τι πιο δυσάρεστο, μετά το μεγάλο θρήνο και τις κραυγές και τα δάκρυα και τα μαύρα ρούχα, ξαφνικά χειροκροτήματα και νυφικά κρεβάτια… Αυτός που τραβούσε τα μαλλιά του, ξαναφοράει στεφάνι στο ίδιο κεφάλι, ο στενοχωρημένος και αγέλαστος στολίζεται και καλλωπίζεται πάλι… Και το χειρότερο απ’ όλα, ο πόλεμος που μπαίνει στα παιδιά του, η… λέαινα που έρχεται να συγκατοικήσει με τις θυγατέρες του. Γιατί αυτή είναι πάντοτε η μητριά».
Γ) Όσο για κείνους τους εγγάμους (άντρες και γυναίκες) που ατακτούν ηθικά, γράφει χωρίς περιστροφές: «Όπως ο καπετάνιος, τού οποίου το καράβι ναυαγεί μέσα στο λιμάνι, είναι ασυγχώρητος, έτσι και ο άνθρωπος που ενώ έχει την ασφάλεια του γάμου καταστρέφει το γάμο κάποιου άλλου ή γενικά κοιτάζει με περιέργεια άλλη γυναίκα, θα μείνει αναπολόγητος. Όχι μόνον ενώπιον των ανθρώπων, αλλά και ενώπιον του Θεού, έστω κι αν άπειρες φορές επικαλείται ως δικαιολογία τη φυσική ηδονή».
[irp posts=”396445″ name=”Καλαβρύτων Αμβρόσιος: «Η Ελλάδα μας χάνεται, η Ιστορία μας μολύνεται!»”]
Δ) Σχετικά με την ανατροφή των παιδιών διαπιστώνει με λύπη του ότι πολλοί γονείς τότε –όπως δυστυχώς και σήμερα– ενώ κάνουν τα πάντα και φροντίζουν για το πώς να αποκτήσει ο γιος τους καλό άλογο και ωραίο σπίτι και εύφορο χωράφι, για το πώς να αποκτήσει καλή ψυχή και ευσεβή διάθεση δεν τους νοιάζει καθόλου. Κι αυτό είναι, λέει, που κάνει άνω κάτω ολόκληρη την οικουμένη. Το ότι δηλαδή αμελούμε για τα παιδιά μας. Και για μεν τα υλικά αγαθά τους φροντίζουμε, για δε την ψυχή τους αδιαφορούμε και τηρούμε μια στάση που είναι η χειρότερη ανοησία. Διότι τα υλικά αγαθά, έστω κι αν είναι πολλά και μεγάλης αξίας, αν δεν είναι άξιος εκείνος που μπορεί να τα διαχειριστεί με σύνεση, όλα θα χαθούν και θα φύγουν μαζί του και θα προκαλέσουν μεγάλη ζημιά στον κάτοχό τους. Αν όμως η ψυχή γίνει γενναία και ενάρετη, έστω κι αν δεν υπάρχει τίποτα στο σπίτι, θα μπορέσει ν’ αποκτήσει τα πάντα πολύ άνετα. Πρέπει επομένως να εξετάζουμε όχι πώς να κάνουμε τα παιδιά μας πλούσια σε ασήμι και χρυσάφι και στα παρόμοια, αλλά πώς να γίνουν πλουσιότερα απ’ όλους στην ευσέβεια και τον τρόπο ζωής και την απόκτηση της αρετής.
