ΙΛΙΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ: «…μια ολόκληρη ζωή με ετοίμαζαν κ’ ετοιμαζόμουνα γι’ αυτό. Και τώρα, μπροστά στην πύλη αυτή, νιώθω ολότελα ανέτοιμος»1, συλλογίζεται ο ποιητής.
Ένας επίκαιρος προβληματισμός που συναντάται με την δική μας εμπειρία. Αμήχανοι, και εμείς, μπροστά στις συνέπειες της πανδημίας αναζητούμε την συνέχεια της καθημερινότητας μας που διακόπηκε πριν από 1,5 περίπου χρόνο. Δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά στο αιώνιο πρόβλημα των ορίων του ανθρώπου, ότι το προσωπείο που υιοθέτησε τους τελευταίους αιώνες ο νεωτερικός πολιτισμός εξοβελίζοντας την αναζήτηση αξιών που ολοκληρώνουν τον άνθρωπο δεν άντεξε στην δοκιμασία.
Δεν είναι κακό που φοβόμαστε. Ούτε η απορία για το άγνωστο. Το πρόβλημα είναι η αυτάρκεια και τα τείχη που υψώθηκαν εδώ και καιρό για να την προστατέψουν.
Η οίηση της δύναμης θεώρησε ανεπαρκή την συνολική αγωγή των ανθρώπου και αναζήτησε την εκπαίδευση που κομίζει μετρήσιμα αποτελέσματα χρήσιμα για την οικονομία της αγοράς. Το αδιέξοδο της επιλογής φανερώθηκε περισσότερο από κάθε άλλη φορά στις ημέρες μας.
Από αυτό το σημείο αρχίζει η φετινή χρονιά. Είναι αφορμή μιας νέας εκκίνησης. Αυτό σημαίνει ότι είναι αναγκαίο να προσπαθήσουμε να μεταμορφώσουμε τις πληγές και την αβεβαιότητα που προκλήθηκαν σε επιθυμία ζωής και μάθησης. Μέχρι τώρα η πλειοψηφία των ενεργειών μας εξαντλείται στην αναζήτηση των υπευθύνων για τον πόνο που προκάλεσαν. Στην πραγματικότητα όμως το κέντρο βάρος βρίσκεται ενώπιόν μας.
Στην ανάληψη της ευθύνης που μας αναλογεί για να ανακαλύψουμε ή να επανεύρουμε την κλήση μας, να προσφέρουμε στα παιδιά μας την ώθηση για να επιθυμήσουν να ζήσουν ουσιαστικά. Να μάθουν επειδή επιθυμούν να ζουν. Ίσως μπορούμε να αντιληφθούμε γιατί ο Χριστός καλώντας ένα μαθητή να Τον ακολουθήσει δεν τον άφησε να θρηνήσει τον νεκρό πατέρα του λέγοντάς του «Ακολούθησε με και άφησε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους»2.
Μοιάζει σκληρός ο λόγος αλλά τον ίδιο σχεδόν επαναλαμβάνει ο ποιητής είκοσι αιώνες αργότερα: «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος… πρέπει να αποχαιρετήσεις όλα αυτά και να ξεκινήσεις, γιατί είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ’ άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα»3.
Ας γίνετε το σημείο που θα δείξει τον δρόμο των παιδιών μας. Μαζί σας, ας γίνουμε τα ίχνη που θα ακολουθήσουν.
Καλή και ευλογημένη χρονιά!
Ὁ Μητροπολίτης
†Ὁ Ἰλίου, Ἀχαρνῶν & Πετρουπόλεως
Ἀθηναγόρας
1 Γιάννης Ρίτσος, «Ορέστης», στον τόμο: Τέταρτη Διάσταση, Κέδρος, Αθήνα 2005, σ. 73-89
2 Μτ.8.22
3 Τ.Λειβαδίτη «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος»
