Ιερά Μητρόπολη Ναυπάκτου: Ηχηρή παρέμβαση στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος πραγματοποίησε την Τρίτη 27 Ιουνίου 2017 ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος, έχοντας στο επίκεντρο τις εξελίξεις στο μάθημα των θρησκευτικών.
Όπως μας ενημερώνει η Ιερά Μητρόπολη Ναυπάκτου, ο Σεβασμιώτατος αναφέρει τα εξής:
“Έχω γράψει πάρα πολλά γύρω από το θέμα των Θρησκευτικών και δεν θα ήθελα να επαναλάβω τα ίδια. Επίσης, θα μπορούσα να αναφέρω πολλά γύρω από το Πρόγραμμα Σπουδών, σύμφωνα με την Υπουργική Απόφαση που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως και όπως αναρτήθηκαν οι φάκελλοι των μαθητών στο διαδίκτυο, διότι τα μελέτησα διεξοδικά.
Όμως θα αρκεσθώ στην διατύπωση μερικών συντόμων βασικών απόψεών μου και αν ερωτηθώ, τότε θα κάνω ευρύτερες αναλύσεις και επιχειρήματα.
1. Το Πρόγραμμα Σπουδών δεν είναι ούτε του Υπουργού Φίλη ούτε του Υπουργού Γαβρόγλου, αλλά ούτε και της Υπουργού Άννας Διαμαντοπούλου του έτους 2010. Είναι ένα πρόγραμμα το οποίο ετοιμάσθηκε από μια ομάδα θεολόγων, που είναι γνωστοί στους εκκλησιαστικούς κύκλους και δεν χρειάζεται να αναφερθούν ονόματα, η οποία έχει μια μεταπατερική κατεύθυνση.
Όταν διαβάση κανείς έστω και πρόχειρα τους φακέλλους του μαθητή και όταν δη από που επιλέγεται το υλικό, θα το διαπιστώση ευχερώς. Μνημονεύονται χωρία από κείμενα συγκεκριμένων ανθρώπων που έχουν συγκεκριμένη θεολογική σκέψη. Αυτό για μένα είναι πάρα πολύ επικίνδυνο.
Πρέπει να σταθούμε με μεγάλη ευθύνη απέναντι στην Παράδοση αυτού του τόπου και απέναντι στα 1.200.000 παιδιά, που θα διδαχθούν αυτό το επικίνδυνο μάθημα των Θρησκευτικών.
2. Το πρόγραμμα αυτό από την βάση του είναι προβληματικό, θα μπορούσα δε να πω εκθεμελιωτικό, διότι αποδομεί τα πάντα. Παρουσιάζει τις θρησκείες μέσα από την κοινωνιολογική τους προοπτική και με τον τρόπο αυτόν αποδομεί όχι μόνον την Ορθόδοξη θεολογία, αλλά και την διδασκαλία και των άλλων θρησκειών.
Αυτή η αποδόμηση δεν γίνεται μόνον στα θρησκευτικά, αλλά και στην ιστορία. Διότι και για το μάθημα της ιστορίας εισάγεται η θεματική μέθοδος Σπουδών. Έχουν δημοσιευθή στον τύπο απόψεις των υπευθύνων για την αναμόρφωση του μαθήματος της ιστορίας, όπου υποστηρίζονται τα Δεκεμβριανά, που θεωρούνται ότι είναι «επανάσταση που χάσαμε», τα Σκόπια να μετονομασθούν σε Μακεδονία, γίνεται λόγος για τους μύθους του 1821, για την Πηνελόπη Δέλτα ως εθνικίστριας κ.α., καθώς επίσης έχουν δημοσιευθή άλλες απόψεις ιστορικών που αντιδρούν σε αυτόν τον τρόπο καταγραφής της ιστορίας.
Επίσης, είναι πολύ σημαντικές οι παρατηρήσεις και τα συμπεράσματα της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων για το προτεινόμενο πρόγραμμα σπουδών στην ιστορία.
Όταν, λοιπόν, θα γίνη εντονώτερη η συζήτηση για την θεματική συγγραφή της ιστορίας, με όλα αυτά που ανέφερα, τότε τι θα κάναμε εμείς ως Εκκλησία, όταν έχουμε αποδεχθή το πρόγραμμα Σπουδών στα Θρησκευτικά, όπου επιχειρείται η ίδια αποδόμηση; Θα μιλήσουμε για την αποδόμηση της ιστορίας, όταν συμφωνήσαμε στην αποδόμηση των Θρησκευτικών;
3. Θεωρώ ανεπίτρεπτο, όπως το έχω γράψει και σε κείμενό μου, το ότι ο διάλογος έγινε μεταξύ του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής και των εκπροσώπων της Εκκλησίας και όχι και με την Πανελλήνια Ένωση των Θεολόγων. Παραγνωρίσθηκαν τελείως οι θεολόγοι που εργάζονται το μάθημα στην τάξη και δεν τους δόθηκε η δυνατότητα να εκφράσουν τις απόψεις τους, όπως δόθηκε η δυνατότητα να εκφράσουν τις απόψεις τους ο Θεολογικός Σύνδεσμος ΚΑΙΡΟΣ.
