ΤΕΛΕΣΤΗΚΕ ΤΟ 40ΝΘΗΜΕΡΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ
Πριν από σαράντα ημέρες περίπου κοντά στην Απολλωνία άφησαν τις τελευταίες τους στιγμές, σε τραγικό δυστύχημα που συνέβη στην άσφαλτο, ο αείμνηστος Δημήτριος Βαρβαριώτης, τριανταοχτώ ετών και ο μικρός γιός του Χρήστος, δυόμιση ετών.
Στο αυτοκίνητο επέβαινε η τραγική μητέρα, Ελένη, που είδε με τα μάτια της το ασύλληπτο γεγονός και σπαράζοντας ετέλεσε το τεσσαρακονθήμερο Μνημόσυνο συζύγου και τέκνου της στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Παλαιοχώρας, την Κυριακή 7η Αυγούστου (Ζ΄ Ματθαίου), μέσα σε μια πληθούσα μέσα και έξω Εκκλησία, που δακρύβρεκτη παρακάλεσε τον Κύριο να αναπαύση τους αδελφούς της.
Στις όλες Ακολουθίες παρευρέθη και συμπαρεστάθη με όλη του την καρδιά ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιερισσού κ. Θεόκλητος συμπαραστατούμενος από τους Παν/τους Αρχιμ. π. Λέοντιο Καρίκα και π. Νήφωνα Καζάνα, τους Πρωτ. π. Αθανάσιο Κατζιγκά και π. Χαράλαμπο Κωστόπουλο, τον και Εφημέριο της Ενορίας και τους Διακόνους π. Μελέτιο Τσόγκα και π. Γεώργιο Κυριάκου. Οι άρχοντες του τόπου ομοθυμαδόν προσήλθαν για τους ίδιους λόγους, με πρώτους τον Αντιδήμαρχο κ. Δ. Κοντογιώργη, τον Πρόεδρο του Τοπικού Συμβουλίου κ. Νικ. Καμπούρη και τους Προέδρους των Ριζών κ. Χρ. Παπαδημητρίου, Γεροπλατάνου κ. Δημ. Σεραφείμ, Μαραθούσης και Πλατανοχωρίου κ. Αλεξ. Βογιατζή και τον Δημοτικό Σύμβουλο κ. Χρ. Φυλακτό.
Απευθυνόμενος ο Σεβασμιώτατος στην οικογένεια των αιφνιδίως κοιμηθέντων και ιδίως, στην αξιοπρεπή μητέρα και σύζυγο Ελένη Βαρβαριώτου, εξέφρασε κατ’ αρχήν τον θαυμασμό του για τον τρόπο αντιμετωπίσεως του τραγικού συμβάντος, τόσο από την ίδια, όσο και από τους συγκλονισμένους τραγικούς γονείς και παππούδες και δεύτερον κατέθεσε με πολύ σεβασμό και διάκριση τους παρηγορητικούς λόγους της Εκκλησίας για τα ανέλπιστα αυτά γεγονότα που χτυπούν απροειδοποίητα ως φοβεροί δαιμονικοί πειρασμοί την πόρτα της ζωής μας. Διεβεβαίωσε την οικογένεια ότι «χωρίς θλίψεις και πειρασμούς κανείς δεν ανέβηκε στον ουρανό» (Μέγας Αντώνιος) και επιπλέον ότι όλων των Αγίων, των φίλων του Χριστού «δοκιμάστηκε με πολλές θλίψεις το πλεόνασμα της χαράς τους» (Β΄ Κορ. η΄ 2).
«Τον κυβερνήτη του πλοίου, θα γράψη ο Μέγας Βασίλειος, συνέχισε ο Δεσπότης, τον δοκιμάζει η τρικυμία, τον αθλητή το στάδιο, τον στρατηγό η πολεμική παράταξη, τον μεγαλόψυχο η συμφορά, τον χριστιανό δε τον δοκιμάζουν οι πειρασμοί. Γι΄ αυτό αφήνει ο Θεός την φωτιά των πειρασμών και παίρνει για λίγο τη χάρη Του, που στέλνει από ψηλά στους αγωνιστές της πίστεως και επιτρέπει η γαλήνη των πειρασμών να ταραχθή προσωρινά από τα πνεύματα της πονηρίας, για να ιδή την κλίση της ψυχής σε ποιόν χαρίζεται περισσότερο, στον Ποιητή και Ευεργέτη της ή στην αίσθηση του κόσμου και την απάτη της ηδονής (Οσ. Νικήτας Στηθάτος)».
Και κατέληξε ο ομιλητής: «Αντίθετα με όσα διδάσκουν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, πολλοί από το πλήρωμα του Χριστού, και μάλιστα με γοερή τη φωνή, παρακαλούμε τον Κύριο να μην μας συναντήσουν ποτέ πειρασμοί, και δοκιμασίες και θλίψεις να μην χτυπήσουν ποτέ τη θύρα του σπιτιού μας. Δηλαδή ο πολύς κόσμος σήμερα αρνείται να βιώση τη χριστιανική ζωή, εκφράζοντας μια πίστη χωρίς θυσία και μια πολιτεία χωρίς Σταυρό, κάτι που κανέναν πλέον δεν επηρεάζει και δεν πείθει. Ζυμωθήκαμε με την άρνηση του Σταυρού, που μαραίνει και μωραίνει και εκκοσμικεύει την ίδια την Εκκλησία, κενώνοντάς την από τον δυναμικό σωτηριολογικό προορισμό της. Το Ορθόδοξο Πατερικό ύφος θεωρεί τους πειρασμούς επίσκεψη Θεού, και επίσης κηρύσσει ότι όπου υπάρχει το Άγιο Πνεύμα, εκεί ακολουθεί σαν σκιά ο διωγμός και η πάλη (Οσ. Μακάριος ο Αιγύπτιος). Η Εκκλησία δεν απορρίπτει τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες που παραχωρεί και επιτρέπει ο Θεός. Αλλά εδώ αποκαλύπτεται το μεγαλείο του Θεού· εδώ, κατά τη δοκιμασία δηλαδή, συναπαντιέται κατά ένα παράξενο τρόπο ο δοκιμαζόμενος με τον πάσχοντα Θεό, που υποφέρει μαζί του και σηκώνει το σταυρό του! Αρκεί ο δοκιμαζόμενος φοβερά πολλές φορές άνθρωπος να λέη: Κύριε μου έδωσες τον πειρασμό! Τον υποφέρω, αλλά Κύριε, δωσ’ μου δύναμη τη στιγμή του πειρασμού…»!
-120x86.jpg)
){kind=link}