Ιερά Πανήγυρις Αγίου Χαραλάμπους στην Κεφαλλονιά

Ιερά Πανήγυρις Αγίου Χαραλάμπους πολιούχου της πόλεως του Ληξουρίου και ευρύτερα της Παλικής την Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 

Του Γεράσιμου Σωτ. Γαλανού

Συνοπτικά από το Συναξάρι του Αγίου Χαραλάμπους

Ο Άγιος Χαράλαμπος ο ιερομάρτυρας και θαυματουργός, γεννήθηκε στη Μαγνησία το 90 μ.Χ. περίπου και μαρτύρησε στα χρόνια των μεγάλων διωγμών της Χριστιανοσύνης. Οι γονείς του ήταν ευσεβείς Χριστιανοί και τον οδήγησαν από μικρόν στην πίστη για τον Χριστό με κίνδυνο της ζωής τους.
Στη Μαγνησία έζησε όλη τη ζωή του ο Άγιος Χαράλαμπος και ως νέος στάθηκε παράδειγμα συνετής ζωής. Η πίστη του και η επιθυμία του τον έκαναν να αφιερωθεί στην υπηρεσία του Χριστού. Έγινε Ιερέας το 130 μ.Χ.

Το (193 – 211) μ.Χ. αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο Χριστιανομάχος Σεβήρος. Παρ’ όλο που αγαπούσε τις τέχνες και τα γράμματα δεν μπόρεσε να εννοήσει το Χριστιανισμό και τον κατεδίωκε σκληρά.

Την ίδια εποχή στην περιοχή της Μαγνησίας που ζούσε ο Άγιος Χαράλαμπος, ηγεμόνας ήταν ο θηριόψυχος Λουκιανός. Κι αυτός πολέμιος και μανιασμένος ενάντια στον Χριστιανισμό.

Όταν έμαθε ο ηγεμόνας Λουκιανός τη Χριστιανική δραστηριότητα του ιερέα Χαραλάμπους, οργίστηκε πολύ. Έξαλλος και θηριώδης έστειλε στρατιώτες στη Μαγνησία να τον συλλάβουν και να τον φέρουν μπροστά του.

Πράγματι οι απεσταλμένοι του Λουκιανού φέρανε σιδηροδέσμιο τον γέροντα κληρικό μπροστά στον ηγεμόνα. Ήτανε τότε υπέργηρος 113 χρόνων.

Πέρασε φρικτά βασανιστήρια από τους διώχτες του, μα η χάρη του Χριστού και της πίστης του τον κράτησαν και δυνατόν. Βλέποντας την αντοχή στα βασανιστήριά του ο Λουκιανός διέταξε να τον γδάρουν. Όμως ο Άγιος προσευχόταν στο Χριστό και ως του θαύματος βλέποντας οι δήμιοι που τον γδέρνανε, ο Πορφύριος και ο Βάπτος, την υπομονή του μάρτυρα, πιστέψανε. Το μαρτύριό του τελείωσε με τον αποκεφαλισμό του.

Τα άγια λείψανα

Το άγιο του λείψανο το παρέλαβε κατόπιν η μακάρια Γαλήνη και το ενταφίασε σε θήκη, αφού του έβαλε πολύτιμα μύρα και αρώματα. Κατόπιν το άγιο και πανσεβάσμιο λείψανο του ενδόξου Ιερομάρτυρας Χαραλάμπους, μοιράστηκε χάριν ευλάβειας στους απανταχού Ορθοδόξους Χριστιανούς.

Υπάρχουν και σήμερα σε πολλούς ναούς και μοναστήρια τεμάχια λειψάνων του Αγίου Χαραλάμπους. Η Αγία και πάντιμος κάρα του βρίσκεται επάνω στα Μετέωρα της Θεσσαλίας, στο Μοναστήρι του Αγίου Πρωτομάρτυρας Στεφάνου.

Τις 10 Φεβρουαρίου του 1952, ο τότε Μητροπολίτης Τρίκκης και Σταγών, Ληξουριώτης Χερουβείμ Άννινος επισκέφτηκε το Ληξούρι του ύστερα από σαράντα χρόνια. Εκπληρώνοντας μια επιθυμία του ίδιου, αλλά ενδόμυχα και του λαού της Παλικής για τον Άγιο Χαράλαμπο, έφερε μαζί του και δώρισε στον ομώνυμο ιερό ναό του Ληξουρίου μικρό τεμάχιο λειψάνου από την κάρα του Αγίου σε ασημένια λειψανοθήκη. Η γιορτή του Αγίου την ημερομηνία αυτή 1952 έγινε με μεγαλοπρέπεια και θρησκευτική κατάνυξη με πρωτοστάτες τον τότε Μητροπολίτη Κεφαλληνίας Ιερόθεον Βουή και τον Χερουβίμ Άννινο.

Το απόγευμα της ίδιας ημέρας παρ’ όλη την κακοκαιρία και χιονοθύελλα που επικρατούσε στην πόλη, χοροστατούντων των δύο μητροπολιτών, πλήθος ιερέων και παρουσία των αρχών του τόπου και αγημάτων, μα πάνω απ’ όλα σύμπαντος του κόσμου απ’ όλη την Παλική, έγινε η λιτάνευση της ιεράς εικόνας του αγίου και της αγίας κάρας του.

Έπειτα από ένα μήνα, τις 8 Μαρτίου (8-3-1952) ο Ληξουριώτης Μητροπολίτης Χερουβείμ Άννινος, έχοντας πραγματοποιήσει την επιθυμία του, να φέρει την αγία κάρα του Αγίου Χαραλάμπους απεδήμησε εις Κύριον, ήσυχος και γαλήνιος.

Στο Συναξάρι του αναφέρεται, ότι σε κάποιον οπτασιασμό, κατά το μαρτύριό του, ζήτησε ο ίδιος από το Χριστό, να του δώσει (μετά το θάνατό του) τη χάρη “εις όποιον τόπον ευρέθη κομμάτι από το λείψανων του και εις όποιαν χώραν τον εορτάζουν, να μη γένη ποσώς πείνα, ούτε πανούκλα, να θανατώνει τους ανθρώπους”.

Η λατρεία του Αγ. Χαραλάμπους είναι ευρύτερα διαδεδομένη στον Ελληνικό χώρο και έχουν κτιστεί πολλές εκκλησίες στ’ όνομά του, ιδιαίτερα, ύστερ’ από επιδημίες “πανούκλας” και “χολέρας”.

Ενδεικτικά αναφέρω επιδημίες πανούκλας που έγιναν τον 18ο αιώνα, που από τότε κυρίως διαδόθηκε η λατρεία κι η εικονογραφία του Αγίου σ’ όλη την Ελλάδα.

Το 1717 στη Μεσσηνία, το 1723 στη Χίο, το 1728 στη Ζάκυνθο το 1760 και το 1850 στην Κεφαλονιά, το 1770 στην Κρήτη. Έτσι ο Άγιος είναι πολιούχος σε πολλά μέρη του ελλαδικού χώρου.