Και ο κ. Λέκκος κατέληξε επισημαίνοντας πως για να πετύχει ο χριστιανός στον πνευματικό αγώνα της νηστείας, της εγκράτειας και της προσευχής, χρειάζεται πάντοτε και την άνωθεν βοήθεια, κάτι που σημειώνει και ο ιερός Χρυσόστομος: «Δεν αρκεί η προθυμία του ανθρώπου, αν δεν εξασφαλίσει και την άνωθεν βοήθεια. Και ότι πάλι τίποτα δεν κερδίζουμε από την άνωθεν βοήθεια, άμα δεν υπάρχει η προθυμία μας. Κι αυτά τα δύο μας τα επιβεβαιώνουν ο Ιούδας και ο Πέτρος. Διότι ο μεν ένας, ενώ δέχθηκε μεγάλη βοήθεια, δεν ωφελήθηκε καθόλου, επειδή δεν το θέλησε, κι ούτε συνέβαλε όσο εξαρτιόταν από αυτόν. Ο δε άλλος, ο Πέτρος, αν και προθυμοποιήθηκε, επειδή δεν δέχθηκε καμιά άνωθεν βοήθεια, αρνήθηκε το Χριστό. Διότι η αρετή υφαίνεται και από τα δύο αυτά».
Αμέσως μετά τον λόγο έλαβε ο Αρχιερατικός Επίτροπος Αιγίου, Πρωτοπρεσβύτερος π. Χρήστος Τσάκαλος, ο οποίος αναφέρθηκε επιγραμματικά στο τεράστιο συγγραφικό (και όχι μόνο) έργο τού Ευάγγελου Λέκκου, χαρακτηρίζοντάς τον ως μία μεγάλη πνευματική και πολυτάλαντη προσωπικότητα, μία ανεξάντλητη και αστείρευτη πηγή προφορικού και γραπτού λόγου. «Η μεγάλη και πλούσια παραγωγή, δημιουργία και προσφορά σίγουρα είναι αποτέλεσμα βαθιάς και εμπεριστατωμένης μελέτης τού συγγραφέως στις αστείρευτες πηγές τής Αγίας Γραφής, της Πατερικής Γραμματείας, ως και όλης της Θεολογικής και Εκκλησιαστικής Γραμματολογίας. Άρα, έργο κοπιώδες και δύσκολο, αλλά γι’ αυτούς που αγαπούν την Εκκλησία και βιώνουν γνήσια και αυθεντικά την εν Χριστώ ζωή, τα δύσκολα μεταποιούνται σε προσφορά και δημιουργία. Και ο κ. Λέκκος ανήκει σε αυτή την ευλογημένη κατηγορία, που αγαπά την Εκκλησία και βιώνει αυθεντικά την εκκλησιαστική ζωή. Καυχάται λοιπόν ο θεολογικός χώρος για τον βιωματικό θεολόγο. Σεμνύνεται η Εκκλησία του Χριστού για το ζωντανό μέλος της. Χαίρει και αγάλλεται η εν Ελλάδι Εκκλησία για τον πολυγραφότατο συγγραφέα!», κατέληξε ο π. Χρήστος.
Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Αμβρόσιος: «Ο κ. Λέκκος είναι ένας χαρισματικός άνθρωπος»
Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας να κάνει λόγο για έναν χαρισματικό άνθρωπο. «Δείτε τι κάνει το Πανάγιο Πνεύμα στην καθημερινότητα. Παίρνει ανθρώπους, τους φωτίζει και τους ΄΄πλουτίζει΄΄ με γνώσεις, δίνοντάς τους τον πόθο να μεταφέρουν τον λόγο του Θεού. Πάντα θα ηχεί στα αυτιά μας το «Πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα κηρύξατε τὸ εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει». Σε αυτόν, λοιπόν, τον… στίβο ο κ. Λέκκος είναι κορυφαίος!», είπε χαρακτηριστικά ο σεπτός Ποιμενάρχης μας, που λίγο πριν το τέλος απένειμε στον επίσημο προσκεκλημένο της Ιεράς Μητροπόλεώς μας τιμητικό δίπλωμα και πλακέτα για τη γόνιμο προσφορά του στη διοίκηση της Εκκλησίας αλλά και την πλούσια συγγραφική του παραγωγή, στη δε σύζυγό του, κ. Σπυριδούλα Λεβιδιώτη προσέφερε μία εικόνα τής Πολιούχου του Αιγίου, Παναγίας Τρυπητής”.
){kind=link}