4. Θεωρώ ότι η απόφαση της Ιεραρχίας της 9ης Μαρτίου 2017, στην οποία καταλήξαμε κατόπιν ψηφοφορίας, που ήταν σαφέστατη πρόταση του Αρχιεπισκόπου, δεν εφαρμόσθηκε και στα τρία σκέλη της, ήτοι να συνεχισθή ο διάλογος με νομικό παραστάτη, να γίνη προσπάθεια αποδόμησης του νέου προγράμματος και να έλθη η συμφωνία στην Ιεραρχία για αποδοχή της αποφάσεως των δύο Επιτροπών, προφανώς πριν δημοσιευθούν στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως και πριν οι φάκελλοι των μαθημάτων αναρτηθούν στο διαδίκτυο. Αυτό είναι σοβαρή έλλειψη.
Θεωρώ ότι δεν άλλαξε τίποτε ως προς την θεματολογία, εκτός από την Γ΄και Δ΄Τάξη του Δημοτικού Σχολείου που βγήκαν τα σχετικά με τις Ανατολικές Θρησκείες και παρέμειναν οι λεγόμενες «Αβρααμικές Θρησκείες», έγιναν μερικές αλλαγές στο υλικό και στον φάκελλο του μαθητή, αλλά το πρόβλημα το ουσιαστικό παραμένει, ότι πρόκειται για ένα διαθρησκειακό υλικό.
[irp posts=”357201″ name=”Θρησκευτικά: Τα τραγούδια που έμειναν εκτός ύλης όπως ζήτησε η Εκκλησία”]
Με την ευκαιρία αυτή θέλω να τονίσω γιατί γίνεται λόγος και πως νοείται ο όρος «Αβρααμικές θρησκείες»; Γνωρίζω ότι αποτελεί κεντρικό πρόσωπο ο Αβραάμ. Όμως, οι συντάξαντες τα προγράμματα γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο Χριστιανισμός είναι Εκκλησία και όχι θρησκεία και επίσης στην Παλαιά Διαθήκη εμφανίζεται ο Άσαρκος Λόγος και στην Καινή Διαθήκη ο Σεσαρκωμένος Λόγος. Έτσι, οι Χριστιανοί πιστεύουμε στον ενανθρωπήσαντα Υιό και Λόγο του Θεού και την Εκκλησία Του, που είναι το Σώμα Του. Άλλωστε, κατά τον Ευαγγελιστή Ιωάννη: «είπον ούν οι Ιουδαίοι προς αυτόν (τον Χριστό)· πεντήκοντα έτη ούπω έχεις και Αβραάμ εώρακας; είπεν αυτοίς ο Ιησούς· αμήν αμήν λέγω υμίν, πριν Αβραάμ γενέσθαι εγώ ειμι» (Ιω. η΄, 57-58).
Ένα παράδειγμα είναι εκφραστικό. Στην Β΄ Γυμνασίου και την ενότητα «Ποιος είναι ο Θεός των χριστιανών;», ύστερα από τα βιβλικά κείμενα που αναφέρουν τι είπε ο Χριστός στον Πιλάτο, παρατίθενται μαρτυρίες από τον Ιώσηπο, τον Τάκιτο, τον Κέλσο, τον Πασκάλ Μπρυκνέρ, Μάρτιν Μπούμπερ, τον Γκάντι, τον Καζαντζάκη και τον Λειβαδίτη, από το Κοράνιο. Υπάρχουν περικοπές της Καινής Διαθήκης και ερμηνεία των περικοπών απ’ όλους αυτούς που αναφέρθησαν, χωρίς να υπάρχουν ερμηνείες των Αγίων για τον Χριστό (Φάκελλος Β΄ Γυμνασίου, σελ. 32-38).
Επίσης να αναφέρω ένα προσωπικό παράδειγμα. Πήγα στο Ηράκλειο της Κρήτης και ομίλησα για τον Ντοστογιέφσκι. Μετά από την ομιλία κάποιος ακροατής μου είπε να πω ποια είναι η άποψή μου και για τον Καζαντζάκη. Ο διευθύνων την συζήτηση με προέτρεψε να μην απαντήσω. Όμως εγώ απάντησα, αναφέροντας την άποψή μου για τον Καζαντζάκη διότι έχω διαβάσει όλα τα κείμενά του εκτός από τον «Τελευταίο πειρασμό», του οποίου την ανάγνωση από τις πρώτες σελίδες δεν άντεξα να συνεχίσω. Επί τρία τέταρτα της ώρας ομιλούσα για τον Καζαντζάκη, λέγοντας τα θετικά και τα αρνητικά του και στο τέλος με χειροκρότησαν. Και όμως στον φάκελλο των μαθητών υπάρχει απόσπασμα από το χειρότερο έργο του Καζαντζάκη «Ο τελευταίος πειρασμός» (Φάκελλος Β΄Γυμνασίου, σελ. 37-38).
5. Για όλους αυτούς τους λόγους που ανέφερα προηγουμένως με συντομία νομίζω ότι η Ιεραρχία δεν πρέπει να αναλάβη την ευθύνη αποδοχής αυτού του προγράμματος, διότι πέρα από την μεθοδολογία υπάρχουν και προβλήματα που σχετίζονται με το υλικό που χρησιμοποιείται. Γενικά, το πρόγραμμα αυτό παραπέμπει στην αρχή των «πολλαπλών ταυτοτήτων».
Η πρότασή μου είναι: Επειδή η όλη δομή και η διάρθρωση του προγράμματος αυτού δεν θεραπεύεται, γι’ αυτό η Ιεραρχία, αν δεν μπορή, για διαφόρους λόγους, να το απορρίψη ολοσχερώς, τουλάχιστον θα πρέπει να επιφυλαχθή, για να μην αναλάβη τις ευθύνες ενός τέτοιου προγράμματος, το οποίο θα διδαχθουν περίπου 1.200.000 μαθητές στα σχολεία μας”.
