Ποίημα του Κορινθίου Καθηγητού Θεολογίας κου Ηλία Οικονόμου
«Λαός εστί μοι πολύς εν τη πόλει ταύτη» (Πραξ. ΙΗ 10)
Παύλε χαράς Απόστολε και χάρης υπηρέτη,
Ουρανοφάντορα πιστέ και Φθοροκαταλύτη,
δάκρυα μετάνοιας σε καλούν:
Η Εφύρα λύτρωση ζητά.
Η αμαρτία ᾿σίγησεν απ΄ της ψυχής τη δίψα τη μεγάλη.
Η δίψα του Θεού πλεόνασεν, καθώς κι΄ η αμαρτία
στην πόλη του Περίανδρου την ένδοξη κι᾿ αθλία.
– Ταρσέα!
Αμαρτωλός ήσουν κι᾿ Εσύ, μισόχριστος
κι᾿ έγινες μύστης θείας κι᾿ ανέκφραστης χαράς
παγκόσμιος κήρυκας του θεικού του λόγου, της αληθείας.
Καί όμως να…
που κι᾿ εδώ στην πόλη την αμαρτωλή βρήκες τους αδελφούς σου!
Απ᾿ την Ταρσό στην Κόρινθο, μ᾿ ένα βήμα,
κι᾿ ο άνθρωπος ο ίδιος,
ο άνθρωπος ο δίχως φως, αλήθειας διακονιάρης….
Στην Ταρσό, στα Ιεροσόλυμα, στους Φαρισαίους.
Πρώτος Εσύ!
Στα πλούτη, στα παλάτια, στην ψευτοχαρά,
βασίλισσα η Κόρινθος.
Καί όμως τίποτε απ΄ αυτά η Αλήθεια!
Καί να το φως της Δαμασκού εφώτισε την Κόρινθο μ᾿ εσένα.
Μακρυά, σκοτάδια αμαρτωλά, της Κύπριδος δουλεία.
Γλυκειάς μετάνοιας δάκρυα γίνονται μαργαρίτες.
Φωτοστεφάνου αστραφτεροί, στού Γολγοθά το λόφο.
Η Φοίβη πρώτα, ο Στεφανάς, ο Γάιος κι΄ ο Κρίσπος
ξεκίνησαν πρωτοταγοί στο νέο μονοπάτι,
κι᾿ ακολουθού μυριάδες……
…..στης Δαμασκού το δρόμο οδοιπόροι.
Κι᾿ ο Διογένης που φανό σβηστό κρατεί στο χέρι
– άχρηστ΄ η αναζήτηση μέσα στη φωταψία –
Καί προχωρούν και πιο πολύ κι᾿ ανέρχονται
στού Ναζωραίου τον δρόμο τον αείφωτο.
Αλήθεια!
Λαός πολύς Χριστόφιλος στην Κόρινθο υπήρχε
καθώς σε θείο ενύπνιο στον Παύλο απεκαλύφθη.
ΗΛΜΟΣ 1960
